Het is duidelijk. Hans Jaap Melissen heeft een spannend beroep. Als journalist is hij al in 80 landen geweest, vaak in heel gevaarlijke gebieden. Even voor deze uitzending sprak ik met verslaggever Hans Jaap Melissen. Ik hoor nu achter mij zware gevechten. We worden nu beschoten hier! Oke...Met zware granaten. Hans Jaap, doe voorzichtig. Jongens, ik zoek dekking. Doe voorzichtig, jongen. De kinderen uit de klas willen alles van hem weten.Ben je wel eens ontvoerd? Wat is een land waar je echt niet heen wil? Je ziet dus schietende mensen. Wat voel je dan? Vond je het wel eens eng om naar zo'n gebied te gaan? Heb je ooit wel eens gehad dat iemand op je schoot? Wat er gebeurde net is dat iemand van het Vrije Syrische Leger...ons voor hun vijand aan zag en toen schoot-ie. Altijd kwam Hans Jaap veilig terug van zijn reizen. Maar ja, het is wel gevaarlijk werk. Waarom ben je oorlogsjournalist geworden? Ik vind het heel belangrijk dat de wereld weet... wat voor erge dingen gebeuren op sommige moeilijke plekken op de aarde. Elke reis naar oorlogsgebied bereidt Hans Jaap goed voor. Zo neemt hij altijd een kogelvrij vest mee. Dat is best wel zwaar. Ik ben inmiddels wat zwaarder ingepakt. We rijden iets dichter naar de frontlinie. Als je op pad gaat naar een oorlogsgebied heb je meer nodig dan een kogelvrij vest en een helm. Dit is hem dan.
Ja, de koffer. Om minder op te vallen neemt hij op reis een klein cameraatje mee. Met een groot bakbeest op je schouder... dat is lastig reizen en je lijkt eerder iemand met een raketwerper op z'n schouder. Ook zit er verband in z'n koffer. Houdbaar eten. En tape. Hier tapen wij vaak mee op de auto: TV! Om te laten zien dat je journalist bent. Alleen, dit rolletje heb ik al heel lang, want we gebruiken het steeds minder. Ik wil nu niet meer zo opvallen. Want? Omdat journalisten nu vaak doelwit zijn. Een oorlog loop je niet zomaar binnen. Problem? We go back? Even de camera lager houden. Je hebt hulp nodig van mensen die het gebied kennen en die je kunt vertrouwen. Bovendien moet je voor allerlei problemen oplossingen kunnen vinden. Ik heb ook een keer wekenlang in mijn auto moeten slapen. Want er was geen hotel. Het enige hotel wat er was was in brand gevlogen. Ik lag met mijn hoofd tegen het stuur aan, m'n voeten tegen de achterklep. En uiteindelijk wen je ook daaraan. Hoe lig je daar dan? 'Wauw, wat heb ik een top leven?' Eigenlijk wel. Ja?! Ja, het is zo avontuurlijk ook dat ik daar wekenlang...klinkt misschien raar, maar daar heb ik ook van genoten. Er wordt steeds geschoten hier. Zijn het waarschuwingsschoten? Zijn er nog terroristen die hier rondlopen? Het is onduidelijk. Een chaotische einde aan een vrij rustige vrijdag. Maar ik heb wel een hele handige veilige plek gevonden. Daar denk je bewust over na: Hier ga ik liggen.Ja. Sterker nog: Op een gegeven moment kwam een helikopter over.
Dan ga ik plat op het dak liggen met 'pers' op mijn borst. Ook hier liep het goed af. Toch gaat het regelmatig ook helemaal mis. Ieder jaar overlijden er journalisten, cameramensen...
of fotografen terwijl ze hun werk doen in oorlogsgebied. Vorige week werd een Nederlandse fotograaf in Libië doodgeschoten door een sluipschutter. Hans Jaap kende hem goed. Het was pure pech, zegt hij. Hij is waarschijnlijk hier geraakt. Dus dan ren je zo en is precies die kogel zo gekomen. En daar is plek. Je moet ook kunnen bewegen. Het blijft levensgevaarlijk werk, dat is wel duidelijk. Maar stoppen, daar wil Hans Jaap nog niets van weten. Als er geen journalisten zouden zijn die het verhaal vertellen... dan zou misschien sommige dingen niet weten. Dan zou je misschien sommige dingen niet weten. Het is ook, denk ik, als je iets heel graag wilt doen en je vindt het ook belangrijk... dan moet je dat ook wel gewoon doen.
