Hij is de man die de Egyptenaren weer trots maakt: Gamal Abdel Nasser. De man die het Suezkanaal nationaliseert. En vooral de man die de Britten het land uit stuurt.
De Britten hielden ook nadat Egypte in 1922 onafhankelijk was geworden, een dikke vinger in de pap. Zo zijn Britse troepen aanwezig om het Suezkanaal te beschermen: een belangrijke doorvaar route naar Brits Indië. En ze zijn goed bevriend met de Egyptische koning Faroek. Maar de koning is niet populair, vanwege zijn banden met de Britten en corruptie. Hij wordt in 1952 verjaagd door een groepje militairen, onder wie ene Nasser.
Een paar jaar later, in 1956, wordt Nasser president van Egypte. Nasser wordt erg populair, zeker als hij besluit het Suezkanaal te nationaliseren. Dat gaat niet zonder slag of stoot. De Suezcrisis ontstaat. Israëlische, Britse en Franse troepen proberen het kanaal in handen te krijgen. Dat lukt voor even, maar onder grote druk van onder andere de VS, wint Egypte. De Britten moeten weg. Het is een overwinning die overal in de Arabische wereld met gejuich wordt ontvangen. Nasser is een held: hij krijgt eerst de koning weg en nu de Britten.
Nasser wil graag dat de Arabieren één grote staat vormen. Een voorproefje hiervan ontstaat als Egypte samen met Syrië de Verenigde Arabische Republiek vormt. Irak en Jemen zouden mogelijk ook mee gaan doen. Maar het project strandt al na drie jaar en is in 1961 voorbij. Nassers ideeën over opkomen voor jezelf, je verzetten tegen westerse bemoeienis en het promoten van Arabisch socialisme krijgen een eigen naam: Nasserisme. Wat Nasser doet en zegt is een inspiratiebron voor andere landen. En dus ontstaat er onrust in de regio, bijvoorbeeld in Libanon en Irak. In Irak leidt dat tot het einde van de monarchie, zoals dat ook in Egypte was gebeurd.
Nasser en zijn ideeën blijven nog jaren populair tot er weer een nieuwe oorlog uitbreekt. De oorlog van 1967 tegen Israël pakt slecht uit voor Egypte en daarmee voor Nasser. Egypte wordt vernederd door Israël. Nasser biedt zijn ontslag aan, maar het volk vraagt hem te blijven.
Een paar jaar later, in 1970 sterft Nasser. Het volk huilt. Door zijn dood verliest het Nasserisme aan invloed. Hoewel het seculiere Arabisch-nationalistische gedachtegoed tot op de dag van vandaag leeft in het Midden-Oosten, komt een andere ideologie steeds meer in opkomst: het islamisme, het idee van een politieke islam. Nasser zal zich omdraaien in zijn graf.
