Dyslexie is ‘een hardnekkig probleem met het aanleren en het accuraat en/of vlot toepassen van het lezen en/of spellen op woordniveau’. Kortom: moeite met lezen en schrijven.
Er zijn verschillende varianten en gradaties van dyslexie, waarbij er altijd iets mis gaat in de hersenen. Zo hebben dyslectici moeite met de volgorde van klanken (is het nou ‘drop’ of ‘dorp’?) en het verschil tussen klanken die hetzelfde klinken (‘aandacht’ of eh... ‘aandagt’). Je merkt het wel als een dyslecticus voor moeten lezen: hij spelt de woorden letter voor letter, probeert maar een beetje te raden welke letter er komt, of draait dingen om. Zo wordt een wetenschapper per ongeluk opeens een schetenwapper.
Door dyslexie hebben de hersenen misschien wat moeite met woordjes, voor de rest doen ze het nog prima. Dat is al bewezen door Albert Einstein. Die bekende dyslectische schetenwapper schudde zomaar de formule E=mc² uit zijn mouw. En dat is dan juist weer onbegrijpelijk voor de meeste andere mensen, mét of zonder dyslexie.
Dyslexie is natuurlijk lastig als je hele dikke studieboeken moet doorploegen. Maar er wordt ook beweerd dat dyslectici juist creatiever zijn, en intuïtiever. Ze kunnen het dan wel niet spellen, maar ze zijn het wel, de mazzelpikken.
