Waar gaan we heen? In 2017 deed de MeToo-beweging de wereld op zijn grondvesten schudden. Duizenden vrouwen deelden hun ervaringen met grensoverschrijdend gedrag en seksuele intimidatie. Nu is het genoeg, zeiden ze. Maar waar staat deze beweging voor? Vrouwen worden altijd als schuldig gezien. Ook als ze worden aangerand. En 'me too' zeggen komt erop neer dat je zegt: 'Ik geloof je, zuster'. Want het probleem is dat niemand je gelooft. Ik ben ervan overtuigd dat, willen we ooit tot echte gelijkheid tussen de seksen komen, dat vrouwen dan onderling net zo solitair moeten zijn als mannen dat zijn. Solidariteit zal onze redding zijn, het gebrek eraan wordt onze ondergang. Dit is Tristane. In 2003 probeerde de Franse politicus Dominique Strauss-Kahn haar te verkrachten. In 2011 werd hij in New York gearresteerd nadat een kamermeisje hem beschuldigde van aanranding. Toen besloot Tristane zich ook uit te spreken. Maar haar verhaal werd weggelachen en slechts een enkele vriendin nam het voor haar op. Radiopresentatrice Virginie kondigde haar aan op de radio met de volgende tekst: Van New York tot Parijs, van Kaap Hoorn tot Delhi, haar naam ligt op ieders lippen. We horen partij te trekken, onze mening te geven. De jongedame bestond al veel langer. Maar we hadden het druk-druk-druk. Dus veegden we het onder het kleed en hielden we ons Oost-Indisch doof. Het doet me deugd dat ik haar mijn vriendin mag noemen: Tristane Banon. Iedereen wist dat het verhaal waar was, dat het echt gebeurd was. Jarenlang was het een van de vele verhalen. En toen de man in 2011 'm weer uit zijn broek liet hangen en wij hier de jongedame uit New York niet konden interviewen, viel de pers massaal over Tristane heen. Ronduit schandalig. Echt schandalig. Iedereen wist dat het schandalig was hoe zij door het slijk gehaald werd. Dat mannen het niet voor Tristane opnamen, oké... Maar wij, vrouwen. Er waren in 2011 maar weinig mensen die zo praatten. Nog geen tien in de hele Parijse 'intelligentsia'. Ik blijk deel uit te maken van de Parijse intelligentsia. Tof. Ik was de eerste die zich heeft uitgesproken. Helaas was MeToo er toen nog niet. Al was er maar één iemand die gezegd had: Ik ook. We hebben wel MeToo-achtige getuigenissen gekregen. Maar de getuigenissen hebben we privé gekregen. Op voorwaarde dat de vrouwen anoniem bleven, want ze waren bang. Toen ik eenmaal 'me too' had gezegd besloot ik ook aangifte te doen. Wie aangifte doet, krijgt weer macht. Macht over degene die je iets heeft aangedaan. Maar in 2017 is de maat vol. Schaamte wint van de angst. Vrouwen delen hun ervaring op social media en door dit podium en het overweldigende aantal reacties is MeToo niet meer te negeren. Een tweet van actrice Alyssa Milano brengt de sneeuwbal aan het rollen. Ze roept de mensen op MeToo te twitteren als ze ooit seksueel zijn lastiggevallen of geïntimideerd. De reacties zijn overweldigend. Overal gaan mensen de straat op om te demonstreren. Maar er is ook een schaduwkant aan dit verhaal. De man van Anne-Sophie, een bekende Zweedse theaterregisseur, werd in de media aan de schandpaal genageld, maar de beschuldigingen bleken niet waar te zijn. Hij had het gevoel dat hij niets tegen de beschuldigingen kon inbrengen. Want ze waren anoniem geuit, en het was gelogen. Het was belachelijk. Echt belachelijk. De MeToo-beweging bestaat nog steeds. En dat is ook goed. Maar die bepaalde kant ervan.. Als een heksenjacht, dat giftige. De waarheid kon de man van Anne-Sophie niet meer redden. Het was al te laat. Ik bleef zeggen dat hij hulp moest zoeken. Maar hij peinsde er niet over. Hoe zeg je dat? Hij was heel ziek. En toen besloot hij om een eind te maken aan zijn leven. Zo kwam er een eind aan zijn leven. Zo werd hij hét voorbeeld van wat er bij een heksenjacht kan gebeuren. De middeleeuwse schandpaal. Dit was zo beneden alle peil. We horen beter te weten en onze kennis voor betere doeleinden te gebruiken.
