Het begon allemaal met D-Day de landing van de geallieerden op de kusten van Normandië in juni ‘44 en het leek daarna zo snel te gaan. Frankrijk was in 80 dagen bevrijd. Maar België ging al iets langzamer. En toen kwam Nederland.
Een uur nadat de laatste Duitse was gevlucht, rukten de geallieerden Brussel binnen, dat zich onmiddellijk in een bevrijdingsroest stortte die dagen en dagen duurde.
Dit is Robert Kiek, oorlogscorrespondent van het Algemeen Nederlands Persbureau te Londen. Ik spreek hier uit Antwerpen op dinsdagmiddag. We zijn vandaag weer een stapje dichterbij eigen land gekomen. Vanmorgen heel vroeg al toen we in het schemer duister België binnenreden, stonden honderden burgers met vlaggen te zwaaien op de kruispunten. We hoeven geen enkele keer op de richtingborden te kijken. De menigte had zich juist op kruispunt opgesteld dat we de weg naar Brussel -Antwerpen, en dat is uiteindelijk dus de weg naar Amsterdam, niet konden missen.
Brussel zelf staat op z'n kop van vreugde. Voor ons is dat alleen maar een voorproefje van wat ons in Amsterdam en Den Haag te wachten staat.
Landgenoten en nu de geallieerde legers in een onweerstaanbare opmars de Nederlandse grens overschreden hebben. Wil ik uit naam van u allen onze bondgenoten een hartelijk welkom toeroepen op onze vaderlandse bodem. Het uur der bevrijding heeft geslagen.
Toen hoorden we dat Breda bevrijd was. Wat doet mijn vader, die vliegt naar boven en haalt die rood-wit-blauwe vlag bij mijn zus van de muur af en hangt het over zijn schouders, potten en pannen. De buren die kwamen naar buiten met die potten en pannen, tenminste met deksels dan, hier de straat door en allemaal in de polonaise.
Wij waren op dat moment echt door het dolle heen. En bij ons thuis die waren natuurlijk ook blij. Iedereen die was ervan overtuigd, want we zagen de Duitsers vluchten. Bij ons door de straat, de Haakweg, daar kwamen al die soldaten langs. Voor ons was het leuk om te zien hoe die allemaal aan het vluchten waren.
Niet alleen in Breda, in heel Nederland slaan Duitsers en collaborateurs massaal op de vlucht, vaak in enorme wanorde. De vlag gaat uit, onderduikers komen de straat op, de eerste NSB'ers worden opgebracht. Er lijkt geen twijfel meer aan, de geallieerden zijn al bijna om de hoek. Zelfs Duitse militairen blijken daarvan overtuigd en nemen in paniek de benen.
Maar op die avond van 5 september na een dag lang wachten, gaat iedereen weer naar huis. De geallieerden zijn helemaal niet in Nederland geweest, is de conclusie. Niemand heeft ze tenslotte gezien.
De waarheid is dat Nederland voor de geallieerden geen groot belang had. Einddoel was het Ruhrgebied en dan Berlijn, de eindoverwinning.
En tot waar de Britten ook gekomen mogen zijn, ze drukt op die Dolle Dinsdag in elk geval niet door. Al zou dat vermoedelijk hebben gekund. Ze waren in een spurt door België zover doorgeschoten dat hun aanvoerlijnen te lang werden en besloten tot een hergroepering. Pas op de plaats. Net voor onze grens met achteraf gezien bittere gevolgen. Niet alleen ontgoochelde ze het Nederlandse volk, ze gaven de Duitsers de gelegenheid hun troepen ook te hergroeperen en de oorlog nog te rekken.
