Van het een kwam het ander. Een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid. Dit is Rosa Parks. Hallo, ik ben Rosa Parks. Parks was naaister van beroep. Op 1 december 1955 nam zij na een lange dag hard werken de bus naar huis. Er waren twee regels die je moest onthouden als je de bus wilde nemen in 1955 in Montgomery. 1: de eerste vier rijen zitplaatsen waren alleen voor witte mensen bestemd. En 2: op de middelste rijen mochten zwarte mensen zitten. Maar alleen op de stoelen die niet nodig waren voor witte passagiers. Zich keurig houdend aan de regels zat Rosa in het midden van de bus. Maar het werd drukker en drukker en al snel waren alle zitplaatsen voor witten bezet. Rosa besefte dat ze haar plekje moest afstaan en ook de buschauffeur hielp dit haar herinneren. Rosa vond segregatie belachelijk en weigerde de regels op te volgen. Dit irriteerde de buschauffeur enorm. ‘Er hangt hier een bordje, ben je kleurenblind ofzo? Ik laat je arresteren hoor.’ ‘Nou, dat moet dan maar.’ Zei Rosa. En zo gebeurde het. De zwarte gemeenschap was woedend over de arrestatie. Zij organiseerde samen met Martin Luther King een busboycot. Zolang zwarten moesten opstaan voor witten, ging geen zwarte meer met de bus. Deze busboycot duurde 381 dagen. Uiteindelijk verklaarde het Hooggerechtshof op 13 november 1956 dat de scheiding van wit en zwart in strijd was met de grondwet. Vanaf nu kon iedereen dus weer met de bus. Maar het protest ging verder. Zo organiseerden ze zitstakingen in gesegregeerde gebouwen. De spanning liep steeds verder op. De protesten hadden effect. Het ministerie van justitie en de Amerikaanse regering realiseerden zich nu dat zwart en wit niet langer gescheiden konden worden. Acht jaar later, op 2 juli 1964 tekende president Johnson de civil rights act en kwam er een einde aan de wettelijke rassenscheiding. En zo kwam van het een het ander. En leidde een daad van burgerlijke ongehoorzaamheid tot een verbod op rassensegregatie. Een kleine gebeurtenis had grote gevolgen. Maarja, zal je denken. Rosa was toch niet de enige die protesteerde? Steeds meer mensen zagen toch in dat deze wetten racistisch waren? Is de geschiedenis eigenlijk een voortdurende beweging naar steeds betere tijden? Wat speelde er nog meer mee voor het afschaffen van de Amerikaanse rassensegregatie?
