Dit is een doosschildpad. Even kijken of hij thuis is hoor. Hallo. Oh kijk, daar komt hij. Kunnen schildpadden eigenlijk zonder hun schildje? Het schild van de schildpad zit gewoon vast aan zijn lijfje. Kijk hier begint het schild en hier zit het vast aan zijn pootjes. Eigenlijk zit gewoon zijn hele lijfje erin vast. Dit is een foto van de binnenkant van een schildpadschild. Dit is de onderkant en dit is de bovenkant en dan zie je hier de wervels, die zitten vast aan het schild. Sterker nog, ze groeien erin door. Dit is een leeg schild en er zit een gaatje aan de achterkant. Als je nou goed kijkt, kan je de werveltjes zien zitten. Je kan het schild het best vergelijken met een hele dikke huid. Daar lopen bloedvaten doorheen en zenuwen. Als je hem aait, dan voelt hij dat ook. Dat schild groeit gewoon mee. Hoe groter de schildpad, hoe groter het schild. Wat heel vervelend is, is als zijn schild vergroeit. Dan komt de schildpad als het ware klem te zitten tussen zijn eigen schild. Zo is hij vergroeit en zo hoort hij te zijn. Mooi bol. Je ziet dan ook dat zijn achterpootje meer naar achter steken en niet onder zijn lichaam staan en dat hij over zijn buik schuift. Hoe komt dat nou? Doordat ze niet het goede voer krijgen waar ze alle voedingsstoffen uit kunnen halen om een mooi schild te maken. Schildpadden zijn groenvoer-eters, herbivoren. Ze hebben altijd hooi nodig, maar ze lusten ook allerlei soorten groentes. Het geheim is een afwisselend menu. Dan blijven ze mooi recht op hun pootjes staan en kunnen ze heel oud worden. Deze soort kan 100 tot 200 jaar oud worden. Je komt er nooit meer vanaf. Dat is wel leuk. Je kan hem dan weer aan je kleinkinderen geven. Het gaat van generatie op generatie.
