Ik ben op weg naar Wiebe. Een leuke knakker, schijnt. Maar voordat ik daar ben, wil ik even dit laten zien. Als je van vliegtuigen of auto's houdt...dat is leuk, hoor. Maar al dat vervoer van spullen en mensen zorgt voor een enorme voetafdruk. De grootte van je ecologische voetafdruk hangt af van hoeveel je van de aarde gebruikt. Als iedereen op aarde net zo zou leven als wij in Nederland zouden we drie keer de aardkloot nodig hebben om iedereen te voorzien. Dat kan beter. Daarom deel ik een prijs uit aan mensen met de kleinste voetafdruk. Hai, Wiebe! Hee. Pak die boot maar en kom hier naartoe roeien. Joe! Dat is hem dus, Wiebe. Jarenlang zeilde hij als kapitein over de wereldzeeën. Volgeladen met chocola, thee en koffie trotseerde hij de golven op een groot houten zeilschip. Maar het tij is gekeerd en nu heeft hij een nieuw, ambitieus plan. Hee, Wiebe. Hallo. Een plan waarvoor ik meteen aan het werk word gezet. Kun je dat even aangeven? Yes. Want Wiebe wil met zijn eigen schip, de Vrijbuiter het eerste in Nederland zeilende vrachtschip worden. Dus spullen vervoeren met behulp van de wind in plaats van diesel. Over een uurtje moeten we vertrekken en er moet nog een hoop gebeuren. Terwijl een van zijn matrozen de mast inspecteert, probeer ik erachter te komen wat Wiebe drijft. Je hebt dit schip net gekocht. Ja. Twee maanden geleden. Twee maanden pas. Waarom, wat is je plan ermee? Zeilen is mijn grote passie. Maar ik wil ook een schonere, groenere wereld. Dan kun je je passie inzetten voor zo'n groter doel. Het is niet zo dat iedereen weer op deze manier vracht gaat vervoeren. Maar het kan allicht mensen inspireren tot andere leuke projecten. Gezellig, dat geouwehoer. Maar er moet gewerkt worden.
Maar er blijkt nog iemand te zijn die op de valreep wil meevaren. Kan ik nog helpen? Hee! Kom aan boord. Dit is Rosamarie, de jongste zeebonk van Nederland. Wiebe is haar grote voorbeeld en ze wil maar wat graag zijn matroos zijn. Het is een duurzaam schip, dat is supertof. Ik wil graag helpen om dit verder te doen. Geen tijd te verliezen dus. De trossen van de Vrijbuiter gaan los. Terwijl Wiebe en zijn maten het schip de jachthaven uitloodsen help ik Rosamarie met het hijsen van de zeilen. Deze wonderbaarlijk mooie zeilen waren eigenlijk oud en afgedankt. Maar door Rosamarie en andere kinderen kregen ze een nieuw leven doordat ze beschilderd zijn met hun wensen en dromen. Eens even kijken. Wiebe vervoert dus in Nederland goederen met de wind. Dat bespaart een hele hoop CO2. Daarnaast gebruikt hij afgedankte zeilen. En begeestert daarmee anderen. Wiebe, we zeilen. Ja. Je eerste vracht is op weg naar de klant. Gefeliciteerd. Dank je wel. Er is geen twijfel over mogelijk, maar jij en je schip de Vrijbuiter verdienen hem echt door en door. De gouden voetafdruk! Dank je wel. Die gaan we ergens heel mooi neerzetten. Precies. Dus als je ergens in Nederland het schip met de gekleurde zeilen ziet dan weet je dat dat Wiebe is. En als je dan goed kijkt, zie je met een beetje mazzel de gouden voetafdruk op zijn roer staan.
