Elk huishouden in Nederland heeft een eigen stofzuiger, een eigen auto en dus een flinke ecologische voetafdruk. Jurjen woont met twaalf mensen in een huis waar ze alles delen. Zo gebruiken ze minder spullen en minder energie.
Ja, hallo? Heeft u ook een stofzuiger? Ja, we hebben een stofzuiger. Oke, dank u. Hallo? Mag ik u wat vragen? Heeft u een stofzuiger? Ja, natuurlijk heb ik een stofzuiger. Ik heb een stofzuiger, ja. Jazeker. Natuurlijk. Al deze mensen hebben een stofzuiger. Dat betekent voor deze flat alleen al 200 stofzuigers. Laten we eerlijk zijn, hoe vaak gebruik je zo'n ding? Kun je nagaan hoeveel bijna ongebruikte spullen er over de hele wereld zijn. En al die spullen zorgen voor een enorme voetafdruk. De grootte van je ecologische voetafdruk hangt af van hoeveel je van de aarde gebruikt. Als iedereen op aarde net zo zou leven als wij Nederlanders zouden we drie keer de aardkloot nodig hebben om iedereen te voorzien. Dat kan beter. Daarom deel ik een prijs uit aan mensen met de kleinste voetafdruk. Hee, Jurjen. Hee, Nienke. Ik heb gehoord dat je een hele kleine hebt. Een hele kleine? Ik denk niet dat jij mijn huis bedoelt. Is dit jouw huis? Het valt mee, het is niet alleen mijn huis. We delen hem met een groep mensen. Wil je kijken? Ja! Dolgraag. Jurjen blijkt inderdaad samen te wonen met niet een, niet twee, niet drie...maar met 12 huisgenoten en ook nog eens zes kinderen. Ze delen bijna alles samen. Bijvoorbeeld een badkamer. Hoe vaak ben ik in een badkamer? Hoe vaak zit ik in bad? Dus waarom niet delen? Je hebt wel gelijk. Maar ik kan me ook voorstellen, als je zin hebt om in bad te gaan wil je niet wachten op je buurman die in bad zit. Ten eerste gebeurt dat bijna nooit. Oke. Veel mensen zien het samenwonen alsof je veel moet opgeven, maar ik zie het juist als een verrijking. Omdat we dingen delen en met zijn allen doen. We hebben samen een zwemvijver, noem maar op. En dan is Jurjen nog bescheiden. Achter het huis blijkt een tuin te liggen die qua grootte niet onder doet voor Paleis Soestdijk. En dat kan allemaal omdat ze alles delen. We hebben een eigen hazelaar-bos. Maar ook een speeltuin met schommels en een toren en een kabelbaan waar je het bos in kunt zwieren. Als je ruimte hebt, kun je van alles bedenken. Wat een mazzelaars, de kinderen die hier wonen. Niet alleen de kinderen hier hebben het goed. O, kijk nou. Hallo. Varkens met blonde krullen! Als ik een varken was geweest, had ik er denk ik zo uitgezien. Hahahaha!! Om zo duurzaam mogelijk te zijn, eet Jurjen liefst zoveel mogelijk uit eigen tuin. En als er in zijn moestuin haast niks staat, omdat het winter is, eet hij toch gewoon uit zijn vijver? Mag ik je introduceren aan een van mijn favoriete planten? De lisdodde. Die staat overal in Nederland. Echt overal. Het hele jaar door eetbaar. Al die lisdoddes staan met elkaar in verbinding. Er zit een soort wortel...Hmmmm… Hahahaha. Ik kan even geen goeie vinden. Mjam. Hier zitten die nieuwe uitlopers. Dan denk je: Ieuw, een modderige wortel. Misschien. Maar het smaakt lekker en je kunt er in de winter van leven. Ik begin nieuwsgierig te worden hoe het smaakt. Prima, toch? Prima. Echt niet eens taai. Nee. En als de avond valt, mag ik blijven slapen in Jurjens gastenverblijf. Want hij wil nou eenmaal zoveel mogelijk delen. Dat geeft mij de gelegenheid om na te denken of Jurjen de trofee voor de kleinste voetafdruk verdient. Even kijken: hij verbouwt zijn eigen voedsel en eet van alles uit de natuur. Daarbij deelt hij bijna alles, waardoor hij minder spullen heeft. Wil je een kopje thee? Wat is dit nou? Dennennaaldenthee. Boordevol vitamine C. En je hoeft het niet te importeren uit China. Dan heb ik ook nog wat voor jou. En je hebt hem dik, dik verdiend. De kleinste bokaal, hij is voor jou. Ach. Want je hebt inderdaad een hele kleine. Dank je wel. Ik ga hem een prachtig plekje geven. Zo heeft Jurjen zijn welverdiende trofee te pakken. Ik ben benieuwd met hoeveel mensen hij die gaat delen.
