Het is weer die tijd van de maand, maar je ongesteldheid of die van je vriendin laat op zich wachten. En een baby is op dit moment om wat voor reden dan ook echt nog niet gewenst. Wat doe je dan als je écht zwanger blijkt te zijn? Je hebt een paar opties: het kind houden, adoptie, pleegzorg of abortus.
Abortus is natuurlijk nooit een makkelijke beslissing. Als je twijfelt, komt er van alles op je af. 'Je ziet hier 14 - 18 weken, dat het al wel een heel echt mensje is.' '...dat er al bij heel jonge feutussen gevoel is, dus het lijdt ook heel erg pijn.' 'Dit is misleiding?' 'Ja. Absoluut.'
Het is dan belangrijk dat je weet waar je aan begint. Dus kijk even mee. Er zijn drie verschillende soorten abortus. Welke je kiest, dat hangt af van hoe lang je zwanger bent. Zo kan je ervoor kiezen om je zwangerschap af te breken met medicijnen, de abortuspil. Dat is een combinatie van vijf pillen waarvan je er één oraal en vier vaginaal inneemt. Iets heel anders dan de morning-afterpil, die je tot 72 uur na de seks kunt innemen. Ben je langer dan acht weken zwanger, dan kun je kiezen voor een zuigcurettage. Je baarmoeder wordt dan met een slangetje leeggezogen. En stel dat het daar te laat voor is, dan is er nog de instrumentele abortus. De zwangerschap wordt dan onder plaatselijke of gehele verdoving verwijderd met operatie-instrumenten. Dat kan in principe tot 24 weken, maar dat gebeurt alleen bij hoge uitzondering, bijvoorbeeld als er iets mis blijkt te zijn met het kindje. Dat komt dus heel weinig voor. De meeste abortussen vinden überhaupt veel eerder plaats, namelijk in de eerste zeven weken.
En dan nog een disclaimer, omdat er toch nog wat misverstanden over bestaan. Uit onderzoeken blijkt dat een abortus niet de kans vergroot op een miskraam, niet de kans vergroot op borstkanker en dat je niet meer kans hebt op psychische problemen dan wanneer je het kindje houdt.
Abortus is in Nederland al ruim dertig jaar een vrouwenrecht en daar is hard voor gestreden. De Dolle Mina's gaan in de jaren zeventig en tachtig de barricaden op. Om ervoor te zorgen dat vrouwen zelf mogen bepalen of ze een abortus willen of niet. Veel mensen zijn fel tegen. 'Ik geef niemand het recht om mensen te doden.' Maar in 1984 vieren de Dolle Mina's feest. Vanaf dan zijn vrouwen eindelijk baas in eigen buik.
Toen ging de WAFZ in, de Wet afbreking zwangerschap. Dankzij die wet konden vrouwen voortaan legaal een abortus krijgen. Maar ook voor 1984 werden vrouwen ongewenst zwanger. Denk maar niet dat er toen geen abortussen waren. Artsen deden dat bijvoorbeeld stiekem, of: 'Je kon het ook zelf doen. Dat was dan een soort balletje wat de ronde deed, een rubber balletje.' 'Met een lange tuit eraan, die ballon werd gevuld met zeep, zeepsop, en dan werd die tuit in de vagina gedaan en werd met kracht de zeep naar binnen gespoten. Dat was in veel gevallen wel effectief, dan kwam er inderdaad wel een abortus.'
Onveilig en soms zelfs met als gevolg de dood. In Nederland hoeft dat dus niet meer. Jaarlijks maken hier zo'n 30.000 vrouwen gebruik van hun recht op abortus. Dat is zo'n acht per duizend inwoners. Maar zo'n veilige en legale abortus is voor veel vrouwen buiten Nederland geen optie. Op deze kaart zie je waar abortus is toegestaan, hoewel ook dat verandert.
Dan de tegenstanders van abortus. Zij vinden dat we meer rekening moeten houden met de rechten van het ongeboren kind. Ze noemen zichzelf niet anti-abortus maar pro-life. 'Op het moment dat je zegt: het is mijn lichaam, mijn keus. Je hoofd, je buik, je baarmoeder, allemaal het lichaam van de vrouw. Maar wat erin groeit is een ander lichaam, is een ander mens.' 'Sommigen spreken de vrouwen aan. Sommige zeggen: er is een alternatief voor wat jij wil. Sommigen zeggen: wat jij wil is moord.' Ook geven ze voorlichting over alternatieven voor abortus en hebben ze een potje voor vrouwen die een abortus overwegen puur omdat ze een kind niet kunnen betalen.
Maar ook de pro-choicebeweging zit niet stil. Ze organiseren tegendemonstraties, schrijven zich in als abortusbuddies - 'omdat ik het heel belangrijk vind dat mensen niet alleen daarnaartoe hoeven’.
Ze willen dat abortus toegankelijker wordt. Nu is een abortus officieel alleen toegestaan als er sprake is van een noodsituatie. Daarbij moeten vrouwen verplicht vijf dagen nadenken voordat ze een abortus kunnen krijgen en kunnen ze alleen voor een abortus terecht bij één van de veertien klinieken in het land of in een ziekenhuis. Die klinieken vind je in bijna het hele land, behalve in Friesland, Drenthe en Zeeland. Inwoners daarvan moeten volgens de pro-choicebeweging veel te ver reizen voor abortushulp. Wat vind jij? Is abortus een vrouwenrecht, haar lijf haar beslissing? Of moeten we de rechten van het ongeboren kind beschermen?
