Klas 1/2/3

Klas 4/5/6

NOS op 3 legt het nieuws aan je uit, in duidelijke taal, zodat je het nieuws beter kunt volgen.

Programmaheaders

Burgerschap, mediawijsheid, welvaart en samenleving

NOS op 3

Programmalogo's

Naar het YouTube-kanaal NOS op 3

Bekijk ook

Extra's

Schooltv biedt meer dan video's! Ontdek onze extra inhoud:

Ontvang jij de nieuwsbrief al? Blijf op de hoogte door je aan te melden en ontvang elke maand een nieuwsbrief naar keuze in je inbox!

Zo krom is de Amerikaanse democratie. Of wat ervan over is. 
Please let me explain. Oké, dan vast even een disclaimer: niet dat wij hier nou zo perfect zijn. Of andere democratieën wat dat betreft. Valt ook genoeg op aan te merken. Maar de meeste hebben wel 'evenredige vertegenwoordiging', dus dat een percentage stemmen ook wordt vertaald naar een aantal zetels. Geldt niet in zogeheten meerderheidsstelsels. Die meestal maar 1 winnaar kennen. Je zou zeggen dat ook in een tweepartijenstelsel elke stem in ieder geval evenveel waard is. En dat de kandidaat met de meeste stemmen wint. De Amerikanen noemen dat de 'popular vote'. Maar daar koop je in de VS niets voor. Sterker nog: het is al een paar keer voorgekomen dat een kandidaat de popular vote verloor maar het presidentschap won. Drie keer heel lang geleden. Een keer in het jaar 2000. En veel recenter nog in 2016. Donald Trump. Hij kreeg drie miljoen stemmen minder dan Clinton maar won wel. Hoe dan? Komt door het unieke Amerikaanse kiessysteem, waarbij de president niet direct door het volk wordt gekozen, maar via de vijftig staten. Je stem telt daar alleen voor de staat waarin je woont. Wie daar een meerderheid pakt, wint de hele staat. Dit wordt een beetje ingewikkeld, maar luister. Alle vijftig staten hebben vertegenwoordigers in het Congres, hier dit gebouw in de hoofdstad. Het Capitool. Met in totaal 538 zetels. Op dat aantal is het zogeheten Electoral College gebaseerd, het kiescollege. Dat college wijst uiteindelijk de nieuwe president aan. Door 538 Electoral Votes te verdelen. Hier een beetje gek vertaald naar 'kiesmannen'. Maar zie het meer als een soort puntensysteem. Een presidentskandidaat heeft dus een meerderheid van die 538 'punten' nodig. Oftewel: met 270 kiesmannen, of meer, ben je er. Hoeveel kiesmannen per staat? Daarvoor kijken we naar de twee Kamers in het Congres: het Huis van Afgevaardigden en de Senaat. Alle vijftig staten, groot of klein, hebben elk sowieso twee senatoren. Die zijn dus ook twee kiesmannen/punten waard. En hoeveel Afgevaardigden een staat in het Huis heeft wordt bepaald door het aantal inwoners. Daar begint het al krom te trekken. Neem een reus als New York State met bijna 20 miljoen mensen. Die krijgt 26 Afgevaardigden, plus die 2 senatoren. Is 28 kiesmannen. Terwijl een ukkie als Wyoming met maar weinig mensen er slechts eentje krijgt, maar wel weer plus die twee senatoren. Is dus drie kiesmannen. Relatief veel meer per inwoner. Een stem uit Wyoming is dus veel meer waard dan eentje uit New York. Dus puur de staat waar je woont, bepaalt hoe zwaar jouw stem weegt. En dat is een groot voordeel voor de kleintjes. Maar wacht. 't Kan krommer. Want voor heel veel Amerikanen geldt dat hun stem zelfs helemaal niets waard is omdat alle kiesmannen van een staat dus naar een kandidaat gaan. Voorbeeld. California, de staat met de meeste inwoners. Terug naar 2016. Trump tegen Clinton. Daar stemden bijna 4,5 miljoen mensen op Trump. Maar zij zagen hun stem verloren gaan doordat twee keer zo veel mensen op Clinton stemden en zij er dus vandoor ging met alle 55 kiesmannen uit staat California. Lullig. Maar omgekeerd gold hetzelfde voor grote staten als Texas en Florida. Daar zagen juist miljoenen Democraten hun stem verdampen. Met veel kleinere marges nog. Hoppa, 67 kiesmannen voor Trump. Zo kon Trump dus winnen. Met dus miljoenen stemmen minder maar wel veel meer kiesmannen. Want: The winner takes it all. Dat vinden wij hier misschien een beetje krom. Maar: dat vindt de meerderheid van de Amerikanen zelf ook. Bijna zes op de tien heeft liever de popular vote als bepalende factor. Of ja dat getal wil je wel even uitsplitsen. Vooral de Democraten willen dat. De meeste Republikeinen vinden dat Electoral College wel chill. Niet zo gek, want dat werkt enorm in hun voordeel. Bij de laatste acht presidentsverkiezingen wonnen de Republikeinen slechts één keer de popular vote. Dat was de herverkiezing van Bush in 2004. Maar door dat hele winner-takes-all-principe met al die kiesmannen wonnen ze wel drie keer een presidentschap. Weet je nog? Doordat de Democraten veel vaker de meeste stemmen halen, zijn de Republikeinen veel handiger geworden om toch verkiezingen te kunnen winnen. Op meerdere manieren. Denk aan zoiets als voter supression. Oftewel het praktisch moeilijker maken om te kunnen stemmen voor bepaalde mensen. Dat zie je vooral veel in de swing states. Of veel belangrijker nog: de beproefde tactiek van 'gerrymandering' - kiesrechtgeografie. Betekent een slim lijnenspel, door de grenzen van verschillende kiesdistricten in een staat zo te tekenen, dat bepaalde bevolkingsgroepen of juist tactisch op een kluitje worden gegooid dat heet packing, of juist uit elkaar worden getrokken: cracking. Waardoor je met in totaal minder stemmen toch in al die districten een meerderheid kunt halen. Krom? Misschien. Maar het werkt. Want op deze manier weten de Republikeinen in lokale districten relatief veel zetels te pakken die ook vaak landelijk meetellen. Zo zetten ze beleid naar hun hand en weten belangrijke poppetjes op belangrijke plekken te benoemen. Tot de Supreme Court aan toe.

De Amerikaanse presidentsverkiezingen uitgelegd

De Verenigde Staten worden geleid door een president. Die president wordt door de bevolking gekozen. Eigenlijk gaat het altijd tussen de Republikeinse en de Democratische partij. De bevolking kiest de president niet direct, maar via de vijftig staten. Elke staat heeft een aantal kiesmannen: standaard twee senatoren en daarnaast leden van het Huis van Afgevaardigden op basis van het aantal inwoners. Staten zijn weer ingedeeld in kiesdistricten, die soms strategisch gekozen worden doordat een bepaalde partij wint. Dit noem je gerrymandering.

Hoe democratisch is de Amerikaanse democratie?

‘Israël heeft gisteravond luchtaanvallen uitgevoerd op het zuiden van Libanon.’ ‘Hezbollah...’ ‘Regionale oorlog...’ Libanon, sinds 1943 onafhankelijk, er wonen bijna 6 miljoen mensen. Hoofdstad: Beiroet. Grenst hier aan Israël en hier aan Syrië. In 2020 groot in het nieuws door deze bizarre ontploffing. En nu weer. Misschien wel meer dan ooit. Nu de leider van Hezbollah gedood is. Libanezen leven al jaren in crisis en met dreiging van oorlog. Een land dat al jaren worstelt. Met zichzelf en haar buren. Dit is Libanon uitgelegd. Oké, ik ga je in deze video meenemen langs een aantal belangrijke momenten in de geschiedenis van Libanon. Ga ik de volledige geschiedenis van het land in één video kunnen proppen? Nee, maar het gaat je wel een globaal beeld geven van het land. Naast de beginjaren gaan we kijken naar de conflicten waar het land al sinds jaar en dag mee te maken heeft. We zoomen in op Hezbollah en eindigen met het dagelijks leven. 

Hoe staat het land er op dit moment eigenlijk voor? Daar gaan we. Dit is het Ottomaanse Rijk in de achttiende eeuw. Dit is wat nu Libanon is. Grote sprong naar het einde van de Eerste Wereldoorlog. Dat Ottomaanse Rijk was een van de verliezers en delen van het rijk worden verdeeld over de winnaars. Het gebied Palestina komt bijvoorbeeld in Britse handen, terwijl Syrië, waar ook het huidige Libanon bij hoort, naar de Fransen gaat. Onder die Fransen wordt een volkstelling gehouden in Libanon. De census van 1932. Belangrijk, want de Fransen gebruiken die volkstelling om verschillende bevolkingsgroepen in Libanon tegen elkaar uit te spelen. Is trouwens al eeuwenlang een manier om ergens de baas te spelen. Dat deden de Romeinen ook al. Dat noemen ze verdeel en heers. Weer een sprong, naar 1943. Mede door het Libanese verzet komt er in dat jaar een einde aan de Franse overheersing, waardoor Libanon onafhankelijk wordt. Ze sluiten een nationaal pact waarin afspraken worden gemaakt over de onderlinge verdeling van de macht, gebaseerd op de telling van de Fransen uit 1932. Deze man, een maronitisch christen, wordt de eerste president van het land. Hij, een soennitische moslim, wordt de eerste premier en hij, een sjiitische moslim, wordt parlementsvoorzitter. En nu hoop ik dus dat jij denkt: waarom leg je zo'n nadruk op hun geloof? Wat maakt dat uit? Dat doen we toch ook niet bij andere landen? Klopt, maar let op: Libanon is een uniek land als het gaat om diversiteit in de samenleving. Er zijn achttien religieuze groeperingen die al decennialang met elkaar samenleven. De drie grootste groepen zijn maronitische christenen, en als je het helemaal versimpelt, dan kun je hen ook wel oosters katholiek noemen. Soennitische moslims en sjiitische moslims. Bij de onafhankelijkheid wordt in het Nationaal Pact opgenomen dat alle achttien groeperingen worden vertegenwoordigd in de overheid en er wordt vastgelegd dat de president altijd een maronitische christen is, de premier altijd een soennitische moslim en de parlementsvoorzitter altijd een sjiitische moslim. Met dus de gedachte: met dit systeem, dit sektarische systeem, worden alle groepen evenredig vertegenwoordigd. Maar die hypothese... komt niet helemaal uit. Libanezen gaan dus eigenlijk al sinds jaar en dag van crisis naar crisis. Kort na de onafhankelijkheid laait het geweld weer op als Libanon ineens een nieuw buurland krijgt. Israël. Dat gebeurt in 1948, waarbij honderdduizenden Palestijnen verdreven worden uit hun huizen en vluchten naar buurlanden, waaronder Libanon. Samen met andere Arabische landen verklaart Libanon de oorlog aan Israël. De gevluchte Palestijnen zijn een enorme groep nieuwkomers in een land waar de onderlinge verhoudingen al zo op scherp staan. Ja, levert uiteindelijk problemen op. De christenen hebben op dat moment de meeste bestuursfuncties in handen en dus automatisch ook de meeste macht in het land. En dat komt omdat die posten waar we het net over hadden, dus president, premier en parlementsvoorzitter verdeeld zijn in een tijd waar er meer christenen waren, in de jaren dertig. Christenen krijgen niet alleen de presidentspost in handen, maar ook de helft van de parlementszetels en het opperbevelschap van het Libanese leger. Maar in de tussentijd komen er steeds meer moslims naar Libanon en die zeggen: Ja, hallo, die volkstelling uit 1932, dat slaat nergens op, want de verhoudingen zijn helemaal anders nu. Maar er komt geen nieuwe telling. Nooit niet, te gevoelig. De onvrede groeit en de eerste opstand... ‘In Libanon is een deel van de bevolking in verzet gekomen tegen het pro-westerse bewind van president Chamoun. Aanhangers van de oppositie maken de stad vrijwel dagelijks onveilig.’ ...wordt, met hulp van de Amerikanen, onderdrukt. In 1975 gaat het helemaal mis. Gevluchte Palestijnen vormen inmiddels een steeds grotere gemeenschap in het zuiden van Libanon en vormen daar een front. Zij vechten vanuit daar nog altijd tegen de Israeli’s. En hoewel de meeste Libanezen achter de Palestijnen staan, zijn er ook spanningen. Dat leidt tot confrontaties tussen aan de ene kant de Palestijnen en aan de andere kant christelijke milities. Blijft niet alleen bij confrontaties. Steeds meer groepen mengen zich en het land raakt verwikkeld in een burgeroorlog. Deze al bizar complexe burgeroorlog wordt nog complexer als andere landen zich ermee gaan bemoeien. Zo valt in 1982 Israël binnen om tegen de Palestijnen te vechten. ‘De oorlog die eerste minister Begin van Israël alweer twee maanden geleden in Libanon begon onder de naam Vrede voor Galilea, gaat nog steeds in alle hevigheid door.’ De burgeroorlog duurt vijftien jaar. Een van de zwartste bladzijden is de massamoord in de buitenwijken van Beiroet in vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. 40 uur lang slachtte een door Israël gesteunde christelijke militie honderden tot duizenden vluchtelingen af. Met name Palestijnen, maar ook sjiitische Libanezen worden verminkt, verkracht en vermoord. Niemand kan vluchten uit het kamp omdat het is omsingeld door Israëlische troepen. In de burgeroorlog vallen zo'n kwart miljoen doden en bijna 1 miljoen mensen slaan op de vlucht.

En tijdens de oorlog wordt een nieuwe groep geboren: Hezbollah. Dit is waarschijnlijk hoe je Hezbollah kent uit het nieuws. ‘Een grootschalige raketaanval door Hezbollah...’ ‘Hezbollah, een terroristische organizatie...’ ‘raketten afgevuurd op Israel.’ Maar de gewapende tak is slechts één onderdeel van een veel grotere organisatie. Ze hebben ook een politieke tak en zijn diep geworteld in de Libanese maatschappij. En er wordt zelfs gezegd dat ze meer macht hebben dan de Libanese regering. Hezbollah wordt begin jaren tachtig opgericht als verzetsbeweging tegen de Israëlische bezetting in Zuid-Libanon. Het is een sjiitische organisatie en de naam betekent letterlijk Partij van God. Is trouwens niet zo dat automatisch alle sjiitische moslims in Libanon Hezbollah zijn of achter Hezbollah staan. Is belangrijk. De drijvende kracht achter Hezbollah is Iran, het belangrijkste sjiitische land in het Midden-Oosten. Iran geeft geld, trainingen en wapens aan Hezbollah. En nog een belangrijk detail: binnen de verdeling van die machten, dus president, premier, parlementsvoorzitter, krijgen de sjiieten de minst machtige positie en daardoor voelen ze zich al jaren achtergesteld. Kijk, Iran steunt Hezbollah omdat ze ook willen dat Israël verdwijnt uit Libanon. Maar Hezbollah is ook het middel om macht te hebben in het land. In 1990 komt er officieel een einde aan de Libanese burgeroorlog. Maar Israël trekt zich niet terug uit Libanon. In die oorlog rukken ze op een gegeven moment helemaal op tot hoofdstad Beiroet. Daarna nemen ze wel gas terug, maar ze blijven het zuiden van Libanon bezet houden. Tot 2000. Dan lukt het Hezbollah om Israël na achttien jaar bezetting te verjagen uit Libanon. ‘Dood aan Israël is de slogan van de dag.’ En in 2006 krijgt de reputatie nog een grote boost bij de achterban. Achttien dagen nadat Israël destijds de Gazastrook binnenvalt, dringt Hezbollah Israëlisch grondgebied binnen en ontvoeren en doden ze enkele Israëlische militairen. Het is het begin van een nieuwe, bloedige oorlog tussen de twee. Veel Libanese infrastructuur zoals wegen, bruggen, elektriciteitscentrales worden platgebombardeerd. Er komen zo'n duizend Libanese burgers en honderd Hezbollah-militanten om. Israël verliest zo'n 120 militairen en tientallen burgers. De oorlog duurt een maand en laat bij veel mensen blijvende littekens achter. Hezbollah claimt het als een overwinning, want voor de tweede keer trekt Israël zich terug uit Libanon. En Hezbollah wordt, vooral in het sjiitische zuiden, alleen maar populairder, al is dat niet bij iedereen zo.

Sinds 7 oktober vorig jaar zegt een deel van de Libanezen: Zij trekken ons ongevraagd een oorlog in. Vanuit het buitenland is er ook kritiek. Een aantal vooral westerse landen ziet Hezbollah als terroristische organisatie. De Europese Unie zette in 2013 de militante tak van Hezbollah op de terreurlijst. Ze verwijzen dan naar aanslagen zoals die op de Amerikaanse barakken in Beiroet tijdens de Libanese burgeroorlog, een aanslag op een restaurant in de Spaanse hoofdstad Madrid in 1984 of de aanslag op een joods centrum in Buenos Aires, Argentinië. Al bijna twintig jaar zijn er geen grote confrontaties geweest tussen Hezbollah en Israël. Ja, er waren beschietingen, maar dat was het ook wel. Tot nu toe dus. Nogmaals, Hezbollah is meer dan alleen de gewapende tak.
Hezbollah is dus ook een politieke partij en ze zitten al meer dan dertig jaar in het Libanese parlement. Ze hebben daarnaast eigen tv-stations, ziekenhuizen, scholen en andere sociale voorzieningen voor hun achterban. En hier zien we misschien wel de kern van het sektarische systeem. Nog één keer. Ze hebben vastgelegd dat de president altijd een maronitisch christen is, de premier altijd een soennitische moslim en de parlementsvoorzitter altijd een sjiitische moslim is. Op papier allemaal eerlijk, maar het leidt vooral tot instabiliteit, corruptie en vriendjespolitiek. Publieke diensten zijn vaak indirect de verantwoordelijkheid van groepen als Hezbollah. Deze partijen investeren in infrastructuur, scholing, gezondheidszorg, maar nogmaals, dan wel alleen voor hun eigen achterban. Ondanks dit alles staat Libanon lange tijd bekend als een relatief welvarend land in de regio. Hoofdstad Beiroet wordt ook wel het Parijs van het Midden-Oosten genoemd, met fancy hotels en restaurants, designerwinkels en een bruisend uitgaansleven. Maar dat is wel voor de lucky few. In 2019 barst de figuurlijke bom als het land in een zware financiële crisis terecht komt. Door hyperinflatie zien Libanezen hun geld verdampen en zo'n 80% van de bevolking leeft in armoede. Jongeren willen het liefst het land verlaten. En daar komt ook nog dit bovenop. Naar schatting raken zo'n 300.000 Libanezen dakloos en voor veel Libanezen is dit het symbool voor de incompetentie van de Libanese politiek. Want zelfs vier jaar later hebben we nog geen idee wie verantwoordelijk is voor die verwoestende explosie. De politiek in het land is verlamd. Ze hebben al twee jaar ruzie over wie de nieuwe president moet worden. De regering is demissionair. Ministeries functioneren niet. Het leger stelt niks voor. Dus als Beiroet gebombardeerd wordt, hoeft de bevolking in ieder geval niet te rekenen op de centrale overheid, want die heeft praktisch geen invloed. En wie zijn daar de dupe van? Daarnaast zitten er door de oorlog in Syrië zo'n 1,5 miljoen vluchtelingen in Libanon. Daarmee neemt het de meeste vluchtelingen per hoofd van de bevolking ter wereld op. ‘Eerst de Palestijnen, nu de Syriërs.’ En op nieuwe vluchtelingen, daar zit zeker ook niet iedereen op te wachten. En in de tussentijd is er ook onvrede bij Palestijnse vluchtelingen.

Voor Libanezen is het de keiharde werkelijkheid. Crisis op crisis. En nu leven ze weer in een land in oorlog. De aanvallen van Israël op Libanon en de liquidatie van Hezbollah-leiders braken niet alleen die beweging, maar de hele bevolking. Honderdduizenden mensen zijn gevlucht en ze zijn volledig op zichzelf aangewezen. En met alles wat er nu gebeurt is het, zoals zo vaak, een kwestie van afwachten.

De geschiedenis van Libanon

Libanon is sinds 1943 onafhankelijk. Er wonen bijna 6 miljoen mensen. Wat bijzonder is aan Libanon, is dat er achttien religieuze groeperingen wonen die al decennialang met elkaar samenleven, voornamelijk verschillende soorten christenen en moslims. Die balans wordt nog moeilijker houdbaar doordat gevluchte Palestijnen een steeds grotere gemeenschap vormen. In Libanon ontstaat ook Hezbollah, dat tegen Israël vecht.

Een land met veel verschillende groepen mensen

Ik zit deze hele video vast. Dit is ellende jongen dit. Nee! * zucht * Wat in deze map zit brengt heel veel jonge mensen in de problemen. Ik wil graag meedoen in de maatschappij. Dat vastketenen werkt niet. Aldus iedereen. Al jaren. Mensen worden vernederd door deze wet. Het is toch zo dat het gewoon niet past. Het heeft levens geruïneerd. Volgens het planbureau is de wet totaal mislukt. Maar niemand lijkt wat te willen doen. En daarom dus dit. Jonge mensen worden hierdoor in de problemen geduwd. En of ze eruit gaan komen? Of ik hieruit ga komen? Wat doe je?! Geen idee. 

Participatiewet, participatiewet. Blijkt niet te werken. Wordt u er nog wel eens zwetend van wakker? Ja. We gaan vandaag naar Gemonde en Etten-Leur naar Esmee en Mare. Die gaan we een dagje volgen. Het zijn namelijk twee jonge mensen die niets liever willen dan meedoen in de maatschappij. Maar dat lukt niet omdat zij, en met hen vele anderen het gevoel hebben vastgeketend te zitten aan de Participatiewet. Kijk eens! En daarom- Wacht! M'n trui. Hebben wij dus bedacht dat ik Niet zo strak! Voor deze video letterlijk vastzit aan de- Wat doe je?! WAT DOE JE?! Moet toch zonder sleutel? Vastzit aan de participatiewet. Nou ik ga wel achterin dan. Wacht. Wat een ellende. Zit daar. Ik vind dat je dit heel goed doet. - Dankje. Let's go! 

Esmee en Mare kunnen allebei niet volledig werken omdat ze een arbeidsbeperking hebben. En daardoor kunnen ze ook niet genoeg verdienen om van te leven. En als dat het geval is dan kun je een uitkering krijgen. Tien jaar geleden zouden ze onder de Wajong vallen. Je krijgt dan een persoonlijke uitkering en hulp bij het vinden van werk. In 2015 verandert dat en komen mensen die wel een deel van de tijd kunnen werken niet meer in de Wajong, maar in deze jongen terecht: de Participatiewet. Die wet is niet alleen bedacht voor mensen met een arbeidsbeperking maar ook voor jou en mij. Als je bijvoorbeeld om wat voor reden dan ook zonder werk komt te zitten en daardoor bijstand nodig hebt. Basis is vrij simpel: als je te weinig geld hebt om van te leven, dan kun je bijstand krijgen. Maar: die wet gaat ervanuit dat iedereen in principe kan werken alleen in de praktijk is dat vaak niet zo. En zolang je vastzit aan de bijstand zit je ook vast aan strenge regels. Verplicht solliciteren bijvoorbeeld, al je extra inkomsten opgeven en als je met een partner woont, heb je soms helemaal geen recht op een uitkering. 

Kijk, die Participatiewet moet ervoor zorgen dat mensen weer gaan werken. Dus je wordt een soort van gepusht om uiteindelijk genoeg geld te verdienen zodat je die uitkering helemaal niet nodig hebt. En de gedachte was ook: voor mensen als Esmee en Mare die dus wel kunnen werken, maar niet zoveel of minder snel dan jij en ik moet er ook 'normaal' werk zijn. Maar de Participatiewet brengt ze juist in de problemen. In het beste geval moet je het doen met een kleine 1300 euro per maand. Dat is 1000 euro minder dan het minimumloon bij een volledige werkweek van 40 uur. Je kunt ernaast gaan werken, dat mag gewoon je mag maar 200 euro bovenop die 1300 bijverdienen. Daar kun je natuurlijk niet echt een leven mee opbouwen. Stel dat je een huis wil kopen of lekker wil sparen. Daar komt ook nog eens bij dat als je spaargeld hebt dat je gekort kunt worden op je maandbedrag. Kortom, je zit klem. En dat is ook bekend. Sinds de invoering van de wet weten we dat er dingen misgaan. En in de tussentijd, zitten zij in de ellende. Ik krijg hem niet open. Heb je hulp nodig? Ik vind de krentenbol met kaas wel echt * Ewoud relates * Zeg maar, je hebt broodje kroket. Ja. Krentenbol kaas. Da's Nederlands Finest. 
Als die wet er uit valt daar, mag jij hem oprapen. Ben je klaar? - Nee lukt niet. Durf niet. En dit werkt niet. * hoe ondertitel je dit? * 
Goeiemorgen! - Hai. Hallo. Woef woef. Ik woon naast mijn ouders. Omdat ik niet zelfstandig kan rondkomen. Ik werk wel, ik werk twee dagen. Hoeveel verdien je dan nu ongeveer? - Rond de 1250. Ik zou heel graag meer willen werken. Dat gaat niet. Omdat ik al sinds mijn tiende jeugdreuma heb. En daar ben ik helaas niet overheen gegroeid. Daar heb ik nog steeds dagelijks mee te maken. Ik zou heel graag op mezelf willen wonen, maar dat kan niet, helaas. Hebben we al ontbeten? Nee hè. Nee. - Broodje maken? Ja. Esmee, wat gaan we doen vandaag? We gaan naar de fysio toe. - Want? Ik heb een chronische ziekte in mijn rug. Dat zorgt voor veel pijn. Af en toe een wervel die verkeerd schiet, of een rib die net verkeerd schiet. Die kan ik zelf niet goed terugzetten. Dus dat moet iemand even fixen. - Dat moet iemand even fixen. Hoe vaak kan je naar de fysio? - Eén keer per maand. Hoe vaak moet je naar de fysio? - Ik had hiervoor twee keer per week. Hoeveel tijd hebben we nog? Niet heel veel meer. Kan ik dooreten? Ja ja. Moet ik opruimen? Ik weet niet of ik het op de goede plek terugzet maar O ik vind het wel hoor. Terwijl Esmee in de tussentijd moet haasten, gaan wij terug naar Mare. Daar gaat het vandaag een stuk rustiger. 
Oeh, ineens koud in de schaduw. - Ja. Omdat je het niet ziet, moet ik het altijd uitleggen. Dat is ook wel heel vermoeiend en ook wel pijnlijk soms. Want je ziet leeftijdsgenoten die hebben een heel ander leven. En ik huppel een beetje achteraan op mijn eigen tempo. Voelt dat zo dat je er achteraan huppelt? Ja, zo voelt het wel. Iemand wil aandacht. We zijn bezig Puck. Wij zitten natuurlijk vast aan dit ding. Jij kiest er eigenlijk bewust voor om niet vast te zitten aan de Participatiewet. Ik verdien eigenlijk evenveel met twee dagen werken dan dat ik zou krijgen als ik in de Participatiewet zit. En voor de rest zitten er heel veel nadelen aan. Je mag geen giften ontvangen, je mag geen spaargeld hebben. Ik kies voor afhankelijkheid van mijn ouders in plaats van van de overheid. Dat is fijn dat dat kan, want er zijn mensen die dat niet kunnen waarschijnlijk. Nee tuurlijk, er zijn heel veel mensen die dat niet kunnen. Ik heb die keuze kunnen maken. Maar dat betekent ook dat als mijn ouders wegvallen het leven dat ik nu heb ook wegvalt. Dat is ook wel een consequentie die ik dan heb. 

Je bent er weer. - Ja, sorry. Wil je nog? Ja! - Ja? Hoe was het? - Ja goed. Nek vooral weer losgemaakt, bovenkant van mijn rug. Je moet de deur gewoon openbeuken, zo werkt dat hier. Esmee, we zitten hier in de gemeenschappelijke ruimte van jouw appartement. Jij voelde je nogal gedwongen om weg te gaan bij je moeder. Hoe zit dat? Ik werd al gekort op mijn uitkering omdat ik samen met mijn moeder woonde. Maar mijn zusje werd ook bijna 21. Die zou ook meegerekend worden waardoor ik nog meer gekort zou worden waardoor ik mijn eigen lasten niet meer zou kunnen dragen. Esmee werd verteld dat ze een uitkering zou krijgen van 1500 euro. Maar dat werd 1000, dus 500 euro minder. Dan ga je dingen minderen. Boodschappen minderen, lunch overslaan, geen leuke dingen meer doen. Je ging lunch overslaan? - Ja. Ik dacht belangrijke maaltijden: ontbijt en avondeten dan geen lunch meer. Ik heb echt me wanhopig gevoeld. Ik heb toen de gemeente fouten maakte het juridisch loket gebeld. Ik zeg: als ik niet rond kan komen, als ik in mijn eentje in een appartement zit geen kant meer op kan, wat is het nut van mijn leven nog? Toen kreeg ik als antwoord: ja dan weet ik eigenlijk ook niet wat het nut van jouw leven nog is. Toen dacht ik oké. Duidelijk. Ik vind het echt een mensonterende wet. Ik ben mijn toekomstperspectief eigenlijk gewoon compleet kwijtgeraakt. Ik wil uiteindelijk gaan samenwonen. Het liefst had ik al samengewoond. Hij wil dat ook. - Zeker ja. Ik zal hem even bellen. Maar: omdat Esmees vriend spaargeld heeft, wordt haar uitkering stopgezet als ze gaan samenwonen. En: dan zouden ze moeten rondkomen van zijn spaargeld en stagevergoeding. Ik hoor gelukkig te zijn. Ik hoor te leven in plaats van te overleven. Het enige wat ik nu doe is overleven. Ik heb iets bedacht. We moeten even naar buiten. Jezus, die deur. Ik dacht als jij nou daar gaat staan en dan recht de camera inkijkt. Ja, perfect. Ik heb nog nooit zo'n mooi hartje gezien. Kijk, Mare en Esmee en zoals zij zijn er nog heel veel jonge mensen in Nederland die willen graag werken, die willen graag meedoen. Maar deze wet lijkt niet te doen wat 'ie moet doen voor ze. Rapport na rapport bevestigt dit. Zolang er niks verandert, zitten zij serieus vastgeketend aan aan deze wet. Want ik kan dit zo losmaken en door met m'n leven. Maar zij niet. Wie gaat mij eigenlijk losmaken want wat hebben ze nou met die sleutel gedaan? Echt waar jongen, echt die Waar lag die sleutel nou? Die sleutel, die sleeeeeeeeuteeeeeeel?

Jongeren in de problemen door de Participatiewet

Het oorspronkelijke idee van de Participatiewet was om meer mensen te laten meedoen in de maatschappij. Maar bij veel jongeren die vanwege een beperking, ziekte of handicap niet (genoeg) kunnen werken, zorgt de wet juist voor problemen.

De wet die jongeren met een arbeidsbeperking gevangen houdt

Deze video gaat over aartsvijanden Israël en Iran. 
Wat ik zeg. Aartsvijanden. Waarbij ook andere partijen in het Midden-Oosten en ver daarbuiten worden meegezogen. Dit is waarom Iran en Israël elkaar haten. 

Om die haat vast te illustreren: kijk deze fabriek waar elke maand duizenden Israëlische vlaggen worden gezeefdrukt. Dit is niet in Israël en die vlaggen zijn ook niet om te hijsen. Deze fabriek staat in Iran om iets heel anders mee te doen. Iran noemt Israël een kankergezwel. 
Andersom is volgens Israël Iran juist het grootste kwaad. 
Iran is virtually beyond all the terrorism, all the turmoil. All the chaos, all the killing. So when Israel fights Hamas, we are fighting Iran. When we fight Hezbollah, we're fighting Iran. When we fight the Houthis, we're fighting Iran. 
Voordat ik verder ga, een kleine waarschuwing. Het Midden-Oosten is veel. Er spelen veel belangen, er zijn veel partijen en er is al veel gebeurd. Want wie steunt nou wie? Grofweg kun je zeggen dat Israël wordt gebackt door het Westen. Met de VS voorop. 
The US stands with the people of Israel. 
Maar ook Iran heeft bondgenoten en via allerlei partijen een flinke vinger in de pap in het Midden-Oosten. 
Hezbollah, Hamas, Houthi rebellen. 
En dus is er veel gaande. Strijdgroepen worden bewapend, Houthi's vallen geregeld schepen aan die volgens hen connecties hebben met Israël. Iran steunt ook Hamas in Gaza. Er zijn cyberaanvallen, liquidaties op militairen en wetenschappers. 
En Israël vindt het vrij spannend dat Iran aan een nucleair programma werkt. 
En ondanks dat Israël een soortgelijk traject volgt in de jaren vijftig zelf ook illegaal nucleaire wapens ontwikkelden, leidt dat natuurlijk in Tel Aviv wel voor de nodige zorgen. 
Maar het is altijd een soort schaduwoorlog. Ze houden elkaar in een ja houdgreep. Pak jij mij? Dan pak ik jou. Want Iran en Israël vallen elkaar nooit direct aan. Het is een al jarenlang fragiel evenwicht dat op dit moment zijn balans verliest. 
Het is veel. 
Eigenlijk te veel om in één video te vangen. Maar op deze tijdlijn neem ik je mee langs een paar sleutelmomenten om beter te begrijpen hoe we zijn gekomen waar we nu staan. 

Goed, een tijdlijn dus. Die we beginnen in 1948 met de stichting van de staat Israël. Na de door Israël gewonnen Arabisch-Israëlische oorlog en de Nakba, catastrofe in het Arabisch, waarbij grote aantallen Palestijnen die toen in dat gebied woonden, werden verjaagd. Veel islamitische landen in de regio zijn niet blij met die plotselinge joodse, vrij westerse staat op de kaart van het Midden-Oosten. 
De gedelegeerden der Arabische landen verlaten uit protest de zaal. 
Maar in 1950 is het juist Iran dat als een van de eerste islamitische landen Israël erkent. Nu misschien moeilijk voor te stellen, maar Iran en Israël waren niet altijd vijanden. Ze werkten zelfs samen. Kijk deze pijpleiding door Israël, daar liep Iraanse olie doorheen dat via zee door Israël naar Europa ging. Dat was niet het Iran van nu. Het had nog een Perzische koning, de sjah, met uitstekende relaties met het Westen. 
In 1953 kwam hij via een staatsgreep aan de macht in Iran. Met hulp van de Amerikaanse CIA werd de democratisch gekozen Iraanse leider Mosaddegh afgezet in ruil voor Iraanse olie. 
Korte versie. De sjah is corrupt en gedraagt zich steeds meer als een dictator. Het volk haat hem. Ze merken weinig van die lucratieve olie-industrie, leven in armoede en zijn de westerse koers van het land zat. De voedingsbodem voor een volksopstand. In 1979 ontploft dat tijdens de Iraanse revolutie. De sjah verdwijnt van het toneel en geestelijk leider ayatollah Khomeini neemt het over. Iran is vanaf nu een islamitische shariastaat. De leiders voelen zich solidair met de Palestijnen en zien Israël als onrechtmatige staat en een westerse bezettingsmacht. Een van de kernpunten van dit nieuwe Iran:
Dat nieuwe islamitische regime in Iran laat zich voorstaan op de verdediging van de onderdrukten. Door het hele Midden-Oosten heen. En de onderdrukten zijn natuurlijk ook inclusief de Palestijnen. 
Iran en Israël verbreken vanaf dan de diplomatieke banden, maar ze kunnen nog prima low key door één deur en de olie blijft nog wel even stromen, maar de relatie verzuurt. 

En kort na de Iraanse revolutie gebeurt nog iets belangrijks. Nog geen jaar later ziet Iran's buurland Irak door alle onrust zijn kans schoon om Iran binnen te vallen en alle belangrijke olievelden in te nemen onder leiding van dictator Saddam Hoessein. Op dat moment een gezamenlijke vijand van Iran en Israël, een vernietigende oorlog die acht jaar duurt. Daarop besluit Iran nooit meer zo'n situatie te laten ontstaan en een bescherming om zichzelf heen te bouwen. Ze zoeken steun in de regio en vinden die ook. In 1982 wordt Hezbollah in Libanon een belangrijke bondgenoot, voortgekomen uit Libanese verzetsgroepen tegen Israël en opgericht met hulp van de Revolutionaire Garde. Dat is het Iraanse eliteleger. En Hezbollah is sjiitisch, net als Iran. En in 1987 ontstaat Hamas, dat sinds die tijd in door Israël bezet Palestijns gebied tegen Israël vecht. Ook zij vinden in Iran een vriend. Door de jaren heen vindt Iran op deze manier in meer strijdgroepen bondgenoten. Denk ook aan milities in Irak en Syrië en de Houthi's in Jemen. Deze groepen krijgen steun, geld en training van Iran. Nog even de kaart terug van het begin. Ziet er dus zo uit, met hier Iran en om Israël heen al deze groepen die op de steun van Iran kunnen rekenen en waarmee Iran ook zichzelf beschermt. Iran noemt het de 'As van Verzet'. Op die manier oefent Iran dus indirect invloed uit op de regio, zonder zelf direct met Israël te hoeven vechten. Maar door de bril van Israël vechten zij wel direct met Iran. Weet je nog? 
"When Israel fights Hamas, wil are fighting Iran." 
En in die strijd met Iran vindt Israël dus in het Westen en vooral in de Verenigde Staten z'n bondgenoot. Die band met de VS wordt in de loop van de tijd alleen maar sterker. 
"I have personally followed and supported Israel's heroic struggle for survival ever since the founding of the state of Israel thirty four years ago." "The bond between our two countries is unbreakable." "We stand with Israel." 
De Amerikanen sponsoren Israël jaarlijks met miljarden en met militaire steun. Sinds Gaza alleen maar meer. En ook Iran zocht en vond steun buiten de regio. En daarvoor kijken zij juist de andere kant op in hun zogeheten 'Look to the East'-policy, naar China en Rusland. 

Onlangs sloot Iran zich nog aan bij BRICS. Dat is een samenwerkingsverband tussen deze landen als antwoord op het westerse G7-machtsblok. Om maar aan te geven hoe de vijandigheid tussen deze twee landen zich manifesteert op zowel dit piepkleine stukje land waar nu al maanden zo'n gruwelijke oorlog woedt als op het niveau van twee grote machtsblokken op het wereldtoneel. Goed, jarenlang was het dus een schaduwoorlog tussen Iran en Israël door die houdgreep. Pak jij mij, dan pak ik jou, weet je nog? Maar het kwam dus nooit tot een directe confrontatie. Maar nu staan de vizieren wel rechtstreeks op elkaar gericht en de boel escaleert volledig. En als dat gebeurt, sleuren ze dus de hele regio mee. Met als sleutelmoment natuurlijk de terreuraanslagen van 7 oktober, het bloedbad dat Hamas aanrichtte onder Israëlische burgers. En de al maanden durende daaropvolgende oorlog in Gaza, waarin Israël zweert Hamas te zullen uitschakelen en daarbij tienduizenden burgers doodt. 
"The number of Palestinians killed by the Israeli offensive has passed 40.000." 
Maar weet je nog? 
"So when Israel fights Hamas, we're fighting Iran." 
En zo zijn deze twee in de afgelopen maanden in een soort wraakcyclus terechtgekomen van actie-reactie. Hou je vast. 

Op 1 april verwoest Israël het Iraanse consulaat in Damascus, de hoofdstad van Syrië. Doelwit: een commandant van de Iraanse Revolutionaire Garde. Die wordt vermoord. Iran slaat terug in de nacht van dertien op 14 april. 
"Iran heeft drones gelanceerd vanaf eigen grondgebied naar het grondgebied van Israël." 
300 drones en raketten onderweg naar Israël. Het is de eerste keer dat Iran Israël direct onder vuur neemt. Israël slaat de raketten af. Een paar dagen later valt Israël Iran direct aan en treft een militaire installatie. Op 30 juli doodt Israël de tweede man van Hezbollah in Libanon. En dan 31 juli. 
"Breaking news a major development in the Middle East. Hamas says the political leader of the organization has been killed in Teheran." 
Een bondgenoot van Iran, vermoord op Iraanse grond. Heel pijnlijk voor Iran. Iran zweert wraak. Alleen een staakt-het-vuren in Gaza kan ze weerhouden van een tegenaanval, zeggen ze. Maar premier Netanyahu lijkt juist dat niet te willen. 
Wil deze premier eigenlijk wel een deal? Zijn rechtse coalitiepartners die zeggen als je te veel toegeeft aan Hamas, dan stappen we uit de regering. 
Een einde aan de oorlog in Gaza zal waarschijnlijk ook zijn politieke einde betekenen. 
Je ziet nu recentelijk dat Israël toch wel pogingen doet om dat conflict te laten escaleren. Een poging, denk ik, vooral van Israël om Iran tot een reactie uit te nodigen die ervoor kan zorgen dat het frame van het conflict verschuift van Gaza naar een soort van strijd tussen het kwade Iran en het goede Israël. 
Had ik al gezegd dat er veel speelt? Hoe dan ook, er staat nog wel iets te gebeuren. Een uitweg uit die wraakspiraal is duidelijk ver te zoeken.

Waarom Iran en Israël elkaar haten

Israël en Iran zijn al jarenlang aartsvijanden. Ook andere partijen in het Midden-Oosten en ver daarbuiten worden daarin meegezogen. NOS op 3 neemt je mee langs sleutelmomenten in de geschiedenis. Veel gebeurtenissen en verhoudingen worden in deze video in korte versie verteld, maar worden uitgebreider belicht in andere video’s van NOS op 3.

Sleutelmomenten van 1948 tot nu

Een aanslag. Een mislukte staatsgreep. Een vergiftiging. Mysterieuze bezoekjes van spionnen.  Die dreiging, die speelt zich niet alleen af in het verre buitenland.  En laatst nog vonden de Duitsers explosieven onder een NAVO-pijpleiding.  Geen restanten uit de Tweede Wereldoorlog, maar net geplaatste.  Enne, wat dacht je van deze.  De politie heeft een inval gedaan in huizen van een medewerker van een Nederlandse Europarlementariër. Het heeft te maken met een onderzoek naar Russische inmenging. Allemaal het werk van één land.  In deze video laat ik je zien hoe Rusland al jaren een stille, geheimzinnige oorlog voert tegen het Westen.  

Ga eerst even met me mee naar de jaren 40. Russische spionnen infiltreren als wetenschappers in het Manhattan-project, je weet wel. En smokkelen gevoelige informatie over het Amerikaanse atoomwapenproject naar de Sovjet-Unie.  Dankzij deze man kon het land cruciale info gebruiken en sneller zélf kernwapens maken.  Een goed voorbeeld van wat we hybride oorlogsvoering noemen.  Dat is oorlog voeren zonder per se grootschalig gewapend conflict.  Dit onafhankelijke onderzoeksrapport komt met deze definitie. De term hybride refereert aan een handeling met als doel het doelwit te    ondermijnen of schade toe te brengen door besluitvorming te beïnvloeden. Activiteiten kunnen bijvoorbeeld plaatsvinden in de politieke, economische, militaire, civiele of informatiesfeer.  Het gaat er dus om je tegenstander 'in stilte' aan te vallen en te verzwakken.  Spionage, zoals bij het Manhattan-project, is een goed voorbeeld.  Maar het kan van alles zijn.  Denk bijvoorbeeld ook aan cyberaanvallen, het verspreiden van desinformatie of sabotage.  Even voor de duidelijkheid: die hybride oorlogsvoering gaat natuurlijk niet maar één kant op.  De CIA kan er ook bijvoorbeeld wat van. Uitblinkers in spioneren.  Zo veroorzaakten ze wel vaker een hele regime-change, zoals in Iran.  Met de naam: operatie Ajax.  Veel recenter, ander voorbeeld: een Nederlander speelde nog een grote rol    in het loslaten van het Stuxnet-virus in een Iraans atoomcomplex.  En wat dacht je van het opblazen van de pijpleiding Nordstream II die Russisch gas naar Europa bracht?  Alles wijst erop dat Oekraïne achter die aanval zit.  

Maar in deze video ligt de focus dus op de Russische hybride aanvallen.  Want de laatste jaren stapelen de voorbeelden zich op.  Zoals bij die Duitse NAVO-pijpleiding.  De explosieven gingen niet af, maar de dreiging is er.  Ook heel belangrijk: alles wijst hier op de Russen    maar kan je dat echt met 100 procent zekerheid zeggen?  Maar ook dat is juist typisch voor hybride oorlogsvoering.  Het moet vooral niet terug te leiden zijn naar degene die het beveelt.  De laatste jaren zien we dat dus wel erg veel vanuit één hoek.  Rusland.  Ook al voor de Russische aanval op Oekraïne in 2022.  Zoals tien jaar geleden.  President Poetin heeft vanmiddag een wet ondertekend waarmee de toetreding van de Krim tot Rusland nu formeel is geregeld.  De uitslag van de volksraadpleging stond al lang vast; de toekomst is Rusland.  In februari dat jaar doken er opeens groene mannetjes op bij de Krim.  Het begin van de annexatie, bleek later. Het leken militairen, in uniform.  Maar zonder vlaggetje op de mouw.  Maar ze spraken wel Russisch en ze hesen de Russische vlag.  Dus waren dit Russische militairen?  Nee, zei Poetin.  Die militairen waren 'gewoon' pro-Russische bewoners van de Krim.  Effect? Zonder bloedvergieten, maar met een referendum, annexeert Rusland de Krim. Poetin heeft overigens zelf toegegeven dat hij dat referendum op de Krim heeft geïnitieerd om het schiereiland Russisch te kunnen maken.  En dus   Bij de NAVO komt steeds meer het besef: Rusland is op een missie.  Kijk even naar deze kaart.  Onder meer deze landen kregen de afgelopen jaren op een manier met Russische hybride oorlogsvoering te maken.  Waarvan we het weten. Het kan as we speak op meer plekken aan de hand zijn.  Maar ja, bewijs het maar eens.  Neem de aanslag in Tsjechië op een munitiedepot tien jaar geleden.  Daarbij vielen twee doden. En pas drie jaar geleden werd er bewijs voor gevonden dat Rusland erachter zat.  De Tsjechische geheime dienst zette achttien Russische diplomaten uit die ook voor de Russische geheime dienst bleken te werken.  Twee van hen zouden ook betrokken zijn bij deze aanval.  De Britten zetten toen ook tientallen Russische diplomaten uit.  Net als de VS en de EU.  En de Russen? Zij ontkennen alles.  En zo zijn er nog veel meer voorbeelden te noemen.  Neem Montenegro, waar twee pro-Russische oppositieleiders moesten voorkomen dat het land zich bij de NAVO zou aansluiten.  Inclusief een moordcomplot op de premier.  Ook toen weer, twijfel.  Kamp één zegt: de Russen hebben hier geprobeerd een hele heftige staatsgreep te plegen.  Maar kamp twee zegt: dit is niet gebeurd.  Het is een opgezet plan om de oppositie uit de weg te ruimen.  

Ook Nederland is doelwit van de Russen.  Op dinsdag 10 april komen vier Russen vanuit Moskou aan op Schiphol.  Onze militaire inlichtingendienst, de MIVD, wist een hackaanval van deze mannen van de Russische geheime dienst tegen te houden.  Ze vielen het wifinetwerk aan van de Organisatie voor het Verbod op Chemische Wapens in Den Haag. De club die onderzoek deed naar de Skripal-vergiftiging.  Toeval?  En ook MH17 valt in zekere zin onder hybride oorlogsvoering.  Waarbij bijna 200 Nederlanders omkwamen.  Niet het neerhalen van het vliegtuig zelf wel het door de Russen ontkende interveniëren in Oost-Oekraïne en de opsomming aan valse verklaringen voor het neerstorten van het toestel. En dit voorjaar dus ook dit: Rusland is ook aan de andere kant van de oceaan actief. Van het beïnvloeden van de Amerikaanse presidentsverkiezingen tot het ziek maken van onder anderen Amerikaanse diplomaten.  Zij kregen op een of andere mysterieuze wijze hoofdpijn bij hun werk.  Niemand hield rekening met opzet, ook de CIA niet.  Tot dit internationale onderzoek van journalisten.  Russische geheim agenten zouden experimenteren met niet-dodelijke akoestische wapens.  Dat zijn apparaten die geluids- en radiofrequenties uitzenden die schadelijk zouden zijn voor de gezondheid.  
Ook hier weer: niet zeker dat het de Russen zijn.  Maar voorbeelden te over waarin dat wel zo is.  Heeft de Russische burger natuurlijk niets mee te maken.  Wel Poetins spionnen.  En de inlichtingendiensten waar zij voor werken.  Zoals de FSB, de SVR en - voor dit verhaal vooral belangrijk - de meest geheimzinnige de GROe, dat informatie inwint in binnen- en buitenland.  Opgericht in 1918 door Lenin. Hij wilde een onafhankelijke inlichtingendienst, omdat hij de bestaande geheime diensten niet vertrouwde.  Specifiek deze eenheid is zeer actief in het opzetten en uitvoeren van    sabotageacties in het buitenland.  Zo was het ook deze eenheid die betrokken was bij het neerhalen van vlucht MH17. Eén GROe-officier was direct betrokken bij het transport van de Buk-installatie die het vliegtuig uit de lucht schoot.  Dat concludeerde het online onderzoekscollectief Bellingcat. Burgers die naar informatie, foto's en video's zochten op het internet.  Sinds de oorlog in Oekraïne schroeft Rusland de infiltratie-acties flink op.  Onze eigen inlichtingendienst waarschuwde daar vorig jaar ook voor.  Schreven ze dit over: Laat het Westen dit zomaar gebeuren? Omdat in veel gevallen niet bewezen kan worden dat Rusland erachter zit, is het ook lastig om hard op te treden. Maar na de Russische inval in Oekraïne zetten meerdere Europese landen Russische diplomaten het land uit. Bijna 500, berekende het Poolse Instituut voor Internationale Zaken.  En dat is ook zo'n beetje het enige wat ze kunnen doen. Diplomaten oppakken? Dat kan niet.  Die zijn onschendbaar.  Als je deze hebt dan kun je bijna alles maken.  Dus ja, Westerse landen zitten hier behoorlijk mee in hun maag.  Conclusie: naast dit… is er tegelijkertijd ook een veel stillere oorlog gaande.

Poetins stille oorlog tegen het Westen

Rusland voert niet alleen een gewapende oorlog in Oekraïne, maar is met meerdere landen in het Westen in gevecht. Poetin voert ook een zogeheten 'hybride oorlog', oftewel een 'stille oorlog', zonder vechten met wapens. Denk aan spionage, sabotage of cyberaanvallen.

Spionage, sabotage en cyberaanvallen

Macht! Wat is dat? En: wie heeft het? Hoe machtig is de Europese Unie eigenlijk? En wat is machtiger? Deze tanks? Of een dikke cashflow? Of dit kabeltje? 
Deze video gaat niet over de macht van Brussel in Europa, maar over de macht van de Europese Unie in de wereld. En waarom dit misschien wel machtiger is dan je denkt. Als jij 'macht' hoort, dan denk je waarschijnlijk hieraan. Militaire macht. Want zoals de Chinese dictator Mao ooit zei: "Politieke macht komt uit de loop van een geweer" 

Laten we daar maar mee beginnen. Ik weet het, je kunt deze vergelijking op heel veel verschillende manieren maken. Maar als je puur kijkt naar de manschappen, dan is dít de machtsverdeling. Dat deze landen de grootste zijn, is dan niet per se een verrassing. Maar eigenlijk is de Europese Unie dan ook een militaire supermacht. Kijk maar: Meer dan Rusland of de VS. Maar, klein detail: Een Europees leger bestaat helemaal niet. Die militairen moet je eigenlijk uitsmeren over de 27 nationale legers. Of zeg gerust: legertjes. De EU mag zich niet bemoeien met wat die legers doen, want de landen zijn zelf de baas over hun veiligheid en verdediging. Er is wel samenwerking, maar vooral omdat de meeste landen ook lid zijn van de NAVO  waarin we nu nog flink afhankelijk zijn van de militair oppermachtige Verenigde Staten. Maar juist omdat Europa minder afhankelijk wil worden van de Amerikanen, gaat het de laatste jaren vaak over een echte Europese krijgsmacht. Al helemaal sinds Rusland Oekraïne binnenviel en het dus weer oorlog op het continent is. Met de daarbij horende spierballentaal. Europese landen investeren sindsdien flink meer in hun eigen defensie. Maar ja, of er uiteindelijk zo'n Europees leger komt? Voorlopig sowieso niet. Vooral omdat de Europese landen hun verdediging niet uit handen willen geven. Toch speelt de EU geen onbelangrijke rol als het over Oekraïne gaat. Ze steunen het land flink. Van de 150 miljard euro hulp kwam iets meer dan de helft van EU-instellingen, vooral financieel. De rest komt van de individuele landen uit de Europese Unie. Dat is vooral militaire hulp, dus wapens en munitie. Maar goed, échte militaire macht? Dat heeft de Europese Unie niet. Maar macht is meer dan alleen militair. Sterker nog: de Europese Unie is juist opgericht om militaire dreiging te voorkomen. En hoe zorg je daarvoor? 

Samenwerking. Wat ooit begon als een samenwerking voor de productie van kolen en staal, werd uiteindelijk: Een interne markt, een Europa zonder binnengrenzen verdere uitbreiding, een eigen munt. Nog verdere samenwerking, gemeenschappelijke regels. Nouja, de Europese Unie zoals we 'm nu kennen, dus. En die is groot. Heel groot. Niet alleen omdat er inmiddels 27 leden zijn, en er nog een paar op de wachtlijst staan, maar vooral ook economisch. Dat meet je door uit te rekenen wat er in een land in één jaar wordt verdiend. Het bruto binnenlands product. Het bbp van de hele Europese Unie is bijna 17 biljoen euro. Alleen de VS heeft een grotere economie. Binnen de unie wonen relatief rijke mensen en je kunt er vrij handelen. Zonder invoerkosten of ingewikkeld papierwerk. Dus als je in één EU-land zakendoet, dan kun je met de héle Unie zakendoen. Dat is dus een afzetmarkt van zo'n 450 miljoen potentiële klanten, die ook nog aardig wat te besteden hebben. Dus ja, de EU heeft wél economische macht. Wel één belangrijke 'maar'. Tegenover deze macht staat ook een behoorlijke afhankelijkheid. Veel gas en olie, nog altijd belangrijk om de economie draaiende te houden, komen van buiten. Net als veel andere grondstoffen. Niet handig, als het erop aankomt. En da's nu ook. 
Goed. Militaire macht heeft de EU dus maar weinig. Economisch gezien is het wel een grote speler, maar ook niet dé wereldmacht. Maar: er is een vorm van macht waar de EU echt ijzersterk in is. Zelfs wereldmacht nummer één. Ik heb het over het Brussel-effect. Da's eigenlijk hét voorbeeld van soft power. 

Zachte macht. En dat betekent dat je geen invloed hebt door te veroveren, maar andere landen overtuigt door culturele en economische invloed. Voorbeeldje: de Afrikaanse Unie, waar al deze landen samenwerken om democratie, mensenrechten en ontwikkeling te bevorderen. Met als voorbeeld: de EU. En ook op het eigen continent heeft de EU aantrekkingskracht. Denk aan Albanië, Bosnië en Herzegovina of Oekraïne, die allemaal bij de Unie willen horen. Of Georgië, waar een deel van de bevolking daar nu zelfs de straat voor opgaat. Deze landen nemen regels en wetten van de EU over terwijl ze daar nog helemaal geen lid van zijn. Daar komt geen wapengekletter of economische dwang aan te pas. Maar doordat zij graag mee willen doen aan die Europese interne markt, nemen ze ook regels over die gaan over democratie en rechtsstaat of sociale principes en milieunormen. Dat is allemaal soft power. 

En dat brengt me weer bij dit kabeltje. USB-C. Sinds kort de wereldwijde standaard. Omdat de EU dat bedacht heeft. De Europese Unie wilde één standaard oplaadkabel voor alle telefoons. Zodat je bijvoorbeeld geen nieuwe kabels moet kopen als je naar een ander telefoonmerk overstapt. Dat scheelt een hoop afval. Betekent dus dat telefoonmakers alléén hun telefoons in de EU mogen verkopen aan die grote rijke groep mensen als ze een USB-C aansluiting hebben. Ja, dat geldt zelfs voor het eigenwijze Apple dat tot het allerlaatst wachtte. En dus nemen Chinese en Amerikaanse bedrijven die EU-regels over, want ze willen Europese klanten. En dit kabeltje is een van de vele voorbeelden. Die irritante cookiemelding die je overal krijgt? Ja, óók een EU-regel. Sinds kort is er de Europese Digital Services Act, een soort internetwet en een flinke gamechanger voor social media. Daar staan regels in over bijvoorbeeld algoritmes en waar data van Europeanen mag worden opgeslagen. En het gaat nog veel verder dan dat: Europa wil ook bepalen hoe iets geproduceerd wordt. Dat er bijvoorbeeld geen kinderarbeid bij komt kijken of dat het volgens bepaalde klimaatnormen gaat. En ja, ik hoor je denken: die regels gelden toch niet buiten de EU? Klopt, maar dát is dus het Brussel-effect. Vaak is het voor bedrijven makkelijker en goedkoper om ál hun producten en diensten precies hetzelfde te maken. En dus zie je dat Europese standaarden in veel gevallen wereldstandaarden worden Dus eh ook al denk je niet gelijk aan macht bij zo'n kabeltje dat is het dus wel. 
Maar er zit zeker ook een limiet op die soft power. Neem alleen al het feit dat Brussel, ondanks een hoop diplomatieke pogingen geen effect heeft gehad op de beslissing van Moskou om Oekraïne binnen te vallen. Tja. Als het erop aankomt, dan is macht toch nog vaak dit of dit en kun je je afvragen of dít daar wel tegenop kan. De macht van de EU zit 'm dus vooral in de economie en dat Brussel-effect. Maar blijft dat zo? De economie van grote landen waar de EU afhankelijk van is, zoals China en de VS  groeit harder dan die van Europa. Hoe relevant is de EU straks dan nog? Vragen waar een nieuw Europees Parlement zich over gaat buigen.

Hoe machtig is de Europese Unie in de wereld?

De Europese Unie is best machtig in de wereld. Als alle landen gecombineerd zijn, heeft de EU best wat militaire kracht. Maar dit is niet hoe het werkt: alle landen hebben hun eigen leger. Op economisch gebied is de EU sterk. Binnen de unie wonen relatief rijke mensen en je kunt er vrij handelen. Op het gebied van zachte macht is de EU het sterkst. Ze overtuigt andere landen door culturele en economische invloed om regels van de EU over te nemen of zich aan de EU aan te passen, bijvoorbeeld tegen kinderarbeid.

De militaire, economische en zachte macht van de EU

Eén van de allergrootste humanitaire nachtmerries van dit moment begon met hoop.

Sudan, hoofdstad Khartoem.
April 2019.
Tussen het protest dít iconische beeld.
Een zee van mobiele telefoons licht het donker op.
Je zou het als symbolisch kunnen zien voor de hoop die het Sudanese volk op dat moment heeft.
De vrouw draagt een witte, traditionele Sudanese jurk.
Een jurk met geschiedenis.
'Kandaka' wordt ze genoemd.
Afrikaanse Koningin.
Een trotse naam, die in verre verledens en volksverhalen aan vrouwen werd gegeven die vochten voor de vrijheid en hun land.
Kandaka van de Sudanese Revolutie.
Want dit is de grootste revolutie ooit in het land.
Met die hand in de lucht heeft ze wel wat weg van een Sudanees vrijheidsbeeld.
Viral gaat de foto.
En even is de aandacht van de wereld op haar en de mensen om haar heen gericht.
De foto is genomen nét voordat militair dictator El-Bashir wordt afgezet.
Na dertig jaar.

Maar dan: 2024. De hoop is vermorzeld.
Al een jaar woedt een meedogenloze oorlog in Sudan.
En Sudan heeft al een traumatische geschiedenis
In deze video: waarom het ramp op ramp is in Sudan.
Democratie, dat is wat de demonstranten van net willen.
Plus: een einde aan de corruptie, economische misère en racisme in het land.
Hier ligt Sudan. Het land stond tot 1956 onder bestuur van 
 Groot-Brittannië en Egypte. Zij trokken deze haarscherpe grenzen.
Grofweg bestaat de bevolking van Sudan uit vele verschillende Afrikaanse en Arabische volken.
Verspreid over het hele land.
De Arabieren die vooral hier wonen, domineren al decennia de politiek en daarmee ook de economie van het land.
En zij kijken vaak neer op de zwarte Afrikaanse Sudanezen die vooral in het zuiden en het westen wonen.
Rustig is het vrijwel nooit in Sudan. Sinds de onafhankelijkheid is letterlijk elke leider afgezet met een militaire staatsgreep. Het land heeft een lange geschiedenis van geweld.
En dat geweld is vaak etnisch gemotiveerd.

Miljoenen mensen, meestal zwarte Sudanezen, worden verjaagd en vermoord in verschillende conflicten.
600.000 mensen op de vlucht voor Arabische milities.
Mannen, vrouwen, kinderen worden er letterlijk afgeslacht. En ook nu is het helemaal mis.
Onder meer Human Rights Watch spreekt van massamoorden, martelingen, verkrachtingen, etnisch geweld en zelfs genocide.
Bijna negen miljoen mensen zijn op de vlucht. Negen miljoen.
18 miljoen Sudanezen zijn ondervoed. Da's zoveel als de hele Nederlandse bevolking.
Het dreigt de grootste hongersnood te worden die de wereld in decennia heeft gezien.

En de komende maanden worden catastrofaal.
Door de voedselinfrastructuur te vernietigen en te plunderen en te voorkomen dat mensen toegang krijgen tot voedsel kunnen de SAF en RSF hongermisdaden begaan.
Staat in dit rapport.
Deze zijn belangrijk: de SAF en de RSF.
Twee legers die na maanden protesten van het volk in april 2019 dictator Al-Bashir afzetten.
Onder leiding van deze twee mannen. Generaal Abdel Fattah al-Burhan, van de SAF, de
Sudanese Armed Forces ofwel het regeringsleger. De andere generaal is Mohamed Hamdan Dagalo. Ook wel Hemedti.
Ooit een kamelendrijver, nu runt hij de RSF. De Rapid Support Forces, een paramilitaire organisatie.
De SAF is verantwoordelijk voor bruut geweld tijdens eerdere burgeroorlogen in het zuiden van het land in de jaren '80 en '90.

En was samen met de Arabische militiegroep RSF verantwoordelijk voor 300.000 doden tijdens de oorlog en genocide in Darfur in 2003. Da's een regio in west Sudan.
Dictator Bashir wilde in zijn tijd niet teveel macht bij één leger dat hem potentieel met een coup af zou kunnen zetten.
Dus hij gaf aan verschillende milities geld in ruil voor bescherming. Een soort verdeel en heers.
En deze twee legerleiders waren zijn grootste vertrouwelingen.
Die tijdens de burgeroorlog en genocide in Darfur het vuile werk voor hem opknappen.
Daar worden beide legers heel rijk van, onder meer omdat daar goudmijnen zitten.

Goed, terug naar de reden van de oorlog van nu.
Weet je nog die protesten?
Hemedti en Burhan ruiken een kans op macht en zetten die dictator af.
Maar een democratie stichten zit niet hun plannen.
Ze keren zich tegen het Sudanese volk.
Maar, de generaals gunnen elkaar de absolute macht ook niet.
En dus keren ze zich tegen elkaar.
En ze gaan van letterlijk partners in crime naar vijanden van elkaar en het volk.
Een jaar nu, zijn de RSF en SAF in oorlog met elkaar.
Er woedt dus een machtsstrijd in het land.
Bij hun strijd sparen de generaals niets of niemand op hun pad.
Ze moorden, verkrachten, pakken woningen af, branden dorpen plat.
Plunderen banken en bedrijven.
Vernietigen bruggen, scholen en ziekenhuizen. Dit is een van de ernstigste conflicten in Afrika ooit.
Ook richten de generaals hun geweld op iedereen die democratische waarden probeert te brengen.
Op veel plaatsen in het hele land wordt gevochten.
Het aantal doden kan slechts worden geschat.
Volgens VN-hulporganisatie UNHCR gaat het er om zeker tienduizenden.
Maar eigenlijk zijn er in Sudan op dit moment twee tragedies gaande.
Want naast de machtsstrijd van de generaals speelt er ook: Darfur.
In die regio zijn de RSF en hun Arabische milities op grote schaal bezig met etnische zuiveringen.
Omdat ze de zwarte mensen in Sudan willen vernietigen.
Het is niet de eerste keer dat er etnisch geweld is in Darfur.
Het is het soort humanitaire ramp waar de wereld doorgaans veel en veel te laat achter komt. Het is ook heel ver weg.

Twintig jaar geleden werden naar schatting driehonderdduizend Sudanezen van Afrikaanse afkomst omgebracht, zoals het Masalit-volk.
Destijds heetten de Arabische milities de Janjaweed. Vrij vertaald als duivels op paarden. Dat werd later de RSF.Die oorlog is eigenlijk nooit gestopt en laait nu weer op door de strijd tussen de generaals.
De RSF vermoordt jongens, mannen en zelfs baby's en is onder meer uit op vruchtbaar land.
Er zijn video's van Arabische RSF-strijders die een grote groep Afrikaanse mannen met zwepen opjaagt en beschiet.
Ook het geweld tegen vrouwen is onbeschrijfelijk.
Kijk, hier in het grijs. Twee miljoen mensen zijn over de grenzen gevlucht. Naar buurland Tsjaad bijvoorbeeld.
In het wit, zeven miljoen mensen op de vlucht binnen de grenzen van Sudan.

Het is voor journalisten moeilijk om in Sudan te komen dus er komen ook weinig verhalen naar buiten. Mijn collega, correspondent Elles van Gelder was in een vluchtelingenkamp in buurland Tsjaad.
Het is duidelijk dat de regio Darfur belangrijk is voor de RSF.
Niet alleen komen veel strijders uit het gebied, maar er is ook landbouwgrond en er zijn grondstoffen, waarmee ze hun landelijke strijd bekostigen.
De ligging van Darfur is ook van strategisch belang voor ze.
De regio, die zo groot is als Frankrijk, grenst onder meer aan Tsjaad de Centraal Afrikaanse Republiek en Libië. Via die grenzen kunnen ze grondstoffen het land uit smokkelen, en wapens en strijders het land in.

En over die machtsstrijd in heel Sudan: dit is veel meer dan een tweestrijd tussen generaals.
Op de achtergrond spelen andere landen een belangrijke rol.
Ze kiezen partij en zorgen voor geld en wapens. Dat gaat ook over grotere geopolitieke belangen. En dat maakt het complex.
Ik noem er een paar.
Zo steunen de Verenigde Arabische Emiraten de RSF en die controleren goudmijnen in Darfur. En dat goud gaat onder meer naar de Verenigde Arabische Emiraten en daarmee houden ze natuurlijk die oorlogsmachine draaiende.
Dus dat is iets waar het westen naar zou kunnen kijken. Naast dat goud zijn de VAE ook geïnteresseerd in landbouwproducten die ze zelf niet hebben.
Dus generaal Hemedti van de RSF is hun mannetje om toegang te krijgen tot landbouwgrond.
En er zijn meer landen in de regio die invloed uitoefenen.
Zo heeft die andere generaal, Al-Burhan van de SAF,  juist goede banden met Egypte.
Ook lijkt hij bewapende drones uit Iran te krijgen.
Voor Iran ligt Sudan zeer strategisch, aan de Rode Zee -een belangrijk handelskanaal- en tegenover Jemen waar ze de Houthi-rebellen steunen.

Dit conflict is dus complex en reikt ver buiten de grenzen van Sudan.
En ondertussen lijdt het Sudanese volk.
Volgens het Rode Kruis zijn 25 miljoen mensen in nood. Je kan je er bijna niks bij voorstellen.
En de vluchtelingenkampen zijn mensonwaardig volgens hen.
Geen wc's, ziektes, amper water, een aanstaande hongersnood.
Hulporganisaties kunnen maar moeilijk hulp leveren.
En toch weten we hier weinig over deze humanitaire ramp.
Volgens het Rode Kruis krijgt het weinig aandacht door andere crises zoals in Gaza of Oekraïne.
Bovendien zijn weinig beelden en informatie omdat lokale journalisten worden vermoord of geen verslag durven te doen en soms is er ook maandenlang geen internet.
Daarom is er ook bijna geen beeld uit de stad El-Fasher in Darfur dat sinds mei omsingeld is door de RSF en waar honderdduizenden mensen vrezen voor hun leven.

Ik hoop dat je nu een beter beeld hebt waarom het dus ramp op ramp is voor Sudan.

De vergeten oorlog in Sudan

Door de burgeroorlog in Sudan zijn 25 miljoen mensen in nood. In april 2019 zetten twee legers dictator Al-Bashir af na maanden protesten van het volk. Deze twee legers, de SAF en de RSF, zijn nu in een machtsstrijd verwikkeld. Miljoenen mensen worden verjaagd en vermoord. Naast die machtsstrijd vindt er etnisch geweld plaats, met name in Darfur.

25 miljoen mensen in nood

Welkom in Brussel! Kloppend hart van Europa.
Deze plek betekent vrede tussen de leden.
Samenwerking.
En een machtsblok van betekenis op het wereldtoneel.
Maar we zijn er wel vooral geld aan kwijt.

Euro's, een munt waar we niet eens zelf de baas over zijn.
Dag soevereiniteit.
Love it or hate it.
Oke, wacht wacht wacht.
Stop, stop.
Gaan wij hier nou ook al een beetje zitten te polariseren?
Zo zwart-wit is het toch ook weer niet?
Nee, nee. Laten wij gewoon ouderwets bij de feiten blijven.
Akkoord, een explainer over Europa dus. Da's een hele puzzel.

Goed, gaan wij eens even Europa voor jullie ontleden.
Tot op de molecuul nauwkeurig.
Zal ik hoofdstuk 1 ff doen?
Lijkt me een goed idee, ga ik even een frietje halen.
Maar niet voordat we dit hebben gedaan. Zo.

Is nog niet makkelijk, want Europa is complex.
Het is maar een heel klein stukje aarde, maar zo veel verschillende landen, talen en culturen.
Maar ja, we zijn wel een grote Europese familie.
Of ja, dat is ook alweer afhankelijk van aan wie je het vraagt.
We delen met z'n allen een continent.
Of ja, daar ga je al, want wat dat Europese continent precies is, daar is al discussie over.
Want waar ligt die grens?
We zitten in ieder geval vastgelijmd aan Azië, maar omdat we in Europa zo'n unieke roemruchte geschiedenis delen, hebben we op historische, politieke en culturele gronden bedacht dat we toch een continent zijn.

Eeuwenlang oorlog, nu een Unie. De Europese.

Maar... wat is de Europese Unie eigenlijk?
Simpel gezegd betekent de EU de samenwerking tussen deze 27 landen.

Om het iets concreter te maken bestaat de EU uit deze zeven instellingen.
En de meeste daarvan zitten hier, in de Belgische hoofdstad.
Daarom praten we vaak over Brussel als we het over de Europese Unie hebben.
Leuke stad, hoor!
Europese wetgeving begint hier: bij de Europese Commissie.
Dat is feitelijk niet helemaal correct, maar je zou het de Europese regering kunnen noemen.
Met een voorzitter, Ursula von der Leyen.
En 27 andere Eurocommissarissen, uit elke lidstaat 1.
Bijvoorbeeld onze eigen Wopke Hoekstra op Klimaat.
De Commissie voert dus het Europese beleid uit, werkt nauw samen met al die andere EU-instellingen en is spreekbuis naar de rest van de wereld, namens de EU.


En belangrijk: het is de enige EU-instelling die zelf wetgeving kan voorstellen.
Maar dat gaat altijd wel in goed overleg met twee andere EU-instellingen.
De Raad en het Parlement.
Hier allebei op een steenworp afstand.
Van die laatste zit er trouwens ook een op 350 kilometer afstand, in het Franse Straatsburg.
Inclusief een maandelijks verhuiscircus, maar dat is voor nu even een heel ander verhaal.

Eerst even over de Raad. Officieel: de Raad van de Europese Unie.
Da's een club van 27 ministers.
Welke ministers, dat hangt helemaal van het onderwerp af.
Gaat het bijvoorbeeld over landbouw, sturen we nu nog onze demissionair minister Adema deze kant op. Die Raad is echt een machtig orgaan, want alles wat die 27 ministers met elkaar afspreken is bindend.
Ze bespreken dus wetsvoorstellen van de Commissie, kunnen het wijzigen en goed- of afkeuren.

Maar niet alleen zij moeten dat doen.
Ook de enige direct gekozen instelling van de EU stemt erover, voordat het daadwerkelijk een Europese wet wordt.

Het Europees Parlement.
Dat bemoeit zich met vrijwel alles wat EU is.
Maar dat gaat Jeanine je straks allemaal vertellen.
Ik heb zin in een patatje.
Dan nu een overhoring of je alles ook echt hebt onthouden.
Nee grapje, wij hebben er ook echt heel veel dagen over gedaan om dit hele verhaal een beetje te snappen.
En behapbaar te maken.
Ik heb dit voor jullie besteld om te verduidelijken hoe Brussel invloed kan hebben op jouw leven.
Ik vertel je wat er allemaal hier wordt bepaald.
Mag ik trouwens een biertje bij jou bestellen?
Of is het daar nog iets te vroeg voor?
Dank je wel, he.

Hoeveel van alle wetten in Nederland worden eigenlijk in Brussel bedacht?
Deze man zei ooit: over tien jaar komt 80 procent van alle wetten die over onze economie gaan, misschien zelfs ook over onze belastingen en sociale zaken vanuit de Europese Unie.
Of dat klopt is echt super moeilijk te zeggen.
Maar experts denken dat die 80 procent echt overdreven is.
De mate van invloed is sowieso afhankelijk van het onderwerp.
Gaat het over deze thema's, dan heeft Brussel een flinke vinger in de pap.
Maar gaat het over nationale veiligheid, onderwijs of de gezondheidszorg?
Daar gaat de EU dan weer niet over.
Waarom dat verschil?
Met sommige dingen heeft het gewoon niet zo veel nut als je dat als land in je uppie gaat regelen.
Wat als Italië de grenzen openzet voor vluchtelingen en Griekenland dat niet doet?
Komen er nog steeds net zo veel vluchtelingen Europa binnen.
Nog even over dat frietje.
Ho...
We gaan deze ook nog ff ontleden.

De basis. Deze dingen.
Jij ziet misschien een simpele aardappel, maar een aardappelboer ziet regels.
Bijvoorbeeld over aardappelmoeheid, of bestrijdingsmiddelen.
Dat eerste is een plantenziekte.
En als je daar als boer mee te maken hebt, moet je aan allerlei EU-regels voldoen om verspreiding te voorkomen.
Of wat dacht je van de bestrijdingsmiddelen om die aardappels zo goed mogelijk te laten groeien.
Onder het mom van de Green Deal kwam de Commissie een paar jaar geleden met het idee om pesticidegebruik te halveren. De bodem lag er namelijk niet zo lekker bij.
Nou, dat wetsvoorstel viel niet in goede aarde bij de boeren.
En het resultaat: het wetsvoorstel ging van tafel.
Tot zover de aardappelen.
Ik heb het nog niet eens gehad over het plastic bakje of de mayonaise die erbij komt.
De EU wil minder wegwerpplastic.
O, nee. Wacht.
Want alleen al in Nederland gooien we 19 miljoen voedselverpakkingen na één keer gebruiken weg.
Dus ze willen het liever in een kartonnen bakje.

Serge, mag ik nog wat saus?
Kijk aan.
Ik vind het altijd zo irritant als je te weinig mayo krijgt.
Volgens mij staat die mayo er niet op, maar goed.
Op het etiket moet ook van alles en nog wat aan info staan.
Nu denk je misschien: hoezo heeft zij het al tien minuten over friet?
Nou, ik wilde gewoon de hele dag friet eten tijdens de opnames. En ik wil maar aangeven: Brussel zit overal.
Tot in de moleculen van je mayonaise aan toe.

Mag ik ook nog een colaatje bestellen?
Proost.
Europa is dus heel veel.
En zit overal.

Om te weten waar het straks verder heen gaat, moet je vooral ook ff weten waar het vandaan komt.
We beginnen hier, het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Europa ligt in puin.
Maar is ook bevrijd. En met de blik vooruit.
Het grote doel vanaf dan: vrede in Europa.
De Fransman Robert Schuman, zeg gerust een geestelijk vader van de EU, pleit voor economische samenwerking.
Die komt er. De Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal.
Het idee is: als we die economische belangen nou eens met elkaar vervlechten, wie heeft er dan nog baat bij oorlog?
Zes landen, ook Nederland, werken vanaf dan samen in die gemeenschap.
Al snel gaan ze een stap verder met de Europese Economische Gemeenschap, de EEG.
Er komt een douane-unie.
Is lekker zakendoen.
En de EEG wordt uitgebreid, deze landen komen erbij.

Europese landen groeien steeds verder naar elkaar toe.
Tenminste: aan onze kant van het IJzeren Gordijn, de muur die het communistische Oost-Europa scheidt van West-Europa. Maar dan.

Na de val van de muur gebeurt er heel veel.
Onder meer wordt de EEG de Europese Unie en er komt een gemeenschappelijke munt.
Er komt een interne markt.
En nog meer landen treden toe.
Ook super belangrijk, voor mij dan: Erasmus. Om vrienden voor het leven te maken.
Dag mannen!
Zo, da's lang geleden. Pff.
Waar was ik?
O ja.
Wat ooit begon als een samenwerkingsverband om oorlogen te voorkomen, kreeg in 2012 een symbolische bekroning.
Maar na jaren van groei, uitbreiding, intensivering is het de laatste jaren toch wel erg vaak crisis op crisis.
Economische problemen. Vluchtelingen. Corona. Enorme uitdagingen.
En ook binnen de EU zijn allerlei tegenstellingen.
En veel kritiek ook.
Dat Brussel veel te groot en te machtig wordt.
En die discussie wordt steeds heviger.
Vaak gereduceerd tot meer of minder Europa.
Of als je het aan de Britten vraagt: helemaal geen.
Tot zo ver even die tijdlijn.
En nu?
Tja, het is oorlog aan de poorten van de EU.
Het zijn, kun je rustig zeggen, roerige tijden.
Zeker ook voor de Europese Unie.

Het Europees Parlement.
Dit is het enige instituut van de Europese Unie dat direct gekozen wordt.
Iedere vijf jaar mogen alle stemgerechtigde Europeanen naar de stembus.
Al die Europeanen samen kiezen 720 Parlementsleden, die de bijna 450 miljoen inwoners van de
Europese Unie vertegenwoordigen.
Hoeveel parlementsleden een land krijgt, is afhankelijk van het aantal inwoners.
Met als minimum zes voor de kleinste landjes en maximum 96 voor de grote jongens.
Check Nederland: we zijn misschien een klein landje maar hebben relatief veel inwoners.
En dus staan we met 31 zetels op de zevende plek.
Als dan na vier dagen dat hele stemcircus voorbij is, komen de gekozen parlementariërs meestal in een fractie terecht.
En die is gebaseerd op hun politieke voorkeur.
Op dit moment zijn er zeven fracties. Deze.

En opvallend: nationale partijen sluiten zich aan bij zo'n Europese fractie omdat ze min of meer dezelfde politieke kleur hebben, in Europa dan.
Want soms zijn ze in hun eigen land rivalen.
Zoals in Renew Europe.
Daar zitten voor Nederland vooral VVD'ers in, maar ook iemand van D66.

Ander voorbeeld. GroenLinks/PvdA is in Nederland 1 fractie.
Maar in Europa zit GroenLinks bij De Groenen en de PvdA bij deze.

Die Europarlementariërs zijn verantwoordelijk voor een paar dingen.
Ze moeten instemmen met de voorzitter en commissarissen van de Europese Commissie, weet Hoekstra alles van, checken of vooral de Commissie haar werk een beetje goed doet.
Ze keuren de EU-begroting goed.
En ze stemmen en onderhandelen over allerlei wetten en regels, over bijvoorbeeld jouw frietje met, jouw telefoon, privacy, games, pornosites, elektrisch rijden, zonnepanelen... Enne, ik kan nog wel een uur doorgaan met opsommen, maar Emil staat op me te wachten.

Het mag duidelijk zijn, die hele Europese Unie is een flinke puzzel.

En ik weet niet of het nou zo ingewikkeld is of dat ik honger heb, maareh, ik zie inmiddels sterretjes.
Nog 1 selfie.

De Europese Unie

De Europese Unie is een samenwerking tussen 27 Europese landen. Het centrum van die samenwerking zit in Brussel. De belangrijkste instellingen zijn de Europese Commissie, het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie.

Een hele puzzel

Wel of niet vaccineren? Een verhit onderwerp. 
‘Get ready with me.’ ‘Nu hebben we toch besloten dat we hem helemaal niet gaan vaccineren.’ ‘Ziekte wordt in het Westen gezien als iets slechts.’ ‘Ziektes waartegen gevaccineerd wordt komen bijna niet meer voor in Nederland.’ ‘Voor iedereen met kinderen …kinderen vaccineren? Dat is voor jou.’ 
Niet alleen nu, dat is het al meer dan 200 jaar. Dit is primair noodzakelijk. Het inenten is het enige werkelijk goede dat we kunnen doen. Elkaar proberen te overtuigen wel of niet te laten vaccineren. Mensen moeten zich realiseren dat het een serieuze ziekte is waarvan het echt heel verstandig is dat we alle kinderen gewoon vaccineren. Bijna zestig jaar geleden doet ene Dick de Graaf hier ook aan mee. Demonstrant in rolstoel staat er in grote letters in de krant, met een foto van Dick erbij. Op het bordje dat hij vasthoudt: ik smeek u: doe dit uw kind niet aan. Dick is dan 31 en zit dan al tien jaar in een rolstoel. Hij is verlamd geraakt door polio. Hij is in Elspeet, een dorp in de Biblebelt om ouders ervan te overtuigen hun kinderen te vaccineren tegen die ziekte. In het jaar dat Dick verlamd raakt, is er in Nederland een polio-epidemie. Meer dan 2000 mensen krijgen het. Voor wie niet weet wat het is, polio is een infectie van het poliovirus. Als je geluk hebt, kom je er vanaf met een griepje. Maar wie pech heeft, kan een ontsteking krijgen van je ruggenmerg of hersenstam. En dan kun je dus verlamd raken, zoals Dick. 

Jaarlijks overlijden er mensen aan polio. Tot 1957, als er een vaccin komt. In ijlings ingerichte noodklinieken kan de bevolking een vaccin krijgen dat via de mond kan worden ingenomen. Dat je het behalve van naam niet echt kent, is dus niet zo gek. De ziekte is al een hele tijd verdwenen. Sterker nog: wereldwijd is polio zo goed als uitgeroeid. Maar nu zijn er grote zorgen dat-ie terugkomt. En niet alleen polio. De laatste tijd zien de artsen steeds meer ernstig zieke kinderen die niet zijn ingeënt. Het begon in de Biblebelt, maar inmiddels is een stijging in het hele land zichtbaar. Deze video gaat over verdwenen ziektes... En hun comeback. 

Difterie, tetanus, polio, kinkhoest... Geef even het script. ...haemophilus influenzae, zeg ik dat zo? Type b, hepatitis B pneumokokken, bof, mazelen, rodehond, meningokokken ACWY, het rotavirus en HPV. Het is nogal een mond vol maar dat zijn alle ziektes waar kinderen tot 14 jaar in Nederland voor inge-ent kunnen worden. Een hoop ken je waarschijnlijk niet eens, want verdwenen. Daarvoor moeten we toch weer even de geschiedenis in en dat deed ik samen met gezondheidswetenschapper Charifa. We gingen naar het Stadsarchief in Amsterdam. Vroeger hielden ze dus bij hoeveel ziektegevallen er waren en ook hoeveel sterfgevallen er waren. Wat het Stadsarchief Amsterdam ons heel mooi heeft aangeleverd is een overzicht van het aantal gevallen van difterie en polio. Net voor de Eerste Wereldoorlog stierven er elke maand honderd kinderen in Amsterdam aan de kinkhoest. Zo. Flinke cijfers. Ja, dat zijn cijfers en beelden die wij dus zijn vergeten, helaas. Het klinkt heel cliché, maar de geschiedenis herhaalt zich altijd. Door die ziektes die ik net noemde gingen vroeger dus veel kinderen dood. Of ze raakten bijvoorbeeld verlamd, zoals Dick. Die ziektes hebben een ding met elkaar gemeen: ze zijn onwijs besmettelijk. Mensen krijgen vaak allerlei griepklachten. Hoesten, of... En daarmee slinger je allerlei kleine druppels de lucht in en die kunnen een bacterie of virus overdragen. En als je die dan inademt, ben jij ook aan de beurt. Het virus dringt je lichaam binnen, past je lichaamscellen aan en die gaan dan ook zelf viruseiwitten aanmaken. En dus word je ziek. 
Niet iedereen komt er vanaf met een griepje. Voor sommigen kan het levensgevaarlijk zijn. Vooral voor jonge baby's. Die kunnen aan de mazelen bijvoorbeeld overlijden. En kinkhoest kan zulke extreme hoestbuien veroorzaken dat baby's geen lucht meer kunnen krijgen. Met de dood als gevolg. Of wat denk je van de bof. Tot 1987 kreeg ongeveer 85 procent van de kinderen die ziekte. Dat leidde ook nog eens jaarlijks in 300 tot 800 gevallen tot hersenvliesontsteking. Het woordgrapje laat ik even achterwege maar vorig jaar kregen in heel Nederland nog maar 91 mensen de bof. Hoe dat komt? Volgende hoofdstuk. Sinds 1952 hebben we in Nederland het Rijksvaccinatieprogramma. Vanaf dat moment kunnen kinderen gratis worden ingeënt tegen allerlei infectieziekten. Over de jaren zijn er steeds nieuwe vaccins ontwikkeld en bijgekomen. Baby's in Nederland krijgen een inentingsboekje waarin al hun vaccinaties geregistreerd worden. 

De allereerste vaccins zijn al eeuwen oud. Het woord 'vaccin' komt van het Latijnse 'vacca'. En dat betekent koe. Ik ga je vertellen waarom. Dit is de Britse arts Edward Jenner. Hij smeert in 1796 vocht uit een koeienpok in een wondje op de arm van een achtjarig jongetje. Omdat...? Jenner had gehoord dat melkmeisjes die koepokken hebben gehad, de pokken daarna niet meer krijgen. Dat jochie - het zoontje van zijn tuinman - wordt een beetje ziek, maar knapt snel weer op en krijgt dus nooit de pokken, waar op dat moment nog duizenden mensen aan doodgaan. Jenner is trouwens niet de eerste die hiermee experimenteert. In andere landen gebeurt dit ook. Zoals in Turkije, toen nog het Ottomaanse Rijk. Maar of het nou in Engeland of in Turkije is, vaccins roepen weerstand op... Zoals ik al zei, dat is van alle tijden. 
Check deze prent. Hierop zie je Jenner die, zoals we ze nu noemen, 'antivaxxers' ervan probeert te overtuigen het vaccin te nemen. Vervolgens werden er ook spookverhalen en complottheorieën over hem verspreid. Dat hij mensen probeerde om te toveren tot koeien. Sommige dingen veranderen dus nooit, maar natuurlijk is er in 200 jaar wel veel veranderd. Want inmiddels krijg je geen vocht meer in een wond gesmeerd, maar wordt er een stukje van het virus of bacterie ingespoten. Dat stukje is vaak verzwakt, zodat je er niet heel ziek van wordt maar zodat je lichaam wel leert om het te bestrijden. Je immuunsysteem herkent het deeltje als lichaamsvreemd en maakt antistoffen aan. Die worden opgeslagen zodat als je echt in aanraking komt met het virus of de bacterie je lichaam weet wat het moet doen. En die vaccins hebben effect. Weet je nog, polio? Dit gebeurt er met die ziekte nadat in 1957 het poliovaccin op de markt komt. En dit met de mazelen, nadat er in 1976 ook daar een vaccin voor is. En het aantal doden? Die zijn er bijna niet meer. 

Nu weet je dus waardoor veel ziektes haast niet meer voorkomen in Nederland. Is niet alleen door het vaccin op zich. Het is vooral doordat genoeg kinderen de afgelopen jaren het vaccin in Nederland hebben gekregen. Ik heb het over de vaccinatiegraad. Dat is het aandeel - in dit geval kinderen - dat de prikken heeft gehad. Volgens het RIVM moet de vaccinatiegraad minimaal 95 procent zijn om uitbraken te voorkomen. Werkt zo. Stel dat je een groep hebt van 100 kinderen en daarvan zijn er 5 ongevaccineerd dan is de kans op besmetting niet zo groot. Maar hoe groter die groep ongevaccineerde kinderen wordt, hoe groter de kans op verspreiding. Met het woord zijn we tijdens de coronacrisis doodgegooid maar dat noemen we dus groepsimmuniteit. Groepsimmuniteit. Betekent in het kort: als steeds meer mensen beschermd zijn tegen een ziekte kan die ziekte zich steeds minder goed verspreiden. En uiteindelijk kan die zelfs helemaal verdwijnen. In Nederland halen we die vaccinatiegraad al jaren. Voorheen waren het vooral de geloofsgemeenschappen waar mensen tegen vaccineren zijn. Dick stond niet voor niets met zijn bordje in de Biblebelt. Zij vertrouwen op God en willen niet ingrijpen in iets wat volgens hen in Zijn handen hoort te liggen. 
Maar nu daalt de vaccinatiegraad in het hele land. Een groeiende groep jonge kinderen heeft de standaard vaccinaties tegen infectieziekten niet gekregen. In de gemeente Den Haag kwam de GGD vorige maand zelfs met een rapport waaruit blijkt dat de vaccinatiegraad in de hele stad met 10 procent is gedaald. In sommige wijken zelfs tot onder de 65 procent. 
Charifa noemt drie belangrijke redenen voor die lage vaccinatiegraad. 
Eén: we hebben geen idee meer hoe erg die ziektes eigenlijk zijn. Wij zien dit soort cijfers niet meer. Wij horen niet meer dat er honderd kinderen per maand in een stad als Amsterdam overlijden aan kinkhoest. Waardoor je dan dus denkt: het is er niet meer, dus waarom zou ik dat moeten doen? 
Twee: wantrouwen in de gevestigde orde. Er is ook weerstand. Weerstand tegen vaccinatie maar ook weerstand tegen de instituten die vaccins geven. In dit geval de overheid. Als je daar negatieve ervaringen mee hebt en als dan datzelfde instituut naar je toe komt en zegt 'je moet water drinken, dat is goed voor je' dan denk je ja, ammehoela, moet ik naar jou luisteren? Jij hebt niet het beste met mij voor. - Ja. 
En de derde: social media en desinformatie. Ik zie dat mensen fantastische storytellers zijn geworden. En op zo'n manier dat als je heel weinig kennis hebt over het onderwerp, dat je het zo van ze aanneemt. Ze kunnen het excellent verkopen. Maar je snapt wel dat mensen het dan toch geloven? En vooral: het wordt door iemand gebracht die niet onderdeel is van het establishment. En die je misschien wel heel leuk vindt, en al lang volgt, of misschien tegen opkijkt. Ja. Of je er makkelijk mee identificeert. Dat je daar een soort van band mee hebt gecreëerd. 

Meerdere oorzaken dus. Oorzaken die vooral tijdens de coronacrisis een extra slinger hebben gekregen. Tel daarbij op dat door de lockdowns sowieso verschillende ziektes minder rondgingen. Ook daardoor nam de immuniteit af. Dat, in combinatie met die lage vaccinatiegraad, kan ervoor zorgen dat meer mensen ziek worden. Of het nu om de coronaprik gaat of om andere vaccinaties, wat er bijna altijd onder zit: ...mensen zijn vaak bang voor de risico's van vaccineren. Want: bijwerkingen. Denk aan zwellingen, koorts, misselijkheid, huiduitslag. Of erger, zoals een koortsstuip of flauwvallen. En in sommige gevallen zijn die er ook. Zo zijn vermoedens van zulke ernstige bijwerkingen in 2022 27 keer gemeld bij bijwerkingencentrum Lareb. In 11 gevallen kwam de koortsstuip of het wegvallen inderdaad door het vaccin. Om dat getal in perspectief te plaatsen: ...jaarlijks worden zo'n 2,9 miljoen kinderen in Nederland gevaccineerd. Dat worden er dus wel steeds minder. 
Risico's zijn er vooral voor jonge kinderen die nog geen prik mogen krijgen. Of bijvoorbeeld voor kinderen die nooit gevaccineerd kunnen worden omdat ze ziek zijn. En daar maken artsen zich nu dus zo'n zorgen over. Ze was inderdaad niet gevaccineerd, maar dat was dus omdat ze nog veel te jong was. 5 februari geboren en 14 maart al overleden. Dus 5,5 week oud. Je moet er toch niet aan denken dat misschien goede vrienden van je, familieleden een kind verliezen omdat jij ervoor hebt gekozen jouw kind niet in te enten. Dit zorgt momenteel voor veel onrust op kinderdagverblijven. Ouders die hun kinderen niet meer durven te brengen. Of een opvang die ongevaccineerde kinderen niet wil toelaten. 

Misschien is het je al opgevallen: ik gebruik de hele tijd het woord kunnen. Ouders kunnen hun kind laten inenten. Het is niet verplicht. In sommige landen, zoals België en Duitsland, zijn bepaalde prikken dat wel. En in Nederland is hier ook wel discussie over, maar de politiek wil geen vaccinatieplicht. Wel zijn er in het verleden wetsvoorstellen geweest waarin staat dat kinderdagverblijven ongevaccineerde kinderen mogen weigeren. Dat is nooit doorgezet, maar de VVD gaat er nu weer mee aan de slag. Daarover staat nu dus nog niets in de wet maar sommige kinderdagverblijven nemen ondertussen het heft in eigen handen en weigeren ongevaccineerde kinderen. Een verhitte discussie dus. En niet voor het eerst. Zoals Charifa zei... De geschiedenis herhaalt zich altijd. Dus... kunnen we daar nog iets van leren? Wat we kunnen leren is dat wat het RIVM en de GGD doen dat is heel goed, daar moeten we vooral mee doorgaan. En wat we ook kunnen leren is dat je vroeg moet ingrijpen en dat vaccins werken. Want de cijfers laten zien dat toen vaccins werden geïntroduceerd... Ging het omlaag. - ...ging het omlaag en verdween het. Dankjewel. En jullie ook dankjewel, voor het kijken. Tot de volgende!

Waarom mazelen en kinkhoest weer opleven

Levensgevaarlijke ziektes als mazelen en kinkhoest komen weer terug. Dat heeft alles te maken met de discussie over wel of niet inenten. Mensen wantrouwen de autoriteiten en de vaccins, weten niet meer hoe erg de ziektes kunnen zijn en er is desinformatie op social media.

De vaccinatiegraad daalt

Even los van de nu meer dan 30.000 burgerdoden als gevolg van Israëlische aanvallen op Gaza komen inmiddels dus ook Gazanen om van de honger. Hulporganisaties waarschuwen dat vooral kinderen het slachtoffer zijn. 
Dit is hoe Gaza sterft van de honger. Letterlijk. Als er geen verbetering komt in de situatie dreigt voor 1,1 miljoen Gazanen, ongeveer de helft van de totale bevolking, een hongerdood. Staat in dit rapport van het IPC, een samenwerking van internationale organisaties, gesteund door de VN. Afgelopen december waarschuwden ze nog voor het 'risico' op hongersnood. Nu, in deze laatste update van 18 maart, wordt die hongersnood daadwerkelijk voorspeld en kan het vooral tussen midden-maart en mei van dit jaar zelfs catastrofaal worden. Oftewel... 

Op straat ziet het er zo uit. Palestijnen die dagelijks wanhopig op zoek zijn naar voedsel en drinkwater. Kinderen die meel van de grond schrapen bij gebombardeerde bakkerijen. Of inwoners die noodgedwongen diervoeding, bladeren of gras eten. Of zelfs onkruid. Dat hoeft niet zo te zijn. Dit is buitenlandchef van de Europese Unie Josep Borrell. Hij zegt hier dus dat deze honger geen toevallig bijproduct is van deze oorlog. Wat hij daar precies mee bedoelt, kan Ingrid de Zwarte ons vertellen. Honger is een heel krachtig politiek militair machtsinstrument. Zij is universitair docent en doet onderzoek naar de rol van honger in oorlogen. Al sinds het midden van de twintigste eeuw zijn er geen praktische obstakels meer om hongersnood te voorkomen. Er is voldoende voedsel op de wereld om iedereen te kunnen voeden. En alle hongersnoden vandaag de dag zijn dan ook door mensen gecreëerd. Ze zijn of niet op tijd voorkomen, of ze zijn doelbewust veroorzaakt. Daarom is het heel belangrijk dat we hongersnood niet alleen als een humanitair probleem maar ook echt als een politiek probleem zien. Hij had het dus over mensenwerk. Het is voor het eerst dat de hoogste EU-diplomaat zich in zulke bewoordingen uitlaat. Hulporganisaties zeggen het al langer. In december was Human Rights Watch de eerste die heel stellig beweerde dat Israël uithongering van burgers gebruikt als methode van oorlogsvoering. 

We gaan nog iets verder terug. Oktober. Inmiddels bijna een half jaar geleden. De terreuraanval van Hamas op Israëlisch grondgebied, waarbij ze een bloedbad aanrichtten. Een ongekende aanval, die anders is dan alle voorgaande. Ook nam Hamas Israëlische gijzelaars mee, van wie een groot deel nog steeds in Gaza is. Israël laat er vanaf dan geen misverstand over bestaan. De gijzelaars moeten terug en Hamas moet worden uitgeschakeld. Twee dagen na de aanval van Hamas zei de Israëlische minister van Defensie dit. Dit zei de minister van Nationale Veiligheid: 'Zolang Hamas de gijzelaars niet vrijlaat zullen alleen honderden tonnen explosieven Gaza binnenkomen. Geen greintje humanitaire hulp.' En een parlementslid van Netanyahu's regeringspartij Likoed liet zich in deze bewoordingen uit. Het belangrijkste argument van Human Rights Watch was op basis van deze uitspraken dat Israël bewust hulpgoederen tegenhoudt als drukmiddel. En dat kan Israël ook doen, omdat het zowel te land, ter zee als in de lucht de baas is over de grenzen van Gaza en volledig bepaalt wat er in of uit gaat. 

Eerst even over dit woord. 'Belegering'. Dat betekent een langdurige blokkade en aanval op een stad of vesting. Volledig afgesloten van de buitenwereld, met uitputting, en dus ook honger als drukmiddel om de oorlogsdoelen te bereiken. Wie de betekenis opzoekt, krijgt vooral Middeleeuwse prenten onder ogen. Het is historisch dan ook een beproefde methode van oorlogsvoering. Dat de internationale gemeenschap zich nu zo stellig uitspreekt tegen Israël heeft er alles mee te maken dat we tegenwoordig met elkaar hebben afgesproken dat het inzetten van uithongering van burgers een oorlogsmisdaad is. Dat werd zes jaar geleden nog eens unaniem onderstreept in déze resolutie van de VN-Veiligheidsraad. Honger mag volgens het internationaal recht dus geen collectieve strafmaatregel zijn die alle burgers in een oorlogsgebied treft. En dat gaat nog verder dan alleen uithongering. Ook op andere manieren kan honger als oorlogswapen worden ingezet. Bijvoorbeeld door het actief tegenhouden van humanitaire hulpverlening, dus voedselhulp. Maar ook de zogenoemde 'verschroeide aarde'-tactieken dus militaire strategieën die erop gericht zijn om heel doelbewust de voorraden en hulpbronnen van de vijand te vernietigen. Verschillende hulporganisaties geven aan in hun rapportage van Gaza dat ook daar alle tekenen van het gebruik van 'verschroeide aarde' zijn. Dus het doelbewust vernietigen van landbouwgrond, van watervoorzieningen, van bakkerijen. In dit rapport staat dat tussen november en januari zo'n 60 procent van de landbouwgrond in Gaza is verwoest. Net als honderden boerderijen, opslagplaatsen, dierenverblijven en waterputten. 

Op dit kaartje zie je hoe vooral in het noorden er vrijwel niets over is van de eigen voedselvoorziening op het land. En ook op het water. In andere woorden: Gaza is nu volledig afhankelijk van hulp van buitenaf. En ook dat gaat niet goed. Andere landen proberen wanhopig voedsel Gaza binnen te krijgen. Onder meer via droppings uit vliegtuigen. Hulporganisaties wijzen erop dat voedselhulp door de lucht of over zee bij lange na niet genoeg is en noemen het een druppel op een gloeiende plaat. Bovendien is het zeer inefficiënt, kostbaar en gevaarlijk. En het feit dat er kennelijk vliegtuigen en schepen nodig zijn voor voedselhulp is volgens hen juist symbolisch voor het falen van de voedselhulp over land. Alleen voedselhulp met vrachtwagens kan een catastrofale hongersnood voorkomen. Dat zal via de door Israël bewaakte grenzen moeten. Het Israëlische leger zegt er alles aan te doen om de benodigde hulp Gaza in te krijgen. Maar het is nu juist dus die internationale gemeenschap die zegt dat Israël bewust humanitaire hulp tegenhoudt. Al sinds het begin van de oorlog staan vrachtwagens in grote getalen in de rij om Gaza in te mogen. Voor deze oorlog begon was Gaza al voor een groot deel afhankelijk van humanitaire hulp, en reden er dagelijks gemiddeld zo'n 500 vrachtwagens vol met voedsel en ander spul de grens over. Sinds het begin van de oorlog ligt dat gemiddeld ergens zo rond de 100 terwijl er volgens het VN-Wereldvoedselprogramma dagelijks minstens 300 vrachtwagens nodig zijn om een grote hongersnood te voorkomen. Ook al is het vrachtverkeer wel deels op gang gekomen volgens de hulporganisaties is het veel te weinig en zet Israël daarmee de blokkade voort. In dit nieuwe rapport claimt Oxfam Novib dat Israël op meerdere manieren systematisch humanitaire hulp tegenhoudt. Samenvattend: "De Israëlische regering heeft de totale controle over wat Gaza in en uit gaat en bepaalt wanneer, waar en hoe de hulp wordt geleverd en verdeeld. Het feit dat het volledige humanitaire systeem is ingestort en de bevolking van Gaza dreigt te sterven van de honger en aan ziektes, valt onder de reikwijdte van Israëls controle." En dus roept de internationale gemeenschap Israël op vooral over land hulp toe te laten. Zelfs nu ook hun trouwste bondgenoot en geldschieter. Maar volgens premier Netanyahu doet Israël dat al. De distributie van voedsel in Gaza is extreem moeilijk, en er zijn plunderingen van hulpkonvooien. De chaos was compleet vanmorgen vroeg, toen een konvooi van hulpgoederen aankwam in Gaza-Stad. Bij het uitdelen van hulgoederen zijn vanochtend mensen om het leven gekomen. Volgens de Palestijnse autoriteiten nam het leger de menigte onder vuur. Deze luchtbeelden van het drama komen van het Israëlische leger. Dat zegt dat de Palestijnen elkaar vertrapt hebben in de chaos van de voedseluitdeling. Het leger zou pas geschoten hebben nadat soldaten door Palestijnen werden belaagd. Volgens deskundigen heeft Israël deze omstandigheden gecreëerd. Israël herhaalt steeds dat er genoeg hulp voorhanden is en dat Hamas het grootste obstakel is om die hulp bij de bevolking te krijgen. 

En zo is het een soort welles-nietes 'blame-game' geworden, wiens verantwoordelijkheid het nou is. Israël komt wat dat betreft wel steeds meer alleen te staan en kan op steeds minder internationale steun rekenen. De 27 EU-landen zijn het eens geworden over een oproep aan Israël. Er moet een onmiddellijk staakt-het-vuren komen om humanitaire hulp mogelijk te maken. Zelfs van hun trouwste vrienden dus. Goed, wiens schuld of verantwoordelijkheid het is en of hier mogelijk sprake is van een schending van het humanitair oorlogsrecht zijn vraagstukken waar al deze mensen nu niet mee bezig zijn. Die hebben zo hun prioriteiten. Intussen gaan deze beelden wel de wereld over en maken ze veel los. Alle beelden en berichten van honger die we nu ook uit Gaza krijgen die zijn heel belangrijk om ook druk te zetten op de strijdende partijen. Om te zorgen dat die internationale druk echt wordt opgebouwd en er uiteindelijk hopelijk ook voor zorgen dat die druk zo groot wordt dat Israël wordt gedwongen om onbelemmerd al die hulpverlening, die voedselhulp aan Gaza door te laten. Het IPC-rapport doet twee concrete aanbevelingen om de dreigende catastrofale hongersnood voor meer dan een miljoen mensen te voorkomen. Een onmiddellijk staakt-het-vuren en humanitaire toegang. Die laatste, daar heb ik het deze hele video over gehad. En wat betreft een staakt-het-vuren: meerdere pogingen en onderhandelingen draaiden de afgelopen maanden uit op niets. Ik citeer nog 1 keer uit dit rapport. "Alleen een onmiddellijk staakt-het-vuren en een aanvoer van voedsel, water en hulpmiddelen kan acute ondervoeding en grootschalige sterfte voorkomen". En: "Als dit niet gebeurt, zelfs als een hongersnood kan worden voorkomen zal de impact op de levens van Palestijnen nu en van de toekomstige generaties elke dag aanzienlijk toenemen." 

Dat brengt ons bij de nu al trieste conclusie dat deze honger Gaza hoe dan ook nog lang zal achtervolgen. Ingrid? De langetermijneffecten kun je eigenlijk in twee groepen opdelen. Dus enerzijds echt de langetermijngevolgen voor de voedselvoorziening zelf.  Dat duurt een hele lange tijd nadat de oorlog is opgelost voordat uiteindelijk mensen weer voldoende voedsel regelmatig kunnen krijgen mensen zelf weer voedsel kunnen produceren. Maar er zijn ook nog de fysieke langetermijngevolgen en daar zijn met name kinderen en ook ongeboren kinderen die nu nog in de buik van hun moeder zitten, die zijn daar erg kwetsbaar voor. We weten van andere hongersnoden dat die kinderen de rest van hun leven daar nog de gevolgen van zullen dragen. We weten ook dat ze grotere kans hebben om te komen te overlijden op jonge leeftijd.  Dus dat maakt het allemaal des te urgenter om ervoor te zorgen dat er heel snel en effectief wordt ingegrepen. En zo niet... 

Hoe Gaza sterft van de honger

In Gaza dreigt voor meer dan een miljoen mensen een catastrofale hongersnood. De eerste mensen in Gaza zijn al van de honger omgekomen. Volgens Israël is Hamas het grootste obstakel om hulp bij de bevolking te krijgen. De internationale gemeenschap roept Israël op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en het toelaten van onbelemmerde voedselhulp.

Palestijnen zijn afhankelijk van hulp van buitenaf

Moet je kijken. Dit heb ik effe thuis en op de redactie verzameld. Puur organisch, ocean friendly, certified green, eco, chemical free, natuurlijk, Echt alsof al die merken bezig zijn met de planeet. Sowieso lijken heel veel bedrijven nogal bezig met het lot van de aarde de laatste tijd. Ga ook voor duurzaam. Maak ons samen sterker voor onze natuur. Ook bedrijven waarvan je het nou niet per se echt verwacht. Het is hartstikke mooi natuurlijk als bedrijven zo groen doen. Maar wat blijkt? Volgens de Europese Commissie is ruim de helft van de milieu claims in de EU vaag, misleidend of ongegrond. Het begrip duurzaam blijkt van elastiek. Nee dat is het zeker niet. Heel veel bedrijven doen hun uiterste best om hun imago een likje groene verf te geven en dat is jullie ook opgevallen. We gaan het hebben over greenwashing en de kloof tussen groene woorden en vieze talen. Die groene woorden slaan wel aan. Echter, de cijfers liegen niet. We geven er met z'n allen een sloot geld aan uit. Kijk maar. Doen we boodschappen, dan geven we zoveel procent van het totale bonnetje uit aan duurzaam. Dat is in tien jaar bijna verdrievoudigd. Enneh, niet alleen hier. Amerikanen geven ook miljarden uit aan duurzame producten. Of nou ja, in ieder geval producten die duurzaam heten. Check dit. Dit is een toename van 30% in vijf jaar. En aan wie hebben we dat vooral te danken? Aan ons Gen-Z en millennials. Die generaties zijn van iedereen het minst op zoek naar spotprijzen. Kijk naar Gen-Z en millennials zijn bereid te betalen voor groene producten en diensten. En dat weten bedrijven ook, want groen is een gouden business. Overal zie je duurzaamheids claims. Maar je hoorde het al even. De helft van die Europese claims is misleidend. Allemaal voor een beter imago of een dikke rode cent. En dat is dus greenwashing. Er is geen vaste definitie, maar het is een soort overkoepelende term voor misleidende communicatie, bedoeld om een groenere of een positievere indruk te geven van een bedrijf, of wel het overdrijven van of zelfs liegen over je groenheid. Ik geef je een voorbeeld. Check deze Britse reclame van Shell.Windmolens, groene energie, laadpalen. Duurzaam voelt als hun core business. Toch? Ze zeggen dit. Maar doen dit. Groen klinken maar vies doen. De verontwaardiging was groot toen van de week bekend werd dat Shell het afgelopen jaar record winsten heeft geboekt met de verkoop van fossiele brandstoffen. Die reclame van net die is door de Britse Reclame Code Commissie verboden, want misleidend. En in Nederland mag Shell zich zeggen niet langer aanjager van de energietransitie noemen. Greenwashing is een marketingtruc. Er is niet één manier waarop je kunt greenwashen, het is een waaier aan manieren, allemaal net even anders. Eigenlijk is het een soort fifty shades of green. Ik noem er een paar. Bijvoorbeeld zeggen dat je product duurzaam is, of van natuurlijke grondstoffen. Dat kan allemaal wel, maar er kunnen tegelijkertijd ook nog steeds pesticiden zijn gebruikt. En dat noemen ze er dan niet bij. Da's voor ons als consumenten bijna niet te checken. In Nederland worden vage duurzaamheids claims onderzocht door de Autoriteit Consument en Markt, de ACM. En zij checken bijvoorbeeld de kledingindustrie. En daar is in binnen en buitenland nogal wat kritiek op. Zes van de tien mode bedrijven die de ACM onderzocht, deden vage claims. Misschien ken je de consciousness lijn, de bewuste lijn van H&M nog wel. H&M stopt nu wereldwijd met deze lijn. Nadat in een rechtzaak duidelijk werd dat in tegenstelling tot hoe ze het voordoen, zijn deze producten geen bewuste keuze, zijn ze niet duurzaam en goed voor het milieu omdat de producten niet van duurzame, milieuvriendelijke materialen gemaakt zijn. Ok, nog een shades of greenwash techniek. Vaag blijven. Veel termen zoals natuurlijk of eco zijn helemaal niet beschermd, dus daar kun je gewoon mee strooien. Net als met de term ocean plastic. Die gebruikt Adidas bijvoorbeeld. Het is briljant, toch? Je krijgt het idee ik koop deze schoen en ik doe iets goeds, want hij is gemaakt voor plastic uit de zee. Maar dat oceaan plastic, dat komt helemaal niet uit de zee.Plus het is aangevuld met gewoon plastic. Amazon, de grootste webshop ter wereld kreeg ook greenwash kritiek, maar hun strategie is weer net effe anders. Hun lijn Amazon Aware wekt zoals je ziet helemaal het beeld dat Amazon bezig is met het verduurzamen van zijn aanbod. Met mindfull gemaakte producten, kleren, meubelen. Maar bijvoorbeeld het aandeel gerecycleerde materiaal in alle Aware houten meubelen is onbekend. En hoewel de campagne internationaal al echt groot is opgezet, waren het in werkelijkheid maar 103 artikelen. Da's 0,001 procent van Amazons hele assortiment. En dan heb je ook nog een slim trucje van de banken. Je weet toch wel duurzaam bankieren. Nou, de meeste banken gebruiken het woord duurzaam niet op de manier waarop de VN het ooit bedacht heeft. Nee, als zij t over duurzaam hebben, gaat het meestal over de duurzaamheid van hun bedrijf. Dus als hun bedrijf bijvoorbeeld over vijftig jaar nog bestaat. Dus duurzaam beleggen, da's niet per se hier goed voor, maar vooral voor de meeste banken zelf. Ok, nog eentje. Vattenfall en Greenchoice werden door de ACM op de vingers getikt omdat ze dit zeiden. Sluit je aan bij de groenste energie beweging van Nederland en dat is dus nergens op gebaseerd. Maar we krijgen het wel gewoon voorgeschoteld. En als je niet oplet, dan neem je het gewoon aan. Dan andere tactiek. Deze zit meer in de vorm. Bijvoorbeeld semi onopgemerkt via je socials. Onderzoekers van Harvard verzamelde ruim 33.000 social media posts van de grote Europese autobedrijven, luchtvaart en oliemaatschappijen. A.K.A de grote vervuilers. Een groot deel van de berichten die ze onderzochten, leggen de nadruk op hoe groen en klimaat bewust die bedrijven zijn. Denk bijvoorbeeld aan luchtvaartmaatschappijen die prachtige natuurfoto's gebruiken, elektrische auto's die door geweldige landschappen rijden en oliemaatschappijen die de nadruk leggen op welke groene innovaties ze allemaal steunen of ontwikkelen. Zou je posten hoe de dagelijkse activiteiten er echt naar ratio uitzien? Dan zou die feed er waarschijnlijk meer zo uit zien. Ja, een groen plaatje voor de likes. Terwijl je in Shells cijfers van 2022 kunt lezen dat 14% van hun investeringen gaat naar duurzame energie. Dat komt neer op zo'n € 3 miljard. Klinkt in principe als een hele hoop geld. Maar alleen al hun marketingbudget is 1,5 miljard hoger dan dat. Dan iets anders. Soms is nep en echt duurzaam echt heel lastig van elkaar te onderscheiden. Neem bijvoorbeeld keurmerken. In Nederland alleen al heb je er zo'n 300. Op de website van Milieucentraal kun je allemaal keurmerken bekijken. Kun je bijvoorbeeld op zuivel klikken, schoonmaakmiddelen of kleding. Maar veel informatie is toch wel een beetje vaag. Op de website van de Rijksoverheid staat een keurmerk. Vertelt u iets wat u zelf niet kunt controleren. Is het product bijvoorbeeld duurzaam of veilig? Helaas kan een keurmerk onbetrouwbaar zijn. Wij kunnen dit niet voor u controleren. U zult zelf moeten inschatten wat u van een keurmerk vindt. Huh? Want wie in de supermarkt duurzame bananen of CO2 neutrale broodjes ziet liggen, kan dus heel moeilijk inschatten hoe zinnig of onzinnig die claims zijn. Je ziet het greenwashen is echt een grijs gebied. Er bestaat geen valse definitie en je kan veel verpakken in vage bewoordingen. Wat als één deel van het product duurzaam is en het andere deel niet? Of wat als je product wel duurzaam is, maar niet duurzaam wordt vervoerd? En dat is een probleem, vindt de Europese Commissie. Goed,misleiding is in principe al verboden, zo oordeelde de Reclame Code Commissie, een stichting die zich inzet voor eerlijke reclame. In 2021 dat de reclame van Albert Heijn over klimaatneutrale melk ongefundeerd was en dat KLM een claim over CO2 neutraal vliegen niet goed kon onderbouwen. Als het aan de Europese Commissie ligt, moet het maar eens afgelopen zijn met al die groene claims. Daarom kwamen ze met een wetsvoorstel dat bedrijven verplicht ze goed te onderbouwen. De Directive on Green Claims, ofwel anti greenwashing wetgeving. Zij willen dat het voor consumenten duidelijker wordt of een product echt milieuvriendelijk is in plaats van reageren als iemand een klacht indient tegen misleiding. Moeten bedrijven straks vooraf al wetenschappelijke onderbouwing verzamelen voor hun klimaat claims. Generieke beschrijvingen zoals klimaatneutraal, zonder heldere toelichting. Die moeten zo meteen verdwijnen. De EU is van plan landen te verplichten nationale regelgeving over greenwashing op te stellen. Er zou ook kritiek op de nieuwe wet. Want zonder onwaarheden te vertellen kan een fossiel bedrijf zichzelf alsnog een groen imago aanmeten. Want dan komen we weer terug bij de vraag wat is greenwashing nou precies? Dat blijft in een aantal gevallen vaag. Een bedrijf kan zeggen wij worden in een generatie fossielvrij. Maar eigenlijk zegt dat helemaal niets over wat ze in het nu doen. En critici zeggen oké, stel je product is 80% duurzaam. Verplicht dat bedrijf dan ook om te zeggen hoe schadelijk ze voor die andere 20% zijn. De wet is inmiddels goedgekeurd, maar moet nog wel naar het Europees Parlement. Die gaan bepalen wat de precieze inhoud wordt.

Wat is greenwashing?

Grote bedrijven maken steeds vaker producten die beter zijn voor het milieu. Toch? Ze gebruiken termen als eco, ocean friendly en chemical free, maar of de producten nu echt beter zijn voor het milieu is de vraag. Greenwashing is strafbaar, maar nogal een vaag begrip. Consumenten weten niet altijd waar ze aan toe zijn als ze denken duurzame producten te kopen.

Claims op duurzaamheid

De BRICS-landen: Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika. Vijf compleet verschillende landen verspreid over vier continenten. Maar ze hebben één ding gemeen het zijn stuk voor stuk opkomende economieën die belangrijke ontwikkelingen doormaken met één gezamenlijk doel.. Of, ietsje genuanceerder. Ze willen door samen te werken tegenwicht bieden aan de westerse dominantie.En hun stem laten horen in de wereldeconomie en in de wereldpolitiek. Als dat lukt, dan zal de wereld er heel anders uit gaan zien. En dat zouden we allemaal merken. In deze video Wat is BRICS precies voor een club? Kan het Westen de macht verliezen? DIt is BRICS uitgelegd. Laten we beginnen bij een smoelenboek. Deze vijf mannen zijn de leiders van de BRICS landen, behalve deze man, maar daar kom ik zo op. Deze landen dus. Die weliswaar het westen nodig hebben, maar zelf ook over de regels willen gaan. Want zij, of nou ja eigenlijk wij zijn politiek en economisch behoorlijk dominant op het wereldtoneel. Neem die wereldwijde handel waarin de Amerikaanse dollar de handels munt is, bijvoorbeeld voor het kopen van olie. Al die handels afspraken zijn afgetikt in wereldwijde instituties zoals het Internationaal Monetair Fonds, de VN en de Wereldbank. Allemaal westerse initiatieven en grotendeels door hen gerund. En dan zijn er ook nog allemaal machtige westerse verbonden. Denk aan de Europese Unie, waarin Europese landen zich economisch en politiek verenigd hebben. Het militaire bondgenootschap NAVO of de G7. Deze zeven grote geïndustrialiseerde landen die samen de nodige lijntjes uitzetten. Samen zijn ze goed voor zo'n 10% van de wereldbevolking. Het doel van BRICS? In de BRICS landen woont maar liefst 40% van de wereldbevolking. Maar als je kijkt naar de waarde die ze toevoegen aan de wereldeconomie, ligt de verdeling anders. Want de G7 landen zijn samen goed voor ruim 40% en de BRICS landen voor een kwart. De balans is zoek, vinden zij. Westerse landen en instituties zouden vooral zichzelf helpen. En dus zegt BRICS: Hallo, wij zijn er ook. Zeker nu slechts een kwestie van tijd is voordat de BRICS landen wat betreft bruto binnenlands product over de G7 heen wippen. Let op in 2021 staat de VS nog met stip op één en alle G7 landen staan in de top tien. Maar de prognose voor 2050 is dat China met afstand de leiding pakt. Een paar G7 landen kukelen uit de top tien en BRICS landen melden zich daar juist. Dus dat hele BRICS is niet zomaar een clubje. We gaan terug in de tijd. BRIC dan nog zonder S, begint in 2009. Op initiatief van Rusland steken deze vier landen voor het eerst de koppen bij elkaar. Een jaartje later voegde ook Zuid-Afrika zich bij de club en is de afkorting compleet. Omdat ze alle vijf economisch zo in de lift zitten vragen ze zich meteen hardop af of de huidige politieke, economische en financiele wereldorde wel zo eerlijk is. Nee dus volgens hen. Het moet faire, gebalanceerd en representatief zijn. Hun belangrijkste bezwaar de hoge drempel om geld te mogen lenen. Zowel het IMF als de Wereldbank stellen daar strenge eisen aan. Volgens het IMF zijn die eisen er niet voor niets, bijvoorbeeld om landen te dwingen democratischer te worden en om mensenrechten te beschermen. Maar die eisen pakken vaak slecht uit voor die landen, omdat ze dan moeten bezuinigen. Dus BRICS denkt heel anders over die westerse maatstaven. Zij vinden het belangrijker om mensen eerst uit de armoede te halen en een stabiele middenklasse op te bouwen. Hun eerste wapenfeit was daarom de Nieuw Development Bank in 2014 als tegenhanger van de Wereldbank. Om niet afhankelijk te zijn van westerse leningen.Maar als je die BRICS bank afzet tegen de Wereldbank zijn de verschillen nog wel groot. Sinds 2014 leende de New Development Bank zo'n $ 33 miljard uit aan BRICS landen en partners. Is gemiddeld nog geen 4 miljard per jaar. Ter vergelijking alleen al vorig jaar leende de Wereldbank in totaal $ 50 miljard uit, dus ze zijn er nog niet. Maar dit staat wel los van leningen die bijvoorbeeld de Chinese overheid zelf verstrekt. Dus die BRICS bank is misschien nog klein. De BRICS landen zijn wel al belangrijke kredietverstrekkers. Sinds het bestaan van die bank komen de BRICS landen elk jaar samen Nieuw op de agenda het introduceren van een nieuwe gezamenlijke internationale handels munt om van die Amerikaanse dollar af te komen. En de uitbreiding van BRICS met landen die zich bij hen voegen. Zeg gerust een BRICS+. Wat dat laatste betreft. Zoals ik al zei. Nu bepaalt vooral de G7 en de EU die aanschuift hoe de geopolitieke lijntjes lopen. Ik had het al over de wereldhandel, maar denk bijvoorbeeld ook aan de strijd tegen klimaatverandering. Of wat dacht je van de verdeling van coronavaccins niet zo lang geleden. Het Westen zet voor zulke internationale kwesties wereldwijd de toon. En de BRICS landen willen dus dat het Westen een toontje lager zingt. Maar, en dat is het grote BRICS probleem, ze hebben per land ook hun eigen agenda's en die willen nog al eens flink uiteen lopen. Bijvoorbeeld over die uitbreiding. Want welke landen mogen er wel of niet bij? En ook samenwerking met het Westen is ingewikkeld op meerdere fronten, want die kunnen ze vaak niet zo maar opgeven. We gaan de BRICS landen even af. Neem Brazilië. President Lula vindt dat het Westen een te grote vinger in de pap heeft bij handelsverdragen. Hij ziet bijvoorbeeld veel in zo'n eigen BRICS munt. Maar tegelijkertijd zijn de VS en Europa enorm belangrijke handelspartners van Brazilië. En dat bijt elkaar nogal. Het is ook echt iets voor Lula om van twee walletjes te eten om maar even zo te zeggen. En met het Westen zaken doen, maar ook een sterke BRICS. Wat betreft toetreding Argentinië mag er van hem zo bij, daar voelt ie zich verwant mee. Maar verder liever niet. Jan en alleman toelaten want dan verliest ie z'n eigen inspraak. Dan Rusland. Wil BRICS juist zoveel mogelijk uitbreiden om een zo groot mogelijk blok te vormen tegen het Westen. Zeker in de context van de oorlog in Oekraïne en de westerse sancties tegen Rusland. Bondgenoten zijn nu belangrijker dan ooit. Met de BRICS kan Poetin laten zien wij doen er eigenlijk wel toe. Oh ja, weet je nog? Dit is niet Poetin, maar de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov. Vanwege een arrestatiebevel van het Internationaal Strafhof dat Zuid-Afrika erkent, was Poetin de grote afwezige op deze top. Reden voor dat bevel zijn de Russische oorlogsmisdaden in Oekraïne, waarvan één in het bijzonder. En dan kom je dus bij die ingewikkelde samenwerkingen tussen Westerse en BRICS landen. Dus dat werd Skypen voor Poetin. India dan. Dat land heeft de grootste kritiek op uitbreiding, vooral als het gaat om landen die intensief samenwerken met China, beide BRICS landen, maar onderling verwikkeld in een strijd om geopolitieke invloed in Azië. Bovendien heeft India een goede relatie met de VS, ook weer China's aartsrivaal. Over China gesproken, het grootste machtsblok binnen die BRICS landen. China wil zoveel mogelijk uitbreiden. In 2017 stelden zij al een BRICS plus model voor. XI wil een eerlijke wereldorde. Betekent door een Chinese bril vooral minder macht voor Washington en meer voor Peking. Maar ja, dat ziet India weer niet echt zitten. Dan de laatste Zuid-Afrika. Toch een beetje de vreemde eend in de bijt wat betreft economie. Totaal niet te vergelijken met China of India, maar toch een belangrijke partner. Als enige BRICS land op het Afrikaanse continent en groot voorstander van uitbreiding en dan vooral met Afrikaanse landen. Ik zeg maar even eerlijk, dit is nog maar het topje van de ijsberg van alle tegenstrijdige belangen. En dan heb ik nog niet eens over al die andere landen die zich bij BRICS willen voegen. Neem alleen al Saoedie Arabië en Iran, beide op de kandidatenlijst, maar tegelijkertijd aartsvijanden. En zo heeft elk land dus zijn eigen agenda die haaks staat op die van een ander. Mijn punt is ze zijn het eens over het afkalven van de westerse dominantie, maar daar stoppen de overeenkomsten en moeten enorme verschillen worden overbrugd om echt tot een gezamenlijk blok te komen. Lang verhaal kort tis in gewikkeld. Samenwerkingsverband BRICS heeft zes nieuwe landen uitgenodigd om lid te worden van hun organisatie Iran, Saoedi-Arabië. De Verenigde Arabische Emiraten, Argentinië, Egypte en Ethiopië. Dus kunnen we spreken van een kantelpunt als het gaat om. Of de genuanceerde variant daarop dan. Nou, die munt komt er in elk geval voorlopig nog niet, maar BRICS plus lijkt er met die nieuwe partners te komen. De belangrijkste conclusie iedereen die nu op aarde rondloopt is opgegroeid met een dominant Westen. Maar voor de toekomstige generaties is dat zeker niet meer vanzelfsprekend. En met elk jaar een BRICS top zal dit blok zich zelf steentje voor steentje verder proberen op te bouwen.

Wie zijn de BRICS-landen?

Het Westen is in veel opzichten dominant aan de rest van de wereld. Een paar landen die deel uitmaken van het bondgenootschap BRICS willen tegenstand bieden door onder andere een eigen munteenheid in te voeren. Maar deze landen verschillen erg veel van elkaar en zijn het oneens over heel veel zaken. Wat hen alleen verenigt, is het wantrouwen tegen het Westen. 

De strijd om de wereldmacht

Pepernoten

Schrijf je in de voor de maandelijkse nieuwsbrief voor het laatste Schooltv PO-nieuws

Nieuwsbrief PO

Blijf op de hoogte van het laatste Schooltv-nieuws voor VO.

Nieuwsbrief VO

Contact

Schooltv Help

Veelgestelde vragen

Schooltv maakt educatieve content voor het onderwijs, bestaande uit video's en interactief materiaal. Altijd bij de les!

Over Schooltv

Over Schooltv.nl

Schooltv.nl is een videodatabase, gevuld met educatieve en informatieve videoclips, filmpjes, fragmenten, liedjes, animaties, lesvideo’s afleveringen, TV-programma’s, televisieseries, videoverzamelingen en afspeellijsten.

NOS op 3

Type videos