Er zijn meerdere definities van wanhoop, zoals het gevoel dat er niets goeds meer kan gebeuren. Vertwijfeling of geen uitkomst zien uit je huidige toestand. Wanhoop is dus vooral het totale verlies van hoop. En juist die hoop is de emotie die we nodig hebben om vooruit te komen. Om niet bij de pakken neer te zitten. Wanhoop is daarmee volgens psychologen een van de meest negatieve en destructieve menselijke emoties. Wanhoop kan ontstaan als je het gevoel hebt een verloren strijd te voeren, zoals de negentiende-eeuwse Britse schrijfster Mary Evans. Zij leefde in een tijd waarin het voor vrouwen vrijwel onmogelijk was kunstenaar te zijn. Mary was de wanhoop nabij, maar wilde niet opgeven. En dus veranderde ze haar naam in George Elliot, kreeg roem en waardering en schreef over haar strijd. Wanhoop is het pijnlijke verlangen naar een onvervulde hoop en dat is het mooie: wanhoop kan ook leiden tot creatie. Ons wanhopig voelen kan alles ineens in een nieuw licht plaatsen, waardoor je nieuw inzicht krijgt in wat belangrijk is en wat niet. Wanhoop kan dus een manier zijn om in actie te komen.
