Elke voetbalfan krijgt er het kippenvel van op de trommelvliezen: Frankrijk, 1998. Jack van Gelder krijgt ineens het gevoel dat Oranje gaat scoren. Frank de Boer aan de bal en wat er daarna gebeurt… We kunnen deze aflevering net zo goed nu al afronden want wat een drop was dit! Jack van Gelder die als een volwaardige componist of trance-DJ de anticipatie opbouwt en vervolgens volgas de ontlading in gaat. Da's een drop in een notendop.
Muzikaal gezien is de drop het moment waarop er een duidelijk hoorbaar verschil optreedt in een liedje of muziekstuk. Het moment waarop er ineens een verschil in ritme en instrumentatie optreedt. Een drop wordt voorbereid door een opbouwende deel, met een vaak incompleet karakter - de onderkant, de bassen, zijn vaak nog niet aanwezig. En aan de bovenkant, in de hoge tonen, hoor je vaak repeterende noten en percussieloops of claps. Voeg er nog wat sweeps en wooshes aan toe en de ervaren luisteraar weet: daar komtie! En het ene op het andere moment dreun je van je stoel of stuiter je over de dansvloer: daar is de beat, de bassdrum die zo op zich liet wachten. Wat een ontlading! Deze bekendste dropvorm, de bassdrop, stamt uit de Disco-periode in de jaren 70 en knalde er helemaal in toen drummachines in de jaren 80 de studio's overspoelden.
Een schoolvoorbeeld van zo'n drophit is We Found Love van Rihanna en Calvin Harris. De opbouw bevat repeterende synthesizerakkoorden, claps en snaredrums, een synthesizermelodie die dreigend stijgt. We snakken naar het oplossen van die neurotische bassdrumloze drukte. En wat er dán gebeurt…
Waarschijnlijk beweeg je vaak mee met muziek. Deze soort primaire fysieke reactie wordt veroorzaakt door de gyrus precentralis, het hersenstuk dat zich bezighoudt met de uitvoering en programmering van bewegingen. Een goede drop is als een turboknop voor de gyrus precentralis. Het spel van anticipatie, spanningsopbouw en het uitkomen van muzikale verwachtingen, processen die automatisch plaatsvinden in ons brein bij het luisteren naar muziek, die zaken maken een drop tot zo'n euforisch element. Een andere bekende droprakker is Bangarang van Skrillex. Die track begint met 24 seconden opbouw, waarna de dubstep wobble je gyrus precentralis in lichterlaaie zet.
Een vrij nieuwe ontwikkeling is de pop drop. Jarenlang was het refrein het hoogtepunt van een liedje. Maar sinds een jaar of 10 is daar de pop drop. Na het vocale refrein met vaak een ingehouden drumbeat en een wat omfloerstere muzikale invulling volgt de drop, die gevoelsmatig het hoogtepunt van het liedje is geworden.
Ook de klassieke muziek barst van de drops. Anton Bruckner, de vader van de dancemuziek, heeft z'n symfonieën er vol mee gehangen. Zoals Symfonie 5 deel 2 - van twijfelende hoge strijkers ineens naar het stevige koper. En check ook de eerste Symfonische dans van Rachmaninov en het openingskoor van de Johannes-Passion van Bach.
Wat mij betreft de lekkerste Engelse drop komt van George Frederic Handel. Zadok the Priest is een stemmig stukje ceremoniemuziek voor koor en orkest. Het begint met wat gestrijk in de marge, maar die pulserende vioolnoten scheppen een verwachtingsvolle spanning. Je hoort aan de opeenvolging van de akkoorden dat Händel je oren klaarmaakt voor iets groots. Maar dat het zo groot zou zijn, kon je niet vermoeden. Misschien hou je net als ik van die Space Shots in pretparken. Die viooltjes aan het begin van Zadok zijn je hart dat van spanning alvast in je keel klopt terwijl je langzaam omhoog gaat. De drop is dat moment waarop je uit het niets in volle vaart omlaag valt. Een nogal letterlijke drop trouwens. En wat er in die Händel-hit gebeurt, omschrijven Engelse experts als 'a sudden rousing forte tutti entrance'. Nederlandse experts zeggen gewoon: een moeilijk dikke drop.
Zo'n klassieke drop doet in wezen hetzelfde als een DJ met een EDM-drop: je spreekt de hersenen aan op het motorische aspect en zodra het lichaam meedoet, zorgt de synchroniciteit tussen mens en muziek voor een geluksgevoel. Daarnaast versterkt het de sociale cohesie - een volle dansvloer die losgaat op een bassdrop, een concertzaal vol mensen die stiekem subtiel synchroon met het voetje meetikken of een vol stadion dat losgaat op de drop van Snollebollekes. En zo zijn we terug bij af: op het voetbalveld.
