Onder het genot van typisch Hollandse lekkernijen komen ze samen voor hun tweewekelijkse taalcafé. De leden van expatvereniging International Almere proberen hun taalvaardigheid te verbeteren door met elkaar Nederlands te spreken. Met Nederlanders zelf lukt dat vaak niet.
Dat is vaak het probleem, dat als jij begint in het Nederlands, ze terugpraten in het Engels. Dan ga je misschien wel door, maar die ander gaat door in het Engels.
Allemaal hebben ze moeten wennen aan de manier waarop we in Nederland met elkaar omgaan. In Peru is het gewoon meer formeel. Als je werkt is het meer formeel, dan is alles met meneer en mevrouw. En als iemand jouw baas is, ben je niet op hetzelfde niveau.
Het was echt een cultuurschok toen ik hier kwam. Alles is anders. Vergaderen deden we daar niet zoveel. Mensen noemen je daar niet bij je voornaam maar bij je achternaam.
Dat ben ik niet gewend in Engeland. Dat is heel anders. Hoe gaat het daar? Daar is het echt 'mister' of 'miss.' En 'sir'.
In Nederland houden we er niet van als Iemand met zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. Het landschap weerspiegelt ons karakter.
Nederlanders vinden het heel belangrijk dat iedereen hier gelijk is. Dat iedereen zijn mening mag geven. Je ziet dat terug in de Nederlandse vergadercultuur. Nederlanders vinden het heel belangrijk dat je dingen bespreekt en dat iedereen, zoals jullie het zeggen, zijn zegje mag doen.
Iedereen mag zijn zegje doen. En dus overleggen en vergaderen we wat af met elkaar. Vergaderen is een heuse bedrijfstak met voor elke vergadering wat wils. Als je gaat vergaderen, moet het nog wel anders zijn dan op de zaak. Anders kun je daar ook blijven. Wij willen mensen inspireren. Dat doen we in deze zaal bijvoorbeeld met het mechaniek dat we hebben laten maken. Als het vastloopt in de vergadering, kun je daaraan draaien.
Deze zaal is vooral de themakleur blauw natuurlijk. Het is een koele zaal, maar toch zit er weer wat speels in. We hebben er een bos ingezet, en wat gras geplant tussen de ramen. Zo ben je toch net weer wat anders bezig dan in een doorsnee zaaltje.
Hoewel iedereen in Nederland gelijk is, begrijpen we ook dat niet iedereen gelijk kan krijgen.
Als je mij vraagt wat ik belangrijk in een vergadering vind, dan vind ik het niet per se belangrijk dat we uitkomen bij dat wat ik goed vond. Maar dat ik wel heb kunnen zeggen wat ik ervan vind en dan wil ik ook graag horen wat anderen vinden. Dan maakt het niet uit wat de uitkomst is als ik er wel wat over heb kunnen zeggen.
Ik vind het iets Nederlands, dat iedereen gehoord mag worden. Iedereen is belangrijk. Gaat het er dan om dat je gehoord wordt of je zin krijgt? Nee, het gaat niet om zin krijgen. Het gaat er echt omdat iedereen het kunnen zeggen wat hij vindt. Maar dat de uiteindelijke beslissing genomen wordt ten goede van het algemene doel.
Nederlanders vinden in beginsel dat ze allemaal gehoord moeten worden. Tegelijkertijd moet de voorzitter zelf besluiten nemen. Dus hij moet kijken wat voor draagvlak hij heeft. Wel heel interessant, het Nederlandse woord voor draagvlak bestaat eigenlijk niet in het Engels. O nee? Nee, dat bestaat niet. 'Support' is toch niet hetzelfde. Dus de voorzitter moet wel draagvlak zoeken en hij moet binnen de ruimte van het draagvlak een besluit nemen.
Draagvlak, daar draait het allemaal om in Nederland. En als er ergens naar draagvlak wordt gezocht, dan is het wel hier.
We zijn nu in de raadzaal van de Sociaal Economische Raad. Hier komt de Sociaal Economische Raad eenmaal per maand officieel bijeen. En dan zitten hier de werkgevers. Die kijken naar buiten, naar het groen. En dan zit daar de vakbeweging, die kijkt naar dit geweldig mooi schilderij. De kroonleden zitten aan die kant, voor de publieke tribune. En het dagelijks bestuur zit aan die kant, die kijken dus naar die publieke tribune. En naar iedereen. Dit is het hart van vergaderend Nederland, kun je zeggen? Ja, deze zaal is het symbool van de polder.
Polderen gebeurt niet alleen bij de SER in Den Haag. In vergaderzaaltjes in het hele land zijn Nederlanders dag in dag uit op zoek naar wat hen bindt.
Ik denk dat het wat oplevert. Omdat het wel een manier is om een heel individualistisch land, een land waar mensen trots zijn op 'doen waar ik zin in heb' en 'ik bepaal mijn eigen toekomst', dat je mensen met zo'n mentaliteit bijeen brengt om toch gezamenlijk iets te doen.
Afgelopen vrijdag was de Sociaal Economische Raad voor het eerst sinds het pensioenakkoord weer bijeen. Lange tijd was er twijfel of de polder nog wel werkte. Maar sinds het pensioenakkoord is het vertrouwen weer helemaal terug.
Ik denk dat bijzonder is aan de polder van Nederland is dat als we een probleem hebben, zoals bij de pensioenen, dat we een stapje terug gaan met elkaar om te kijken wat er precies aan de hand is. Dat analyseren we heel goed. En als we het dan eens zijn over wat echt het probleem is dat opgelost moet worden, dan kun je ook veel makkelijker naar die oplossing toe. Waarom werkt het? Omdat we uiteindelijk in Nederland bereid zijn om naar elkaar te luisteren. Dat is toch de basis van het poldermodel. Het lijkt praten, maar het is misschien meer luisteren.
Het is het geheim van de polder, in Nederland wordt naar iedereen geluisterd. Maar of we daarmee ook echt allemaal gelijk zijn?
Nederlanders overschatten de gelijkheid van de samenleving. Het is altijd een land geweest van kleine standsverschillen waar iedereen net wat hoger is dan de ander. Dat moet je ook beseffen. Het is niet een land waar iedereen hetzelfde te zeggen heeft. Er zijn mensen met meer opleiding, meer inkomen, meer vermogen. Dat bepaalt de toekomst van individueel Nederland.
Aan het eind van de rit is de baas ook hier gewoon de baas? Ja, wel een ander soort baas, en dat maakt verschil, maar uiteindelijk is er ook in Nederland iemand die een knoop door moeten hakken.
