Een bridge in de popmuzíek is het gedeelte na een paar normale coupletten en refreinen. Het is een stukje dat vaak zowel in de muziek als in de tekst afwijkend is van de rest van het nummer. Als ezelsbruggetje kan je onthouden dat het vaak op 2/3e van het liedje zit. Het is als het ware een uitstapje. Een bridge zorgt voor relief, verlichting van de sleur van dezelfde coupletten en refreinen. En men spreekt ook van een 'release', een loslaten van de opgebouwde spanning van een refrein. Bij de bridge wordt alles gegeven: plotseling komen de lasers en het vuurwerk erbij en wordt je dopaminekanon afgeschoten.
Op de site Ampedstudio.com -een site over songwriting- raken ze de kern: "De bridge is een uniek moment in het nummer waarop de auteurs volledige vrijheid van meningsuiting hebben en ernaar streven de diepgang van hun boodschap aan de luisteraar over te brengen. De bridge onthult de ziel van de compositie en wordt een plaats van maximale emotionele openheid en penetratie. De brug dient niet alleen als doorgang, maar ook als hoogtepunt van het verhaal, waar het lot met elkaar verweven is, het plot zijn oplossing vindt en emoties hun climax bereiken. De brug is ontworpen om alle opgebouwde spanning, zowel lyrisch als muzikaal, naar een zo hoog niveau te tillen dat de grens bijna bereikt lijkt te zijn. En dan, op zijn hoogtepunt, wordt de spanning verdreven door een spannend refrein dat een einde maakt aan de compositie." Kortom: het minst slechte stukje van een liedje.
Van de moderne bridge maken we een bruggetje naar de oude bridge. Al in de 15e eeuw waren er muzikale bruggenbouwers. Duitse Meistersingers noemden deze overgangssectie van het ene muzikale thema naar het andere 'Steg' dat steiger of smalle loopplank betekent. Deze Duitse term werd zo'n 100 jaar geleden bekend door musicoloog Alfred Lorenz. Hij deed onderzoek naar het werk van componist Richard Wagner. In zijn opera's -bijvoorbeeld Die Meistersinger von Nürnberg- greep hij terug op oude vormen. Zo maakte hij ook gebruik van die Steg die tussen de 15e en 18e eeuw gebruikt werd. In de jaren '30 ontvluchtten veel componisten het Nazi-regime door naar Amerika te gaan. Daar introduceerden ze de Steg en noemden het de Bridge. Veel van deze componisten gingen aan de slag op Broadway en Hollywood. Zo kwam de bridge terecht in popmuziek.
In de klassieke muziek is een bridge over het algemeen een muzikale transitie. Net zoals de Zeelandbrug de transitie vormt van Noord-Beveland naar Schouwen-Duiveland, zo zorgt zo'n klassieke brug voor een soepele verbinding tussen twee contrasterende muzikale delen of van de ene naar een andere toonsoort, om te voorkomen dat je ineens van C naar Ges stuitert - dat is voor niemand leuk. Sommige klassieke bruggen zijn zo mooi, dat ze veel meer worden dan slechts verbindende schakels. Die bruggen worden de attracties. Net als de Golden Gate Bridge en de Ketelbrug.
In An American in Paris, eigenlijk een muzikale stedentrip, verklankt George Gershwin een Amerikaanse toerist die de straten van Parijs bewandelt en wat nou zo mooi is: op een gegeven moment heeft de Amerikaan met het zweet op z'n voorhoofd de hectiek van het Parijse verkeer getrotseerd en loopt hij een rustigere wijk in. Technisch is die passage de bridge en qua verhaal is het een brug over de Seine die de Amerikaan naar de rustigere linkeroever voert.
