Ik wandel nu over het allernieuwste stukje van Nederland. Het staat nog niet eens op de kaart maar binnenkort kunnen er weer een aantal eilanden bijgetekend worden. Want ze zijn bijna klaar. Welkom op Marker Wadden! We zitten nu hier. In het Markermeer. Ooit, lang geleden zou dit ingepolderd worden. Net als hier, de Flevopolder en de Noordoostpolder. Nu de provincie Flevoland. Maar voor deze polder is alleen de ringdijk aangelegd. Het Markermeer is nu een onaantrekkelijke badkuip geworden met een serieus waterprobleem. Het probleem met het Markermeer is dat het helemaal vol zit met slib. Kijk maar. Slib is eigenlijk gewoon modder dat door water dwarrelt. En het Markermeer zit er helemaal vol mee. Iedere keer als het waait, wordt het slib losgetrokken van de boden. Dan hou je dit vieze troebele soepje over. Daardoor kunnen hier geen... Ik zit vast! Daardoor kunnen hier geen waterplanten groeien, geen vissen leven. En ook voor vogels die op trektocht zijn is hier weinig te beleven. Dus het is hier een beetje een dooie boel geworden in het Markermeer. Op satellietfoto's kan je goed het verschil zien tussen het gezonde IJsselmeer, mooi, helder, en het grauwe, troebele Markermeer. En om dat probleem op te lossen... weg ermee…hebben ze dit bedacht. Een zelfgemaakte eilandengroep dat werkt als een soort filtersysteem om het slibprobleem te verminderen. Marker Wadden. De bedoeling is dat de eilanden vol komen met waterplanten en oeverplanten. En omdat het slib hier dan uit de wind ligt blijft het op de bodem liggen tussen de planten. Zo moet het Markermeer weer helder worden en aantrekkelijk voor vissen en vogels. Klinkt als een geweldig plan.
Zo gaat de eilandengroep die ze aan het maken zijn eruit zien. Ik sta nu ongeveer hier. En daar komen straks deze eilanden. Dit zijn bijzondere eilanden want dit zijn slibeilanden. En dat is nergens op de wereld gedaan zoals hier. Hoppa! We rijden nu over een ringdijk die is gemaakt van opgespoten zand. Dit is ook de rand van het eiland. De binnenkant is een soort badkuip. Het zit nog vol met water. Dat wordt opgevuld met slib en klei dat van de bodem van het Markermeer komt. Dus laten we gaan kijken hoe dat in z'n werk gaat. Het slib wordt met water en al in de badkuip gespoten. En het ringdijkje zorgt ervoor dat het slib niet zomaar weg kan stromen. Als het slib naar de bodem is gezakt kan de volgende laag eroverheen. In die zin lijkt het ook op een 3D-printer. Laagje, voor laagje, voor laagje. Tot je een heel eiland hebt. Dit voertuig ken je waarschijnlijk wel, een hovercraft. Geweldig ding. Daar gaan we het niet over hebben. Het gaat om het apparaat dat ernaast hangt. De mudbug. Het modderinsect. Die meet of een sliblaag voldoende is gezakt en dan weet je dus wanneer de volgende laag eroverheen moet. Aangenaam. Helaas. Hahaha. We laten de mudbug nu in het water zakken om de sliblaag te meten. Dus ja, kom maar op. Helemaal tot de bodem. De klei en het slib worden zo verdeeld dat er hoogteverschillen komen op de eilanden. Er kunnen zelfs kleine riviertjes gemaakt worden. Zo lijken ze straks sprekend op natuurlijke eilanden. De nieuwe Marker Wadden zijn er eigenlijk al bijna. Gemaakt van zand, klei en van slib. Juist dat slib is erg bijzonder. Normaal maken ze dit soort eilanden alleen van zand. Dat is ook heel belangrijk want het maakt de bodem vruchtbaar. Het is de bedoeling dat het hier vol komt te staan met prachtige planten. Dat is de volgende fase van Marker Wadden. Het moet een prachtig natuurgebied worden, met planten, vogels, vissen. Eigenlijk alles wat leeft. Het grappige is dat de eerste plantjes al uit zichzelf beginnen te groeien zonder enige moeite. Dit is moerasandijvie. Een heel bijzonder plantje, omdat het het eerste plantje is dat groeit op spiksplinternieuw land. Het is superspannend wat er de komende jaren allemaal gaat gebeuren op deze eilanden. Maar de eerste tekenen zijn gunstig want er zijn al vogelsoorten gespot die hier in jaren niet meer te bekennen waren. En dan ben ik toch wel benieuwd, hoe smaakt het eigenlijk, moerasandijvie?
