Israël en de Palestijnse gebieden, zo kennen wij het nu. Maar ruim honderd jaar geleden valt dit stuk van het Midden-Oosten onder het Ottomaanse Rijk. Daar wonen dan Arabieren, en die zijn voornamelijk moslim, joods of christelijk. De bewoners verzetten zich tegen de Ottomaanse overheersing. Deels benadrukken ze dat ze Palestijnen zijn, inwoners van een land in wording: Palestina.
Joden wonen verspreid over de wereld. Joden in Centraal- en Oost-Europa krijgen aan het eind van de 19e eeuw steeds meer te maken met discriminatie en vervolging. Intussen is het zionisme in opkomst, een beweging onder leiding van ene Theodor Herzl. Die zegt dat het Jodendom meer is dan alleen een religie. Joden zijn een volk van een nog te bepalen staat. Zo’n staat zal hen bescherming bieden. Ze zien het gebied Palestina als een goede optie: een paar duizend jaar geleden was dit het centrum van het Jodendom.
Maar eerst moeten de Ottomanen weg uit het gebied. Dat lukt tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Fransen, Britten en Arabieren verslaan het Ottomaanse Rijk. Na de Eerste Wereldoorlog wordt internationaal bepaald dat de Britten een mandaat krijgen om Palestina te regeren tot het op eigen benen kan staan. De bevolking is teleurgesteld, maar ook hoopvol dat de Britten weer zullen verdwijnen.
Aan de Joden hebben de Britten dan al beloofd dat ze zich hard zullen maken voor een Joods thuis in Palestina. Dat is de Balfourverklaring, verwijzend naar de Britse minister van Buitenlandse Zaken. Er komen steeds meer Joden uit de hele wereld naar Palestina. Ze wonen vaak in nederzettingen. De Arabische bevolking vindt dat hun land wordt ingepikt en komt in opstand. In reactie daarop verminderen de Britten even de Joodse immigratie naar Palestina.
Maar dan: een nieuwe grote internationale oorlog. De Tweede Wereldoorlog heeft grote gevolgen voor de Joden in Europa. Zo’n 6 miljoen Joden worden vermoord. Dit maakt het verlangen om een eigen Joodse staat te stichten nog urgenter. Een deel van de overlevenden vertrekt naar Palestina.
Na de Tweede Wereldoorlog zien de Joden een goede kans om hun droom te verwezenlijken. Het moment dat het mandaat van de Britten over dit gebied afloopt komt dichterbij. Precies 1 dag voor dat moment, op 14 mei 1948, roepen de Joden, onder leiding van Ben Gurion de staat Israël uit. De vreugde onder Joden is groot. Maar nog tijdens de feestviering breekt een nieuwe oorlog uit. Arabische buurlanden vallen de jonge staat binnen.
Zij doen dat met het opdelingsplan van de Verenigde Naties in hun hand. Een half jaar eerder heeft de VN een plan gemaakt voor de verdeling van Palestina en aangegeven welk stuk Joods wordt en welk gebied Palestijns. De Arabische buurlanden willen de gebieden veilig stellen die naar de Palestijnen zouden gaan. Bijna een jaar lang vechten ze tegen Israëlische troepen. Jordanië neemt de westelijke Jordaanoever in. Egypte de Gazastrook. Maar ze krijgen lang niet alle gebieden die ze willen hebben. Zo’n 60 procent van gebied dat de VN had toegewezen aan de Palestijnen, valt juist in handen van Israëlische troepen. Zo ook West-Jeruzalem, dat volgens de VN onder internationaal gezag zou moeten komen.
Dit heeft grote gevolgen voor de Palestijnen: de oorlog leidt tot vluchtelingenstromen. Uiteindelijk belanden zo’n zevenhonderdduizend Palestijnen in de buurlanden. De Palestijnen noemen deze gebeurtenis ‘Al Nakba’, de catastrofe.
De gevluchte Palestijnen maken in de eerste jaren plaats voor zo’n 700.000 Joden die zich in Israël vestigen. In de jaren daarna emigreren nog meer Joden uit de hele wereld naar Israël.
Er zullen algauw nieuwe spanningen ontstaan tussen Joden en Palestijnen. Inzet zijn de exacte grenzen van het jonge land of zelfs de vraag of Israël wel mag bestaan. Een andere belangrijke vraag is in hoeverre de gevluchte Palestijnen mogen terugkeren.
Dit vraagstuk wordt symbolisch weergegeven met een sleutel: gevluchte Palestijnen bewaren vaak nog de sleutel van het huis waar zij zelf, of hun voorouders woonden tot ze er werden verdreven door Israëlische troepen.
