Hoi! Ik ben Willemijn en ik ben 14 jaar. Ik woon in Rosmalen. Dat is een gemeente in de buurt van Den Bosch en hier woon ik. Rosmalen is ook wel bekend van zijn jaarlijkse tennistoernooi. De meeste mensen zeggen Rosmálen, maar het is toch echt Rósmalen. We zijn thuis met z'n zevenen. Dan heb je veel fietsen en veel schoenen. En dit is dan nog niet eens alles. En soms ook ruzies. Moet kunnen. Als ik Minecraft speel op de computer kan ik me afsluiten van alles en iedereen. Ik ben ook graag buiten op mijn pennyboard. En ik hou van het maken van muziek. Ze zeggen dat ik muzikaal ben. Misschien hebben ze gelijk. Oordeel zelf. Ik speel piano, gitaar, ukulele en ook blokfluit. Oeps, dat was vals. Ik hou ook van zingen. Ik zit bij een musicalgroep. De liedjes en musicals gaan over ons geloof. Wat voor geloof ik heb? Ik ben rooms-katholiek.
Ik ben vernoemd naar de heilige Wilhelmus, een martelaar uit Japan die zijn leven heeft gegeven voor zijn geloof. Wij vieren thuis onze naamdagen. Mijn naamdag valt op 28 september. Hoe dat gaat? Kijk maar. 'Lieve Willemijn, gefeliciteerd met je naamdag, wij wensen je toe dat je net als de heilige Wilhelmus een trouwe en moedige volgeling van Jezus mag zijn.'
Mijn moeder is de familiemanager van ons gezin. Ik heb geen idee hoe ze het allemaal doet. Ze wilde graag een groot gezin waarbij het geloof heel belangrijk is. Dat is haar gelukt. Mijn moeder vindt het fijn om in de tuin te werken. Vandaag help ik haar mee om lavendel te knippen voor lavendelolie. Mijn vader is theoloog. Dat is iemand die veel van een bepaald geloof weet, bijvoorbeeld van het christendom, jodendom of de islam. Maar mijn vader is ook supermuzikaal. Hij componeert religieuze muziek en musicals. Soms ben ik nieuwsgierig hoe mijn vader aan het werk is met de muziekstukken. En dan ga ik er gewoon even bij zitten. Je ziet dat wij als gezin heel veel met muziek bezig zijn. Door de corona verzorgen wij de zang en muziek tijdens de kerkdienst. Via een camera wordt het zo de onlinedienst ingestraald. Zo gaat dat. Vanwege de corona volgen we dus de kerkdiensten online. Dat noemen we ook wel de mis. Normaal gesproken gaan we naar de Lucaskerk in Den Bosch, wel even wennen zo alleen met je eigen gezin thuis. Gelukkig zie je via het scherm ook andere families. Wist je dat de mis trouwens in de hele wereld op dezelfde manier gevierd wordt? Dat vind ik een heel mooi idee. Je voelt je daardoor nooit alleen staan in je geloof.
In de huiskamer en langs het scherm een teken van vrede. Ik had het net al even over mijn vader, maar nu wil ik graag iets vertellen over mijn moeder. Mijn moeder is onderwijzeres en weet je aan wie ze lesgeeft? Aan ons. Ik heb nooit op een normale school gezeten. Maar wat is een normale school? Dus ik kan het niet vergelijken. Ik ben niet anders gewend. Ik vind het wel fijn mijn eigen tempo te bepalen. Soms weet ik dat andere kinderen denken dat dat misschien heel saai is, zo alleen met je broers en zussen. Soms wel natuurlijk. Kijk, ik heb geen klasgenoten, maar gelukkig heb ik veel vriendinnen via gezinnen bij ons in de buurt die ook thuis les krijgen. Soms spreken we af om samen iets te doen, naar het museum bijvoorbeeld. Inmiddels weet iedereen wel hoe het is om thuis les te krijgen van je ouders.
Soms ga ik ook zelf in gebed, stille tijd, of lees ik in de Bijbel op mijn kamer. Deur dicht, in alle rust.
Zo'n trek nu! I love sushi. Daar mag je me 's nachts voor wakker maken. Oeps, helemaal vergeten te bidden voor het eten, kan gebeuren. Ik was twaalf toen ik mijn eerste telefoon kreeg. Fijn dat ik dan met iedereen contact kan houden, ook al wonen sommige vrienden ver weg. Ze zijn toch dichtbij op deze manier. Ook hier problemen met de wifi.
Ik was zeven jaar toen ik mijn eerste communie deed. Dat is een heel belangrijk moment wanneer je rooms-katholiek bent. Je maakt dan kennis met het geloof en je leert nog meer over de Bijbel en God. Dit is mijn communiejurk, gemaakt van de trouwjurk van mijn moeder. Ik bewaar de jurk heel goed. Dit is trouwens mijn doopkaars, die ik ook tijdens mijn eerste communie mocht aansteken. Deze kaars moet je altijd goed bewaren. Hij gaat een leven lang mee.
O ja, als je communie doet, doe je ook je eerste biecht. Biechten is vertellen aan de priester wat je verkeerd hebt gedaan en waar je misschien anderen of God pijn mee hebt gedaan. Je fouten worden vergeven. Je voelt je daarna altijd een stuk beter. Opgelucht. En de priester zal het nooit verder vertellen. Ik vraag me af of het eigenlijk in andere geloven ook zo gaat, dat je dingen deelt waar je niet helemaal trots op bent. Dat je dat dan hebt gedaan, gezegd of gedacht en dat het je dan wordt vergeven.
