Na de Tweede Wereldoorlog is Europa in tweeën gedeeld: in het Westen zijn de landen kapitalistisch, in het Oosten communistisch. De Oostbloklanden worden feitelijk bestuurd vanuit Moskou, en dat vinden de West-Europeanen niet zo’n veilig gevoel. Deze gespannen verhouding noemen we de Koude Oorlog. Om te voorkomen dat die overgaat in een echte oorlog, richten Amerika en West-Europa een clubje op: de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, oftewel de NAVO. Een belangrijke regel uit het NAVO-verdrag is artikel 5: een aanval op 1 land, wordt beschouwd als een aanval op alle landen. Alle andere NAVO-landen schieten dan letterlijk te hulp. De NAVO heeft zelf geen leger, maar kan een beroep doen op de legers van de lidstaten. Die beloven dan ook dat ze elk jaar een flink bedrag aan Defensie besteden, zodat ze niet halverwege zonder kogels komen te zitten. In de jaren 90 valt het Oostblok uit elkaar. Maar de NAVO blijft bestaan, en inmiddels zijn veel Oost-Europese landen ook lid geworden. De NAVO is er niet alleen meer voor militaire doeleinden, maar doet ook aan antipiraterijmissies en hulpverlening bij rampen. Hebben we aan die koude oorlog toch nog iets warms overgehouden.
