Ik zag de natuur altijd als een heel mooi geheel, waarin planten vredig met elkaar en met de wereld om hen heen samenleven. Maar als je heel goed gaat kijken, dan zie je dat dat helemaal niet altijd zo is. Plantastisch. Over asociale planten. Dit hier is de maretak. Die ken je misschien wel van rond de kerstdagen, want als je daar onder gaat staan met je geliefde, dan mag je elkaar kussen. De maretak zelf is een stuk minder vriendelijk. Hij leeft namelijk bovenop andere planten. Op deze dwarsdoorsnede kun je heel goed zien dat de wortels van de maretak gewoon echt in de boom groeien. En zo haalt de maretak dus zijn voedingsstoffen uit de boom en in ruil daarvoor krijgt de boom eh... gezelligheid? Maar als je nou dacht dat dit asociaal plantengedrag was? Nou, het kan nog veel erger. Dit is de Aristolochia. Hier vooraan zit de ingang naar de beker van de bloem, waar kleine vliegjes kunnen schuilen tijdens een regenbui bijvoorbeeld. Maar zodra er een vlieg is ingeslopen, dan gaat die bloem soms één of meerdere nachten dicht en dan wordt die vlieg bedolven onder het stuifmeel, net zo lang tot die hele beker vol zit. Ja, en die vlieg, die wordt dus pas de volgende dag vrijgelaten. Deze acacia is misschien nog wel de meest egoïstische plant van het stel. Met haar zoete nectar trekt ze mieren aan die veilige schuilplekken zoeken bij de boom. En op hun beurt verdedigen die mieren de boom tegen dieren die de acacia willen eten. En er is ontdekt dat de nectar van de boom het gedrag van insecten compleet beïnvloedt. Zo kan deze boom, als ie zich bedreigd voelt, bijvoorbeeld een groepje hardwerkende mieren veranderen in een heel leger boze krijgers. Dat legertje mieren valt dan zelfs hongerige olifanten aan. En zo blijft de acacia veilig.
