Onmisbaar voor het maken van een boek was in de Middeleeuwen de opdrachtgever, die voor het boek betaalde, en daarmee ook bepaalde wat erin kwam te staan en hoe het uitgevoerd moest worden. Hier in Brugge woonde in de vijftiende eeuw de schatrijke koopman Lodewijk van Gruuthuuse. Hij was een echte boekenliefhebber: hij had er wel 150! Soms kocht hij boeken die al klaar waren, maar de meeste liet hij speciaal voor zichzelf maken. Dat was steeds een behoorlijke investering. Het meeste geld ging zitten in de materialen: perkament om op te schrijven en heel wat inkt. En als een handschrift rijk versierd moest worden, ging er ook een kapitaal op aan verf en bladgoud. Perkament werd gemaakt van dierenhuid, bijvoorbeeld van kalveren of van geiten [aait geit]. Voor één boek moest er al een behoorlijke kudde geslacht worden. [tegen geit:] Gelukkig hebben we nu papier. De perkamentmaker prepareerde de huiden, schraapte ze schoon met een sikkelmes en spande ze in een raam om goed te drogen. Van geit tot vel kostte ongeveer een maand. Vervolgens kon de kopiist aan de slag: hij sneed de vellen op de gewenste grootte en bracht met een liniaal de pagina-indeling aan. Eén, twee of drie kolommen, alles was mogelijk. Ook het lettertype werd zorgvuldig uitgekozen. de plechtige textualis, die bijvoorbeeld voor Bijbels werd gebruikt, en de wat vlottere cursiva, sneller te schrijven, wat lastiger te lezen. Als alle voorbereidingen getroffen waren, doopte de kopiist zijn ganzenveer in de inkt. Bladzijde voor bladzijde pende hij vol, voor- en achterzijde van het perkament. Zijn voorbeeldtekst stond op een lessenaar. Het kopiëren van een boek kostte al snel een paar maanden, en bij een heel dik boek soms meer dan een jaar. “Drie vingers schrijven, maar het hele lichaam lijdt”, schreef een kopiist in de 8ste eeuw. Als het werk af was, klonk de opluchting dan ook vaak door in de slotregels van het boek: “Hier eindigt mijn schrijfwerk, brengt me nu een beker wijn.” Of de allerhoogste werd aangeroepen: “Bidt elke dag voor de schrijver tot God en voor degene die de rode lettertjes heeft getekend…” Tot slot volgden de versieringen, vaak slechts gekleurde hoofdletters en wat eenvoudig penwerk, soms hier en daar een prachtig versierde en ingekleurde hoofdletter, en nog kostbaarder waren de compleet geïllustreerde handschriften, met vaak paginagrote miniaturen en randversieringen. Als het werk klaar was, werd het handschrift plechtig overhandigd aan de opdrachtgever. Dat was blijkbaar zo’n belangrijk moment, dat er in het boek zelf alvast een afbeelding van werd gemaakt.
