Schapen zijn echte kuddedieren. Als er één door het hek gaat, loopt de rest er gewoon achteraan. Mensen denken altijd dat ze heel zelfstandig zijn, dat ze alles zelf bepalen. Om te testen of dat echt zo is gaat Janouk een experiment doen met een verborgen camera. Top dit. Oke, de camera's zijn goed verstopt. We hebben een aantal jongeren uitgenodigd om mee te doen aan een onderzoek van de universiteit. De grap is alleen dat hele onderzoek is totaal fake. Het echte onderzoek begint namelijk hier in de wachtkamer. Jongens, het is goed dat jullie er zijn. Jullie gaan mij helpen bij dit experiment. Jullie zitten in het complot en het is eigenlijk heel simpel. Jullie moeten dadelijk gewoon doen alsof je in de wachtkamer zit. Niks bijzonders doen, behalve als je een belletje hoort, dan moet je gaan staan. Drie seconden blijven staan en dan mag je weer gaan zitten. Nou, dat moet lukken toch? Ja. Top. Nou, die zitten er klaar voor. Even testen of ze het idee begrepen hebben. Kijk, ze snappen het. Het experiment kan beginnen. Tijd om te checken of een nietsvermoedend proefkonijn net zoals de rest van de groep gaat staan of lekker eigenwijs blijft zitten. Je ziet haar kijken, what the *. Oh heel goed. Zij die keken even om van waarom ga je niet staan? Ja, ja, ja, ja, ja. En ze staat. En ze denkt ik moet weer gaan zitten, want de rest gaat ook weer zitten. Ons tweede slachtoffer. Oh kijk. Oh dit is mooi he. Dit is mooi. Een voor een worden de kids die in het complot zit uit de wachtkamer gehaald. Ons derde slachtoffer. Hij weet het niet. Je ziet hem gewoon nadenken. Je ziet dat hoofd alle kanten op gaan. Ga ik me vasthouden aan m'n eigen mening. Ga ik gewoon doen wat ik zelf wil? Ga ik blijven zitten of ga ik toch mee met de groep? Want ja, het hoort zo. Want je ziet die vertwijfeling in haar ogen. Ja ja. En ze gaat mee. Tijd om het laatste testteamlid uit het complot weg te halen. Ja, iedereen uit het complot is weg en toch drie van de vier nieuwe mensen gaan gewoon staan bij het belletje. Ja jongens, jullie hoorden net af en toe een belletje in de wachtkamer. Waarom ging je staan? Omdat iedereen ging staan, dacht ik ik doe wel mee want dat is wel netjes ofzo, ik weet niet waarom. Maar. Ja. Iets in je hoofd zegt dat dat moet of zo. Ik had op een gegeven moment het gevoel dat ik raar aangekeken werd of dat ik er niet bij hoorde. Ja. He en jij, want jij bent al die tijd gewoon blijven zitten. Ja, ik dacht dat hun of zo gehoord hadden dat ze steeds moesten staan of zo omdat ze steeds iedereen werd weggeroepen of zo. En toen kwamen er weer nieuwe mensen. Dus ik dacht dat ik gewoon moest blijven zitten totdat me werd verteld dat ik moest gaan staan. Dus dat is wel lekker eigenwijs van je. Gewoon vastgehouden aan je eigen mening. Ja. Dit experiment is al veel vaker gedaan en in al die testen blijven ze gewoon opstaan. Hoe vreemd het er ook uitziet, eigenlijk is het logisch dat ze blijven opstaan, want we zijn sociale dieren en willen het liefst aardig gevonden worden. Daarom zullen we vaak doen wat de groep doet, zelfs als we niet geloven wat er gezegd wordt of niet weten waarom iets gedaan wordt. We willen niet buitengesloten worden, want dat is te pijnlijk. Een onderdeel van een groep uitmaken ziet ons brein als een vorm van overleven. Dus, conclusie van het experiment: ondanks dat je nu waarschijnlijk denkt dat je dat zelf nooit zou doen, gaan staan omdat anderen dat doen, is de kans heel groot dat je dat toch doet.
