Anne-Marte woont vlakbij de zeehondencrèche en komt hier al jaren. Eerst als bezoeker, maar nu als vrijwilliger. De jongste die het centrum ooit gehad heeft. Dit zijn Carlos en Isolde. Dit zijn Daan en Albertio. Dit zijn allemaal zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt. We moeten ons omkleden, omdat de zeehonden ziek zijn. Anders kunnen wij ziek worden, of de andere zeehonden. Op het menu staat een prutje van zalm met water. Vinden ze dit nou lekker? Ze proeven het niet echt. Want die slang gaat in de maag, dus dan proef je het niet. Ben je klaar voor de volgende? Ja. We geven de zeehonden nu water, dan kunnen ze even zwemmen. Ze wegen nu rond de acht kilo en ze zouden rond de 20 moeten wegen. Als ze goed op gewicht zijn voor hun leeftijd kunnen ze terug naar de zee. Ja, want uiteindelijk is het de bedoeling dat alle zeehonden hier weer worden vrijgelaten. Deze zeehonden zijn al iets sterker, en krijgen dus echte vis. Ik geef deze zeehond haring. Hij moet zelf leren eten. Dat gaat al wel wat beter. Ik pak een vis met deze grijper en dan doe ik een beetje de beweging van een vis na zodat-ie later ook zelf gaat eten. De zeehonden leren zo zelf vis te vangen. En dat is voor in de zee straks natuurlijk wel handig. Ik vind het superleuk dat ik zeehondenverzorger ben. Ik vind het leuk om te zien dat zieke zeehonden beter worden en dat ze weer teruggaan naar de zee. Ik denk dat ik dit later blijf doen. Of misschien iets anders met dieren.
