Stoer man.
Hé, Wybe.
Hé, Johan. Ik zie jou daar stunts op doen. Dat ik denk 'nou, pittig'. En ik ben hier voor jou om te praten over je angststoornis.
Ja dat klopt. Best wel tegenstrijdig hé. Ik heb last van paniek. Paniekstoornis. Ik heb hypochondrie. Ik ben heel lang bang geweest dat ik ziek was. Dat ik kanker had. Dat ik dood ging zeg maar. Ik was 10-11 en ik zag een tv-programma en dat ging over een vrouw die haar man had verloren aan kanker. Ik voel in mijn lies en ik voel ook een knobbeltje.
Maar je werd getriggerd door het programma van 'ik ga eens bij mezelf voelen'?
Ja, het ging om een knobbeltje in de lies en ik dacht 'knobbeltje in je lies is kanker je gaat dood'.
Dus jij ook?
Dus ik ook.
Wybe was zo bang dat hij dood zou gaan aan kanker dat hij jarenlang met niemand daarover durfde te praten. Toen hij zich na 10 jaar eindelijk liet onderzoeken door een dokter constateerde hij slechts een kliertje. Oej oej, ik zie niet echt angst.
Nee, hier op de motor valt het mee. Maar dit is een gecontroleerde angst want als ik niet wil rijden dan rij ik niet. Dan word ik ook niet bang. Als ik in bed lig en ik krijg een paniekaanval dan weet ik niet wat me overkomt en wat ik eraan kan doen. Hier kan je gewoon stoppen met rijden zeg maar.
Kom binnen. Hier woon ik.
Netjes. Maar dit is ook het huis waar je lang binnen hebt gezeten?
Ja dat klopt inderdaad.
En niet naar buiten durfde.
Nee klopt. Ik heb heel erg last van paniekaanvallen. Dan heb ik echt het gevoel dat ik dood ga of dat ik flauwval. Daardoor durfde ik niet meer naar buiten omdat ik me daar niet veilig voelde. Mijn hoofd heeft me geleerd dat ik me hier veilig voel, maar zodra ik mijn veilige omgeving verlaat dan krijg ik heel erg last van een snelle hartslag. Er wordt heel veel adrenaline aangemaakt, ik krijg druk op mijn borst, ik word duizelig, mijn ledematen gaan tintelen. Dan raak ik in paniek, door die paniekaanval krijg ik al die fysieke sensatie. Dan ga ik echt denken 'ik ga flauwvallen of ik ga dood'. Dat is op zich natuurlijk gek want je weet niet hoe het voelt om dood te gaan.
Hoe vaak heb je het meegemaakt wou ik vragen maar...
Ja precies. Niet, dus. Maar toch koppel je het daar aan.
Wybes angst voor ziektes ging over in paniekaanvallen. Daarnaast kreeg hij ook nog eens een sociale fobie.
Na de opluchting kwamen toch paniekaanvallen. Paniekaanvallen kwamen eigenlijk voornamelijk, vooral in die tijd, in sociale gelegenheden. Dus op momenten dat ik niet zomaar weg kon en in een sociaal contact kan je ook niet zomaar weg. Als ik nu weg loop of de discotheek uit loop dat is raar. Dan kijken mensen me raar aan. Je krijgt een soort tunnelvisie van alleen naar de uitgang en verder niks meer. De wereld voelt echt zo onwerkelijk aan. De wereld is als een drone op dat moment.
Ik had in de ergste periodes wel 10 paniekaanvallen per dag. Dat was best wel heel heftig. Dus ik zat eigenlijk alleen maar op bed en ik kon geen mensen meer om me heen verdragen, eigenlijk alleen mijn vriend. Zelfs mijn ouders konden niet meer op bezoek komen en ook geen vrienden meer. Dat was echt wel mijn dieptepunt.
