Als er nieuws is, wordt er vaak een persconferentie georganiseerd.
Iemand, een politicus of een sporter of een burgemeester, spreekt dan het land toe.
Hier op deze plek is elke week een persconferentie.
Van de minister-president.
Vanmiddag staat Mark Rutte hier en zit ik hier tussen de journalisten.
Die journalisten zijn nu nog even ergens anders.
Meneer Rutte, u geeft elke vrijdag een persconferentie. Klopt.
Waar is dat voor?
Eigenlijk is dat bedoeld om te voorkomen dat je gebeld wordt onder de aardappelen.
Onder de aardappelen?
Dat zei Piet de Jong, die was minister-president lang geleden:
'Ik word steeds gebeld door journalisten, terwijl net mijn prak op tafel staat.'
Net aan het eten.
Hij zei: waarom haal ik niet na de ministerraad de journalisten bij elkaar en vertel ik wat we gedaan hebben?
En dan kunnen zij me vragen stellen.
Dus hij is ermee begonnen om niet gestoord te worden onder de aardappelen.
En dat is doorgegaan.
We hebben iedere week de ministerraad, dus iedere week zo'n persmoment.
De wekelijkse persconferentie van de minister-president bestaat al meer dan 50 jaar.
Het begon allemaal in 1970 toen er veel kritiek was op de regering.
De minister-president van toen, Piet de Jong, besloot om elke week de pers te woord te staan.
Elke vrijdag na de ministerraad.
‘Ik geloof dat dit van het allergrootste belang is voor de kwaliteit van uw werk…’
Dankzij die traditie kunnen journalisten elke week de minister-president bevragen over de beslissingen die de regering neemt.
En dat is heel belangrijk, want die beslissingen hebben invloed op ons allemaal.
Journalisten zeggen dat u heel goed bent in het ontwijken van een vraag, wat vindt u daar zelf van?
Dit is nou weer zo onaardig!
Iedere vrijdag sta ik een mooi verhaal te vertellen...
Nou, dat weet ik niet.
Je kunt beter zeggen als je het antwoord niet weet, dat is het makkelijkste: zoek het uit.
En als je het antwoord niet wilt geven, zeg ik dat ook gewoon.
Ik kan dat antwoord niet geven, want het is vertrouwelijk of ik weet nog niet alles. We zoeken het nog uit.
Bent u nog wel eens zenuwachtig als u daar staat voor zo'n persconferentie? Ja.
Iedere vrijdag vind ik het spannend.
Want je weet nooit precies welke vragen je krijgt.
Eh... ik vind het ook leuk. Want het is ook mijn vak.
Het is leuke spanning.
En er komt wel eens een vraag dat je denkt: nee joh, huh?
Dat is dan ook wat het spannend maakt, dat u niet weet wat u te wachten staat?
Ja. En: kan ik het goed formuleren?
Maak ik geen stomme grap? Constant borrelen er grapjes op.
Moet u zich dan inhouden? Ja, die druk ik allemaal weg.
Soms laat je er eentje door en krijg je nog na afloop van de Rijksvoorlichtingsdienst te horen:
'Dat grapje had je ook NIET kunnen maken.'
En nu is iedereen dus hier.
Een paar camera's zenden live uit via internet zodat ook mensen thuis mee kunnen kijken naar de persconferentie.
NOS.
‘Meneer Rutte, moeten de scholen niet gewoon open over een week?’
Wat mij betreft gaat alles over een week open, maar het kan helaas niet.
De kans is dus heel groot dat de scholen na volgende week weer opengaan?
U zegt: we zijn later begonnen. Maar de achterstand is alleen maar opgelopen.
Er komen nu weken aan waar we meer prikken.
Kunt u toelichten wat u daarover aan ons wilt vertellen?
Nee. Behalve een beetje abstract.
Die man die daar links bij de microfoon staat, is de woordvoerder van de minister-president.
Als je iets wilt vragen, moet je je hand omhoog steken en dan geeft hij jou de beurt.
Hij heeft me gezien.
Even een hele andere vraag:
Meneer Rutte, u geeft al jaren dit soort persconferenties.
Welke vraag heeft u nou al die tijd gemist die u best had willen beantwoorden?
Goeie vraag. Dank je.
We hebben in Nederland -en ze luisteren nu even niet mee- best goede parlementaire journalisten.
Dus doorgaans vragen ze wel naar de dingen die de mensen thuis bezighouden.
Dus het is logisch dat over dat soort onderwerpen vragen gaan.
Ik bereid me ook voor op wat er nog meer had kunnen komen.
En dan hoop ik ook dat het in mijn stapeltje zit.
Maar het is doorgaans niet zo dat ik hier wegloop en denk: wat gek dat ze me dat niet gevraagd hebben.
Complimentje aan de pers dus.
Dat is weer zo slijmerig en dat werkt ook niet, dus...
Geen commentaar, zeg ik dan. Oke.
Dank je wel. Leuk dat je erbij bent.
Goed weekend.
