Dit is Linda.
Ze kan zichzelf onzichtbaar maken.
Als ze onzichtbaar is, ziet het er zo uit: haar ondergoed zit over haar kleren heen.
Eigenlijk gebeurt dat bij iedereen die zichzelf onzichtbaar kan maken.
Linda kan zichzelf onzichtbaar maken wanneer ze maar wil.
Ze hoeft allen te denken: ‘nu wil ik onzichtbaar zijn!’ en dan gebeurt het.
Sorry, ik kan je niet horen. Ok, nou…eh…dag!’
‘Linda, dat was je moeder aan de telefoon. Ik denk dat je snel naar huis moet, ze had het over iets heel belangrijks.’
Opeens wordt Linda onzichtbaar, en meteen weer zichtbaar.
Terwijl ze dat helemaal niet bedacht had!
Linda heeft de hik.
Ze is onzichtbaar geworden zonder dat ze dat wilde.
‘Linda, je bent je geld vergeten.’
Linda hikt weer, en opeens is ze weer terug.
‘Neem je me in de maling, Linda?’
‘Ja!’
Ze voelt alweer een hik opkomen.
Linda denkt dat Birgit er ondersteboven van zal zijn als ze Linda opeens ziet verdwijnen.
Maar nu vraagt ze zich natuurlijk ook af hoe het zit…
‘Kiekeboe…dag!’
Linda moet naar huis, maar blijft steeds verdwijnen.
Mensen die zichzelf onzichtbaar kunnen maken, mogen dat niet aan gewone mensen laten zien.
Linda moet over het schoolplein en natuurlijk staat haar buurmeisje Bente daar.
Linda voelt weer een hik opkomen.
Nu heeft Bente wel iets om over na te denken.
Linda rent ‘t schoolgebouw binnen.
Niemand heeft door dat de deur helemaal vanzelf opengaat.
Mamma zegt altijd dat de hik overgaat als je een glas water ondersteboven drinkt.
Linda heeft nu geen glas, maar ze kan wel ondersteboven drinken!
‘De kraan stond nog open, dus ik heb ‘m uitgezet.’
‘Kwam jij hier nou opeens tevoorschijn?’
‘Ja, en nu verdwijn ik weer!’
Dat was op ‘t nippertje.
Buiten staat Bente nog steeds te kijken.
Linda vindt dat ze haar iets uit moet leggen.
‘Ik train voor het internationale kampioenschap verstoppertje. Goed ben ik al he?’
Ik kon zo gauw niets beters bedenken hoor!
Waarom moet je altijd een scheetje laten als je in een lift vol met mensen staat en waarom moet iedereen die ze kent juist vandaag op straat zijn?
Gelukkig weet ze een weggetje door de heg.
Maar Linda is hier al een tijdje niet geweest en sindsdien is de heg gegroeid.
En hij is nat en modderig.
En het ergste is nog dat ze geen één keer hoefde te hikken terwijl ze daar zat!
Dus ze had zich niet eens hoeven te verstoppen.
En daar begint ‘t weer…
Gelukkig stopt het hikken precies als Linda thuis komt.
‘Hier ben ik! Wat was er nou zo belangrijk?’
‘Ik zei juist tegen Birgit dat het niet belangrijk was, en dat je je niet hoefde te haasten.
Maar de muziek stond zo hard dat ze ‘t vast verkeerd verstaan heeft.
Maar Linda…wat zie je eruit!!’
