Kijk: Teotihuacan, althans: de resten van Teotihuacan. Een grote beschaving die van 200 voor Christus tot 700 na Christus floreerde in de Vallei van Centraal-Mexico. Niet ver van waar nu Mexico Stad ligt.
Vandaag de dag is Teotihuacan de numero uno van het Mexicaanse archeologische erfgoed. Ieder jaar trekken er duizenden toeristen naartoe, maf hè? Want eigenlijk is daar tegenwoordig toch niets meer te beleven? Teotihuacan is echt niet meer dan een hoop stenen! Nou ja, ik moet wel toegeven, dat die stenen op een hele bijzondere manier gestapeld zijn. Dat wel.
Er staan twee megapiramides waarvan de ene op de maan en de andere op de zon gericht was. Er was ook een koninklijk paleis.
Met daarnaast nog wat kleinere piramides.
En dan ook nog de Straat van de Doden die daar dwars doorheen loopt. En dat is nog niet alles hè wat dat stenen stapelen betreft. Al die constructies zijn ook onwaarschijnlijk precies gericht op de stand en de beweging van de hemellichamen. Ja, de mensen die deze piramides duizenden jaren geleden gebouwd hebben, moeten werkelijk geobsedeerd zijn geweest door sterrenkunde. Neem nou de grootste piramide waarvan ze zeggen, dat hij aan de zon gewijd was, twee keer per jaar wanneer de dag even lang is als de nacht, komt de zon precies boven de piramide op. Goed hè? Ja, die kerels die dat hier allemaal gebouwd hebben, die zagen het groots. De orde in hun stad moest de orde van de natuur weerspiegelen. Huh, en daar waren die mensen al mee bezig in de tijd dat wij nog in berenvellen rondliepen en in hutten woonden. Ja, respect dus!
En naast die bouwkundige hoogstandjes zijn er ook nog kleurrijke muurschilderingen. Kijk: dit is een jaguar. Beelden van grote koppen, slangenkoppen en monsterkoppen.
Je ziet er ook sporen van offers van dieren en zelfs van mensen. Ja, offers aan goden waren namelijk heel belangrijk. Uit opgravingen blijkt, dat deze plek het ceremoniële en machtscentrum is geweest. In Teotihuacan werden zowel de offers uitgevoerd als de beslissingen genomen. En dat is typisch iets van al die oude beschavingen van Mexico: de eenheid van priesters en koningen. De mensen die die geheimen van de kosmos kenden en met de goden konden overleggen, hadden het voor het zeggen in de samenleving. En dat heeft allemaal te maken met evenwicht.
Ja, de pracht en de harmonie van de kosmos moest weerspiegeld worden in de samenleving. En natuurlijk heb je voor deze klus dan ook de hulp van de goden nodig en om die hulp te krijgen, moet je offeren. Om de zon zover te krijgen dat ze elke dag weer op zou komen werden er zelfs mensen geofferd. Voor ons een gruwelijk idee en ook totaal onvoorstelbaar: de zon die offers van de mens nodig heeft om op te komen. Kun jij je het voorstellen?
En toch is die afhankelijkheid tussen mens en natuur de basis geweest van een hele beschaving. En sterker nog: tot op de dag van vandaag is dat streven naar evenwicht en harmonie het wezen van de Mexicaanse cultuur.
