We kennen elkaar vanaf de Joodse HBS. Samen in de klas gezeten. Hij heeft mij later verteld dat hij mij toen al het leukste meisje in de klas vond. Maar omgekeerd was dat niet het geval. Nee. Ze vond mij niet de leukste jongen in de klas. Tijdens de oorlog verliezen Riny en Simon elkaar uit het oog. Simon duikt onder bij een gezin in Friesland. Rini wordt met haar familie opgepakt door de Duitsers. Ze overleeft het kamp Bergen-Belsen. Door een toevallige ontmoeting krijgen de twee na de oorlog weer contact. Ik heb na de oorlog, na het opduiken een maand of vier in Zwolle bij een oom en tante gewoond. En op een dag waren we ergens op visite en daar was iemand die heette, net als Rini de familienaam. En toen zei ik... ben je familie van Rini? Zegt ze ja dat is mijn nicht. En ik zeg wat is er met haar gebeurd? Ze zegt die is terug naar Amsterdam. En daarna hebben we elkaar ontmoet in Amsterdam, in de jeugdbeweging. De zionistische jeugdbeweging. Een jaar later zijn we verloofd. En na ongeveer een half jaar, iets meer dan een half jaar later, zijn we samen vertrokken. Hierheen. Palestina, dat is het Joodse land en daar hoorden we thuis. Het had dus niets te maken tegen Nederland, had alleen te maken met voor Palestina in de hoop dat daar een Joodse staat zou gevormd worden. Een eigen land is een langgekoesterde wens voor de Joden. De Britten die het gezag hebben over Palestina zitten niet te wachten op nog meer Joodse vluchtelingen uit Europa. Want de spanningen tussen Joden en Palestijnen lopen op. Daarom houden ze de grens potdicht. Joodse jongeren zoals Rini en Simon laten zich niet tegenhouden en organiseren grootschalige illegale operaties om zoveel mogelijk overlevenden van de Holocaust naar Palestina te brengen. Ook Reni en Simon willen illegaal de oversteek maken. Hun reis wordt daarom in het diepste geheim voorbereid. Op 31 januari 1947 vertrekt het jonge verliefde stel met de trein naar Frankrijk. We waren een paar dagen in Parijs. Reuze genoten zelfs. Daarna met de nachttrein naar Marseille, vol met Franse soldaten die die had. Twee soldaten om zich heen. Eén op de ene schouder. Eén op de andere schouder. En in Marseille zijn we meteen opgevangen door de organisatie die de illegale immigratie leidde. En daar hebben we een week of zoiets gezeten en toen zijn we aan boord gegaan. Ook uit andere Europese havens vertrekken schepen zoals hier uit Marseille. Op een gammel overbeladen schip. De Theodor Herzl wordt de illegale reis naar Palestina vervolgd. Een reis die veertien dagen duurt. Simon is doodziek omdat hij in Frankrijk pleuritis heeft opgelopen. Nou, het was vrij primitief natuurlijk. We moesten... er was niet genoeg plaats binnen, dus wij waren buiten en we zaten op het dek en in een reddingsboot gedoken. Ja. Die boot, die was niet zo stabiel, dus af en toe lag ie zo en af en toe lag ie zo. We moesten altijd op de hoogste kant zitten natuurlijk. Dan werd er plotseling omgeroepen: alle mensen gaan naar de andere kant en hup hup moesten we naar de andere kant. Dan gingen we weer zo. Het was een boot als ik mij niet vergis... 1200 ton. En met 2700 passagiers en daar waren rekken gemaakt, drie hoog. Dus iedereen had ongeveer had vijftig centimeter breedte en dan drie boven elkaar. We waren niet bereid om daarhin te gaan en we hebben dus boven aan dek het dek gelegen. En ik was ook niet blij omdat we in het kamp in Duitsland ook zo geslapen hadden, dus dat wou ik niet nog een keer. Na twee weken bereikte het schip de territoriale wateren van Palestina, maar Britse troepen willen koste wat kost voorkomen dat Joodse immigranten aan wal gaan. Palestina kwam in zicht, maar tegelijkertijd kwamen die Engelse boten. En met speakers en met... en die zeiden luister eventjes, we arresteren jullie enzovoort. Dus mensen aan boord hadden zich voorbereid met stokken, met flessen en alle mogelijke dingen tegen de Engelsen. En de Engelsen hebben daarop geantwoord en hebben geschoten. Ze hebben drie mensen doodgeschoten van onze boot. De Engelsen overmeesteren het schip en nemen alle opvarenden gevangen. De meeste Joodse immigranten worden naar Cyprus gestuurd, maar omdat Simon ziek is, mag hij samen met Rini naar een Palestijnse kamp. Het waren barakken, rijen barakken. Het kamp was gedeeld in twee gedeeltes mannen en vrouwen de hele dag samen en s avonds om 20:00 of 21:00 uur weet ik niet meer. Dan gingen de vrouwen naar de ene kant en de mannen naar de andere kant. Toen ik aankwam, toen hebben ze me genomen, want ze dachten dat ik vol met luizen zat, naar een douche en me helemaal af gewassen tot ik schoon was zogenaamd. Nou ja, op die boot hebben we ook inderdaad ons niet echt kunnen wassen natuurlijk. Omdat het kamp overvol raakt laten de Britten mondjesmaat mensen vrij. Na zes maanden krijgen Rinie en Simon eindelijk het bericht dat ook zij mogen gaan. Naar familie in Jeruzalem.
