Ik zie een meisje staan die straalt, die er mooi uitziet en toch kom ik hier met een reden die minder leuk is.
Ja.
Want jij hebt borderline?
Ja.
Hoe uit zich dat?
Bij mij was het grootste probleem automutilatie, dus zelfbeschadiging. Ik sneed mezelf.
Want jouw stemmingswisselingen waren zo heftig?
Wat daarbij kwam was een negatief zelfbeeld en zelfhaat dus ik vond mezelf gewoon een verschrikkelijk persoon en ik haatte mezelf en nog steeds wel eens.
Waarom dan?
Waarom? Omdat ik vind dan dat ik iets niet goed heb gedaan, dat ik niet mag leven of pijn verdien.
En als je jezelf nou aankijkt? Wat denk je dan?
Daar word ik niet blij van. Wat ik heb is dat ik allemaal dingen in mijn hoofd hoor. Dat het niet goed is en dat het kapot moet. Dat ik lelijk ben. Dat is het stemmetje in mijn hoofd.
Die dat zegt?
Ja. Hoe meer ik naar mezelf kijk, hoe meer het wordt. Dus ik kijk meestal niet echt in mijn ogen. Dan is dat minder. Ik heb vaak gedacht, hoe lang duurt dit nog? Wanneer is het nou eens een keer afgelopen? Moet ik er maar zelf geen einde aan maken. Dat heb ik wel eens geprobeerd maar dat is nooit gelukt. Daar ben ik nou heel blij mee. Ik merk nu dat het leven ook best wel leuk kan zijn.
Ja, best wel?
Best wel ja.
Goedemorgen, Johan.
Goedemorgen, Karlijn. Kom verder.
Oh je bent lekker taartjes aan het bakken?
Tegenwoordig wel omdat ik een dochter heb. In principe ben ik niet zo van het bakken maar wel heel erg van de taartjes.
En jij hebt borderline.
Ik heb borderline, dat klopt. Het betekent voor mij voornamelijk denk ik heel veel wisselingen. Wisselingen in hoe ik me voel over mezelf, wisselingen in stemming, wisselingen in wat ik wil of waar ik voor ga. Heel veel pijn, depressie, onzekerheid. Die gevoelens die iemand anders denk ik ook heeft die overspoelen echt. Die zijn zo sterk dat ze je echt overspoelen. Dat voelt alsof je het niet meer kunt verdragen.
De badkamer.
Met weer een spiegel.
Ja ik wou net zeggen. Maar waarom de badkamer nu?
Nou omdat dit altijd de plek was waar ik mezelf sneed.
Oh jeetje. Het zijn kleine littekentjes.
Ik voel me heel slecht en ik had zo de drang om psychische pijn om te zetten in lichamelijke pijn.
Zodat je de psychische pijn minder voelt?
Zodat je de psychische pijn minder voelt en omdat ik ook zoiets had van ik moet mezelf pijn doen. Ik heb dat gedaan. Het is ook niet leuk of lekker of zo.
Het moet.
Het moet, je doet het niet voor de lol. Je doet het niet omdat je zo gelukkig bent.
En het lijkt voor die paar minuten wel een ontspanning te geven?
Maar dat is na 10 minuten gewoon weer terug. Maar dan is het toch dat ik me 10 minuten iets beter heb gevoeld. Dan heb ik even die rust gehad.
Ik was als kind zwaar op de hand, meer dan leeftijdsgenootjes. Ik had heel veel dat ik me verdrietig voelde. Ik weet dat ik op mijn 7de voor het eerst met een vriendinnetje van de basisschool er over praatte. Dat ik niet meer wilde leven.
Op je 7de?
Ja. Dat vind ik altijd zo gek dat andere mensen dat niet hebben.
Er zijn dagen dat ik het niet heb inderdaad.
Dat is het gevoel, het niet op je plek zijn en het weg willen.
Nergens.
Ja. En dat gekoppeld aan dingen die gebeurde in mijn omgeving of in mijn leven op school hebben uiteindelijk gemaakt dat ik mij steeds bevestigd voelde in die donkere gevoelens. Zo heb ik een stoornis ontwikkeld.
Ik zat in 4 vwo, dat ging dus niet meer. Ik was 3 weken opgenomen en toen ik terugkwam wilde ik wel weer naar school gaan maar omdat het zo heftig was bij mij. Ik was heel depressief en ging ik op een gegeven moment niet meer naar school. Dus dat liep ook allemaal niet. Op een gegeven moment moest ik ook gewoon stoppen met school. Toen zat ik thuis.
Je kon dus niet meer normaal functioneren?
Nee helemaal niet. Ik deed niks meer. Ik zat thuis ik kon niet naar school. Bij basketbal ging ik nog wel naar de training kijken, maar ik trainde niet mee want daar was de stress te hoog voor. Daar lag dan druk op van ik moet presteren. Dus dat deed ik ook al niet meer. Mijn ouders probeerde wel vaak van om iets te vragen maar ik kapte alles af. Steeds was het wel dat ik in mijn eigen wereldje ging omdat ik nergens meer over durfde te praten of kon praten of wilde praten.
Terwijl de opening er juist lag.
Ja. Ik dacht heel erg dat ik het zelf moest oplossen en ik wil mijn ouders er niet mee belasten. Ik denk dat het dat is en ook het stukje schaamte.
