In de periode van Wederopbouw na de oorlog had iedereen werk. En er werd geld verdiend. Het werd tijd om dat ook te gaan uitgeven. De jeugd rook haar kansen. Hollandse soberheid en ook het gevestigde gezag gingen het moeilijk krijgen. Nederland raakte in de ban van de Amerikaanse levenslust. Misschien wel meer dan enig ander land in Europa. De sixties begonnen voor sommigen zelfs al in de fifties.
Jazzmuzikanten speelden de sterren van de hemel in Amsterdamse nachtclubs. In Duitsland gelegerde Amerikaanse soldaten brachten er Marihuana in omloop. Ouders raakten de greep op hun kinderen kwijt. Al in 1961 beschreef Remco Campert een dag in het leven in de alternatieve scène van het Amsterdamse Leidsche Plein en Vondelpark. De vrienden Boulie en Mees en hun vangst van de dag: Panda.
Boulie, Mees en Panda zijn de eerste welvaartskinderen uit de Nederlandse literatuur. Als de consumptiemaatschappij zoveel lekkere dingen voor je klaarzet, waarom zou je er niet van genieten? Ook van seks, zoveel als je maar kunt.
Wonen jullie soms in dat witte huis met die torentjes en kanteeltjes? Mees knikte. “Daar heb ik veel over gehoord”, zei Panda, “jullie schijnen daar enorme feesten te houden”. “Iedereen praat erover bij ons op school”. “En er zijn er een heleboel meisjes die beweren dat ze er geweest zijn”. “Ik zou ze niet geloven”, zei Boulie. “En.., en dat ze met jullie geslapen hebben”. “Jullie laten ze eerst een heleboel drinken en dan geven jullie ze Marihuanasigaretten te roken, en dan hoepla, de koffer in met ze!”. “Wat een waanzin”, zei Boulie. “Is het niet waar?”, vroeg Panda teleurgesteld. “Waar rook is, is vuur”, zei Mees geheimzinnig.
Zo anders dan in Reven’s winterverhaal De Avonden waar het zeurde en miezerde, zindert het in de roman van Campert van de vrolijkheid. De zon klatert voortdurend over de bladzijde en als de zon ondergaat, beginnen de feesten. De feesten gingen avond na avond door. Op het Leidsche Plein, in het Vondelpark, in Gooise villa’s of op de stranden van Ibiza.
Sommige schrijvers en dichters ontwikkelden zich tot glamourboys.
Vanochtend na het ontbijt ontdekte ik door mijn verstrooidheid dat het deksel van een middelgroot potje Marmiet het vol aanzicht het formaat precies past op een klein potje Heinz Sandwichspread.
De televisie deed goed werk voor ze. Ze keken wel uit om al te tobberig over te komen.
Dit is de befaamde hasjiesj! Ah, ze zijn allemaal aan de hasjiesj! Help!
Entertainment, maar dan wel entertainment van het hoogste niveau.
