Tot ver in de 19de eeuw hebben kunstenaars vaak veel moeite met het weergeven van paarden in beweging. Vooral het observeren van paarden in galop blijkt door de enorme snelheid buitengewoon lastig. Zoals we zien in deze gravure. Paarden worden vaak statisch weergegeven. Met benen uitgestrekt en uit elkaar en ook nog met alle vier de benen tegelijkertijd van de grond. Maar hoort dat wel zo? Het leidt in ieder geval tot veel discussie, vooral onder paardenliefhebbers. Totdat de Engelse fotograaf Eadweard Muybridge echt opdracht krijgt om echt studie te doen naar beweging van paarden. Hij laat paarden bewegen voor een witte achtergrond en maakt ondertussen foto's. En door al die foto's snel achter elkaar te monteren, ziet hij dat de beweging van deze paarden er totaal anders uitziet dan tot op dat moment werd aangenomen. Geen uitgespreide benen, niet alle voeten tegelijkertijd van de grond, maar ze komen samen onder het lichaam van het paard. Na deze ontdekking verandert de weergave van paarden in de schilder- en tekenkunst. Een kunstenaar die daar heel erg veel lof voor krijgt, is Breitner. Door zijn vele studies en foto's van weet Breitner de beweging van paarden echt subliem te treffen. Breitner schetst hier echt in verf, anders dan zijn tijdgenoten en maakt gebruik van vervaging om de paarden en de ruiters vanuit het niets naar de voorgrond te laten komen. En daarbij zet ie ook het opstuivend zand in om de dynamiek nog te vergroten en de beweging van de paarden klopt. Het is een vernieuwing in de kunstgeschiedenis.
