Het is iets om echt even bij stil te staan. China is niet langer het land met de meeste inwoners. Een uniek moment, want sinds de VN de bevolkingscijfers bijhoudt is dat nog nooit gebeurd. Ook in 1950 was China al de grootste toen met ruim 500 miljoen inwoners. Maar dat het land die positie kwijt is, komt niet alleen doordat India groeit. Dat komt vooral doordat China krimpt. En met krimpen bedoel ik bijna halveren. Op dit moment zijn er bijna 1,5 miljard Chinezen, maar in het jaar 2100 zijn dat er waarschijnlijk nog maar 800 miljoen. Voor India ziet dat er anders uit. Dat land telt nu dus net iets meer inwoners dan China. Het land biedt rond het jaar 2060 op 1,7 miljard en daalt in 2100 dan weer naar ongeveer 1,5 miljard. In deze derde aflevering van onze serie over bevolkingsgroei kijken we naar de twee giganten van Azië. Twee grootmachten waar onder de motorkap van alles aan de hand is en die sowiezo een enorm stempel zullen drukken op de wereld van de 21e eeuw. Dit is Shenzen, een Chinese stad vlakbij Hong Kong. Althans, dit was Shenzen in 1964 en dit is Shenzen nu. Dezelfde stad, maar nu met ongeveer net zoveel inwoners als heel Nederland. China maakte de afgelopen 75 jaar een wonderbaarlijke storm achtige ontwikkeling door. Qua bevolking bijna verdrievoudigd de kindersterfte gekelderd en de economie enorm hard gegroeid. En China is de tweede economie in de wereld. En die economische groei, die kun je niet los zien van de bevolkingsgroei. Dat noemen we dan eigenlijk demografisch dividend. Bijvoorbeeld. Je hebt honderd mensen in een land. Daarvan zijn er twintig kinderen tot vijftien jaar, zestig zijn tussen de vijftien en de 65 en de andere twintig zijn ouderen boven de 65. Nou, als mensen minder kinderen krijgen, wordt de werkende groep mensen relatief groter en dat geeft een land een paar decennia de kans om heel hard te groeien. Neem in Nederland. We hadden de babyboom in de jaren 40/50 waarna een baby bust ontstond. Dat betekent dat die grote babyboom generatie gevolgd werd door een kleine generatie met dan een optimale verhouding tussen laten we zeggen verdienende mensen en afhankelijke mensen. Dus dat is, dat creëert demografisch dividend. Terug naar China, want dat land heeft de laatste decennia laten zien wat er kan gebeuren als je effectief gebruik maakt van zo'n groeiende groep werkende mensen. Maar China staat aan de vooravond van een enorme verandering. Voor het eerst in zestig jaar kromp de Chinese bevolking. China is aan het krimpen en dat lijkt niet te gaan veranderen. Deze video ging viral en de hashtag the last generation. De laatste generatie ook, want niet alle jonge Chinezen kijken met vertrouwen naar de toekomst. Er stond gewoon een straf op het krijgen van twee of meer kinderen. Daardoor is dat land enorm op de rem gaan staan. Hebben ze daar nu een beetje spijt van? Nou ja, spijt. Het heeft natuurlijk ook wel voordelen opgeleverd omdat hoe je het ook wendt of keert, wat we ook van China denken, het land heeft het probleem van hongersnood, wat vroeger endemisch was in het land, opgelost. Laten we eens kijken hoe de Chinese bevolking er in de toekomst uitziet. In het jaar 2100 is die zo'n beetje gehalveerd. En als je denkt dat wij hier in Nederland vergrijzen nou kijk dan eens wat er in China staat te gebeuren op dit moment zijn er voor elke honderd werkende Chinezen 26 kinderen en negentien ouderen, maar dat worden aan het eind van deze eeuw in 2100 twintig kinderen en drie en tachtig ouder. En die hebben allemaal onderwijs nodig of zorg en dat moet ergens van betaald worden. Maar de groep die zorgt voor de economische groei, de 15 tot 64 jarigen. Die groep zou flink afnemen tot dat er in dat jaar 2100 nog maar 380 miljoen over zijn. Ter vergelijking dat zijn er nu nog bijna 1 miljard. Daar kom je natuurlijk voor een mega vergrijzingsprobleem te staan. Die generatie gaat nu met pensioen en zij hebben allemaal één kind of soms niks. Dus wie gaat dat verzorgen? Da's best een grote uitdaging. Zeker, ja. En dat zal ook zeker de toekomst van het land wel gaan beïnvloeden denk ik. De Aziatische grootmacht van nu heeft dus werk aan de winkel. China moet echt rijk worden voordat het echt oud wordt. Aan de andere kant van de Himalaya, bij die andere opkomende grootmacht staan zij intussen voor een heel andere uitdaging. Dit is Bihar in het noorden van India, een staat met meer dan 100 miljoen inwoners. Begin vorig jaar braken er flinke rellen uit. Ja, op enkele tienduizenden vacatures bij de spoorwegen solliciteerde miljoenen mensen. Dat illustreert zowel de uitdaging waar India voor staat, als ook de enorme kansen die het heeft. Want terwijl China krimpt, groeit India nog wel even door. In het jaar 2060, verwacht de VN, wonen daar zo'n 1,7 miljard mensen. Want het verhaal van India gaat niet alleen over enorme groei het is ook het verhaal van een deel van de bevolking dat heel snel ouder wordt. Het is als het ware een babyboom en een vergrijzing, allemaal in één land. India is wat dat betreft net de hele wereld, maar dan in het klein. Laten we eerst eens kijken naar dat ene cruciale getal. De afgelopen decennia daalde dat al tot gemiddeld net boven de twee. Net genoeg om de bevolking te vervangen. Maar de verschillen binnen India zijn groot. In de komende vijftien jaar is de gemiddelde man in de zuidelijke staat Tamil Nadu twaalf jaar ouder dan iemand uit Bihar. De staat van die spoorweg rellen. In het noorden van India wonen bovendien veel meer mensen dan in het zuiden. En dat komt onder meer door de enorme verschillen in vruchtbaarheid cijfers. En dat zie je dan weer terug in de werkloosheid. Het is geen toeval dat die rellen waar we het net over hadden hier plaatsvonden in Bihar. Als India net zo hard wil groeien als China dan moet er dus nog wel het een en ander gebeuren. Het zal dus een uitdaging worden voor India om die grote groep jonge mensen effectief in te zetten, te voorzien van onderwijs en banen. Maar er is één continent waar de uitdaging nog groter is en de bevolking nog jonger. De helft van de bevolking in Afrika op dit moment is jonger dan 25 jaar. En dat is een enorme uitdaging voor onderwijs. Het is een enorme uitdaging voor banen. Wat bedoelt ie daar nou mee? We bouwen het stap voor stap even op. Kijk nog even goed naar de voorspelde leeftijdsverhoudingen in China van eerder. Je kunt die grofweg opdelen in twee groepen de werkende en de niet werkende leeftijden. Nou, als je die groepen vervolgens terugbrengt naar één lijn, dan krijg je dit. De verhouding tussen de werkende en de niet werkende door de tijd heen. En let op, want deze grafiek vertelt je het hele verhaal in één beeld. Volgens de experts moet deze lijn boven de 1,7 zitten wil een land economisch kunnen profiteren van dat demografisch dividend. Vanaf de jaren tachtig heeft China dus enorm geprofiteerd van dat grote aantal werkenden. Maar aan die periode komt nu een eind. En kijk even wat er gebeurt als we India erbij zetten. Die lopen een paar decennia achter op China zoals je ziet, en zitten nu bijna op hun piek. Daar moet het de komende decennia echt gebeuren. En dan is dit het gemiddelde van de Afrikaanse landen. Afrika gaat economisch gezien dus pas in de tweede helft van deze eeuw profiteren van de bevolkingsgroei. Maar een stuk minder dan China en India dat deden. En als dat lukt, dan heb je een grote jonge actieve bevolking met alle kansen om zich te ontwikkelen. Maar als dat niet lukt, dan heb je geen demografisch dividend. Maar dan heb je eigenlijk een soort demografische burden, een enorme last. Het onderstreept allemaal nog maar eens hoe belangrijk de bevolkingsopbouw is voor de ontwikkeling van een land. En als zo'n land zich dan verder ontwikkelt, dan neemt het zelfbewustzijn doorgaans ook toe. Als een bevolking maar hard genoeg groeit, dan is ook de impact daarvan buiten de landsgrenzen voelbaar. Bijvoorbeeld omdat een land zijn plek opeist op het wereld toneel of omdat mensen hun heil elders zoeken. En dus gaan we het hebben over migratie.
