Een crash op zee met een heli. En daarna ook nog eens dagenlang niks dan water om je heen. En wat dat met je brein doet onderzoeken we in een opleidingscentrum voor mensen die op zee gaan werken. Ik moet meteen op survivalmodus eigenlijk. Dus je hebt iets van: waar ben ik, wat doe ik hier? En, ja... Ik zou wel bang zijn. Kan ik me wel voorstellen. Maud, hoe stressbestendig is jouw brein? Ik denk niet echt. Ik heb echt nu al enorm veel stress en ik zit nog niet eens in de lucht. Tijd voor het experiment met de gecrashte helikopter. Zijn jullie er klaar voor? Succes! Het eerste wat je doet, op het moment dat je te water gaat doe je je benen zo en je handen erop. Gaan we op een gegeven moment zakken, zakken, zakken. Een hand hier en een hand op je gordel. Heb je nog vragen? Nee. Succes guys! Deelnemers, zijn jullie er klaar voor? Oké, let's go! Dan gaan we. Zet ‘m maar door, Job. Zet ’m door. Ja. Oké. Drie, twee, een. En stop! Netjes. Nu gaan ze hun gordel los maken. Je moet in een draai helemaal los. Gaat de gordel helemaal open. En daarna hebben ze de keuze om in deze oefening achter uit te stappen of via het raam te gaan. Kijk, de handelingen zelf zijn natuurlijk niet zo moeilijk. Waarom vindt ons brein zo'n situatie nou zo ingewikkeld? Mensen komen in een keer in koud water terecht. Dat zorgt voor een reactie in ons lichaam en in ons hoofd. Dat we een stuk stress ervaren. En tijdens die stress moet je wel die simpele handelingen kunnen uitvoeren. En daar moet je rustig voor blijven. En dat is trainbaar. Ja. Weet je nog hoe je de vest moet activeren? Oké, heel goed. Check, aan de rechterkant. Juist, help elkaar. Heel goed. Wauw. Nice. Het is spannend. Had wel in gedachte: hoe kom ik er nou eigenlijk uit? Maar eenmaal, met de goede instructies was het toch wel gelukt gelukkig. Ja, als ik in een vliegtuig zit en daar worden al die veiligheidsregels uitgelegd dan probeer ik wel zeg maar, wel een beetje op te letten want je weet maar nooit of het ook in het echt gebeurt. Goedzo, houd vol! Ja, ja, daar zitten ze dan. In hun eentje op de volle oceaan. Niks anders te zien dan water. Geen telefoon voor afleiding. Nee, niks anders dan jezelf, dat vlot, het water en je gedachten. Ja, het testteam is op dit moment allerlei reddingstesten aan het uitvoeren. Maar naast mij zit iemand die echt een schipbreuk heeft meegemaakt. Klopt. Hier zien we natuurlijk in een supermooi reddingsvlot. Hoe ging dat bij jullie? Ja, nou toch wel wat anders. Wat hadden wij? Een heel simpel sloepje. Paste maximaal vijf, zes, zeven mensen op. En hoeveel waren jullie? 25. Oh nee. Dus dat paste niet. En die zwemvesten, die zien er hier ook geweldig opgeblazen uit. Voor ons waren het schuimblokken. Tijdens een georganiseerde boottocht op vakantie in Indonesië, begon de boot waar Wilbert op zat te zinken. Alle bemanningsleden en passagiers belandden in zee. Ze moesten 40 uur zwemmen om de ramp te overleven. Jij hebt wel al vroeger een training gehad vanwege je werk. Ja. Hielp jou dat ook op dat moment dan om een soort van koel te blijven in zo'n angstige situatie? Ja, ik denk het wel. Wat je hebt in een een noodsituatie is dat ons reptielenbrein aangaat. Dat is vechten, vluchten of bevriezen. En ik koos ervoor om te vechten. Of koos... Dat ging dus automatisch door die trainingen. En ja, ik blijf dan wel koel. En dan gaat het ook nog stormen. Dat is heel heftig. Zeeziekte, misselijkheid, dorst, honger, isolement. Allemaal zaken waar je brein echt van op tilt kan slaan. Testteam, probeer naar dat schip toe te komen, daar hangt een touwladder. Dan kunnen jullie in veiligheid komen. Voor mij was het erg realistisch. Het was en de golven waren hoog. Het was stress. Het was erg moeilijk om erheen te zwemmen. Je lag dus met z'n allen daar in zee met dat kleine sloepje. Ja, midden op zee. We zagen niks. Geen eiland, geen licht, helemaal niks. Behalve de sterren en de maan. Pikkedonker. Pikkedonker. Toen het licht werd, wisten we: we moeten naar het enige eiland wat we zien. Je denkt alleen maar ik moet even mijn koppie erbij houden. Want wij gaan nu met 25 mensen kilometers naar het eiland zwemmen. We wisten niet hoe ver dat was. Je wilde naar links en je ging naar rechts. Stromingen. Ja... Maar iedereen was ook intussen al bebloed, gewond. Dat schip was van hout, spijkers. Ik had hier tien centimeter wonden. Ik had allemaal wonden, overal. En ik weet niet in welke film jij denkt. Ja, Jaws. Ja. Haaien, daar dacht je aan. Oh, nee. Met die angst gingen wij zwemmen. Kun je je nog herinneren wat er door je heen ging? Zeg maar, want ik kan me voorstellen dat je nu ook al gedacht heb: ik ga dit helemaal niet overleven. Jazeker, ja. Nou ja, eigenlijk de helft van de tijd was ook mijn brein en ook ons lichaam heel actief. We willen overleven en vooral s nachts dacht je van: ik moet positief blijven. Ik probeerde dat brein ook wel een beetje te sturen. Positief blijven. Maar mijn lichaam was aan het opgeven, maar dacht: koppie, die moet ik erbij houden. Dat is allerbelangrijkste. Wij zijn uiteindelijk gered na 40 uur zwemmen overleven in de golven, watertrappelen. 40 uur lang, meer dood dan levend, door twee hele oude vissersboten. Met de aardigste mensen ter wereld natuurlijk. Ja, En wij waren puur bij toeval op hun vaarroute, midden op zee. Nice, heel nice. Eenmaal in zo'n vlot op zee drijvend, wat zijn dan je overlevingskansen? Overlevingskansen zijn best wel groot als je de juiste training hebt gehad. Maar nog belangrijker is de juiste mindset. Het moment dat je opgeeft kan het heel snel afgelopen zijn. Hier in je hoofd, nooit opgeven. Heb je een tip voor mensen die zoiets mee zouden maken en die niet getraind zijn? Ik denk wat ook voor mezelf gold. Je kunt echt meer dan je denkt. Als je mij nu vraagt ga jij even lekker 40 uur zwemmen? Ja, zeg ik: nee. Maar het lukte en ik had nog wel wat uren in me, waarschijnlijk. Ja. Geef nooit op. Je kunt echt meer dan je denkt, maar werk samen. Dat is een andere: teamwork, was bij ons super belangrijk.
