Vroeger dachten we dat borderline persoonlijkheidsstoornis een soort diagnose of wel een vonnis voor het leven was. Gelukkig is dat niet meer zo. De behandelingen die we hebben zijn tamelijk effectief. Het is wel een taaie klus. Je komt er niet 1,2,3 vanaf. We weten veel beter wat werkt en wat niet werkt. Er zijn eigenlijk ook veel mensen die niet meer aan de criteria voor borderline persoonlijkheidsstoornis voldoen. Waarbij het eigenlijk over is.
Voor mij was het heel belangrijk om hechting te vinden en om liefde te voelen en genegenheid. Ik heb ook heel lang thuis gezeten, dat ik niet meer naar school ging. Toen ben ik voor haar gaan zorgen en hebben we wel echt een band gekregen. Zij heeft me wel door een moeilijke periode getrokken.
Wat heeft jou nou het meest geholpen?
Ik denk dat je de bevestiging krijgt dat je het waard bent om beter te worden. Die kreeg ik door, ondanks dat het heel slecht ging en dat het moeilijk was om mij te behandelen, dat ze mij toch bleven behandelen. Dat ze bij me bleven en dat ik altijd mocht bellen.
Ook al had je af en toe een terugval?
Ja, maar wel gewoon tijd en energie in mij bleven steken.
En medicijngebruik nog?
Ja, ik slik antidepressiva en antipsychotica.
En dat moet je blijven slikken?
Voorlopig wel.
Vrijdagavond.
Ja, training.
Je sportavond. Basketbal.
Ja.
En je zit hier nu met korte mouwen en een korte broek.
Ja.
En dat is wel heel wat. Dat heeft wel even geduurd hé voordat je uit de kast was zeg maar, qua snijden dan.
Ja. Op een gegeven moment wilde ik weer mee gaan doen en toen heb ik met 1 van de therapeuten gesproken over hoe ga je dat dan doen. Toen ben ik naar mijn toenmalige coach gegaan en toen gezegd dat ik iets aan het team wilde vertellen. Ik wil littekens laten zien want ik wil weer mee gaan doen. Toen kwam het hele team in de kleedkamer en heb ik het verteld. Vanaf toen ben ik ook weer met korte mouwen gaan lopen. Ben ik mee gaan trainen, wedstrijden gaan doen.
Wat stoer!
Ja.
Hoe zie jij je toekomst? Want dat zal best nog wel eens lastig zijn.
Ik zie het nu wel heel positief in. Ik kan nooit beloven dat ik nooit terug zal vallen. Borderline blijft altijd in me zitten. Ik kan best genezen. De diagnose kan eraf maar ik zal altijd er iets van in me houden. Maar ik verwacht wel dat ik kan studeren en dat ik later gelukkig word en dat al een beetje ben. Dat ik daar steeds meer naar op weg ben en gewoon een fijn leven kan hebben met de dingen die ik wil doen en kan doen. Daar wil ik wel naar toe.
Ja, dat gaat ook wel lukken.
Ja.
