Ik ben Ilaf, ik ben 12 jaar.
Ik woon hier 4 jaar.
Dit is een tekening van ons oude huis. De ramen, de deur, de tegels.
Het huis in Syrië waar Ilaf woonde is er niet meer.
Het is kapot door de oorlog.
Samen met haar moeder, broertje en zusje vluchtte ze naar Libanon.
Daar woont ze nu in een schuur.
Het is goed dat we zijn gevlucht. Ik ben blij dat we nog leven.
Gelukkig zijn ze nu veilig.
Maar haar moeder maakt zich wel grote zorgen.
Want ze krijgen geen hulp en hebben bijna geen geld.
Mijn zoon werkt en verdient 80 euro per week.
Maar dat is lang niet genoeg.
We moeten veel rekeningen betalen en hebben 3000 euro schuld.
Ilaf kon door de oorlog jarenlang niet naar school.
Maar sinds een maand krijgt ze les in een gebouw bij haar in de buurt.
En ze hoopt binnenkort weer naar school te gaan.
Ik leer hier en soms mogen we tekenen en spelen.
Ik heb ons huis getekend.
We hadden twee kamers, een keuken en een badkamer.
Ik wil terug naar Syrië. Maar daar hebben we niks meer.
Het is er niet veilig, we hebben daar geen leven meer.
Of Ilaf ooit nog terug kan weet ze niet.
Maar ze weet wel dat ze lerares wil worden.
Ze oefent alvast met de andere vluchtelingenkinderen in de buurt.
