Nederland moest zich in 1949 terugtrekken uit Indonesië en trok daarna ook steeds meer zijn handen af van Suriname en de Antillen. En vrijwel meteen werd de stem van de inheemse bevolking veel beter hoorbaar. Niet alleen in de politiek en het publieke debat, maar ook in de literatuur. Suriname en de Antillen waren beide smeltkroezen van de meest uiteenlopende bevolkingsgroepen. En daar leefden al heel lang grote spanningen.
Juist schrijvers waren in staat om de gevoeligheden die er zo lang niet toe leken te doen te ontleden. Merkwaardig genoeg werden veel romans en gedichten geschreven in de taal van de voormalige kolonisator. De Antilliaan Frank Martinus Arion schreef met Dubbelspel één van de meest opzienbarende en meest geliefde Nederlandstalige romans van na 1945.
De roman beschrijft een middagje dominospelen tussen vier mannen in een buitenwijk van Willemstad op Curaçao. Ze slaan zich op heel verschillende manieren door het leven, met passie, maar ook met het nodige bedrog. Er zit in Dubbelspel veel tragiek van een eilandbevolking die naar manieren zoekt om zelf een zinvol bestaan op te bouwen. Er is maar een enkeling die slaagt. Dat blijkt als het spelletje domino helemaal uit de hand loopt.
Die mannen bij mij, die spelen domino en ze trekken…, ze willen daar de schoenen van de ene partij recht en de schoenen van de andere partij links en dan trekken ze dus een lijn in het midden. En dan gaan ze kibbelen of die lijn recht is of niet. Nou, dat is voor mij politiek, zo zijn mannen: altijd kinderen, kibbelen om niks! Nou, ik zeg het om de lijn, maar ik wil dat je doorhebt dat ze het doen om Noord en Zuid en shute, ze zitten gewoon ons geld te verdoen en tijd te verdoen en te kibbelen, op te scheppen.
