We hadden zes eieren. Waarvan er maar eentje uiteindelijk is uitgekomen. Dat kuiken piepte al toen het nog in zijn ei zat, dus toen hadden we al zoiets van nou, dat is Piep. En toen die dus net uit het ei was, was ik thuis, omdat ik wist dat ie die dag uit ging komen want je zag al barstjes in het ei en ineens brak die open en lag die eruit. Je verwacht dus een geel donskuiken maar hij was klein, plakkerig, onhandig en pikzwart. Ik zag hem dus voor het eerst en dat was heel gaaf. Dan gaat ie zijn eerste stapjes zetten, de eerste keer een wurm vinden, de eerste keer een mier eten, de eerste keer je tenen pikt. Niet dat het zeer deed, maar elke keer dat het kietelde. En hij bleef ook nooit verder dan vijf meter van je vandaan ongeveer, dan racet die je achterna, net zoals bij een normale moeder kip kuikens dat ook doen. Ja, Piep.
