Mijn poëziealbum. Oh dit is zo leuk. Dit is helemaal leuk. Dit is zo'n grappig versje hier... Jongens, ik heb hier iets leuks. Ho, ho, ho. Dit is te leuk. Moet je horen. Ik heb mijn poëziealbum gevonden. En dan heb ik hier een versje wat mijn vader vroeger in mijn poëziealbum heeft geschreven omdat ik altijd zo driftig was. Moet je horen.
Lot we hebben geen tijd!
We moeten naar de garage, uitrusten.
Maar het is heel leuk hoor.
Ik duw.
Wat flauw. Mamoun, moet je eens horen. Ienie, ik heb hier mijn poëziealbum en ik heb zo'n leuk gedichtje. Doe je handjes op je rug. Tel tot 10 maar niet te vlug. Als je dat doet word je blij.
Maar Lot, zou dit misschien een andere keer kunnen?
Wij moeten nog naar de winkel Lot.
Straks is hij dicht. Sorry hé.
Ga maar naar de winkel. Ja doe maar hoor. Nog 1. Arjan, goed dat ik je zie. Luister eens even, kijk. Ik heb mij poëziealbum gevonden en daar heb ik zo'n leuk versje in. Dat gaat zo: Doe je handjes op je rug, tel tot 10...
Huh wat.
Arjan, luister je wel helemaal naar me? Nee hé. Je luistert gewoon helemaal niet. Het toppunt dit. Echt werkelijk. De volgende die ik tegen kom en niet naar mijn versje wil luisteren die geef ik gewoon een mep, echt. Ik geef gewoon een mep. Aart, kom eens hier. Ik heb een heel leuk versje uit mijn poëziealbum.
Poëziealbum? Ja dat had ik vroeger ook toen ik klein was. Ik ken al die versjes nog uit mijn hoofd want ik weet nog goed dat mijn vader schreef: Doe je handjes op je rug, tel tot 10 maar niet te vlug, als je dat doet ben je blij, en je boze bui is voorbij.
6, 7, 8, 9, 10. Oja, het werkt.
