De 17de eeuw is voor sommige Hollanders een echte Gouden Eeuw, maar voor heel veel anderen juist een duistere tijd. Zoals in West-Afrika, waar onze West-Indische Compagnie op bezoek komt. In de beruchte forten worden tot slaaf gemaakte Afrikanen gebrandmerkt en ingescheept. De tocht over de oceaan is erbarmelijk, maar aan de overkant is het niet veel beter. Op Curaçao worden de mensen als vee verhandeld en in Suriname moeten ze ploeteren op de plantages, om de suiker, koffie en cacao te winnen die in de grachtengordel op tafel komt. ‘Lekker’ bakkie.
Pas in de 19de eeuw maken steeds meer landen een eind aan de slavernij. In de Nederlandse kolonieën Suriname en de Antillen gebeurt dat, nogal laat, op 1 juli 1863. Groot feest? Even wachten: de mensen waar het om gaat moeten dan nog zo’n 10 jaar lang doorbuffelen.
Tegenwoordig is het op die eerste juli ‘keti koti’. Dat betekent ‘de ketenen doorbroken’. Veel mensen komen dan bij elkaar, bijvoorbeeld bij het Slavernijmonument in Amsterdam. Daar staan we stil bij 2 vreselijke eeuwen slavernij en verdeeldheid, en we vieren dat we nu samen vrij zijn en kunnen dansen, feesten, en eten. Da’s wél echt lekker.
