Ik vind het mooie van het werk van Emile, dat hij op een andere manier naar de dingen kijkt. We hebben diverse dingen van hem en er zit op zijn minst altijd een perspectivische eigenaardigheid in, zoals dit ook, dat is dus onder een bepaalde scheve hoek gemaakt. Als je daaromheen loopt zie je het ook steeds op een andere manier. Maar het blijft wel steeds degene die erop staat.
Wat me zo aantrekt in het beeld is de bepaalde grofheid die erin zit, de verschillende dieptes die je in het beeld ziet, of je van de voorkant kijkt of je kijkt van de zijkant: er zijn hele grote verschillen in het beeld wat ik heel erg mooi vind. Ik denk, dat zij hier nog heel erg lang blijft staan.
Emile van der Kruk is de maker van de robuuste beelden van Jack en Peter. Hij schuwt het sentiment niet. Hij maakt groteske beelden die getekend lijken door het leven.
Hier zie je enkele portretten, hiernaast me staat mijn vader. Mijn vader was trompettist. Ja, kenmerkend is die grove structuur. En voor veel mensen is dat opvallend, omdat meestal als er een portret wordt gemaakt, een gelijkend portret van iemand, dan wordt er steeds hetzelfde middel gehanteerd, dat is realistisch, dus dezelfde vorm, en glad. En ja, ik vind dat een vrij suf middel om een portret te maken.
Dit is een elektrisch plateautje…
Dat mensen er echt voor gaan, dat is een tweede, gelukkig raakt het ze en het valt op, maar tegelijkertijd moeten ze dan eigenlijk kritiek op hun eigen smaak leveren.
