Je ontkomt er bijna niet aan als je ouder wordt: een leesbril. Vanaf je 40e worden je lenzen minder elastisch en hebben ze een hulpstuk nodig om scherp te kunnen stellen.
Het menselijk oog is geweldig: iets kan kilometers ver weg staan, of op maar een centimeter afstand, en we kunnen het allemaal prima zien. Dat doen we door onze ooglens boller of juist platter te maken. Een autofocus, gratis geleverd bij elk paar ogen.
Die autofocus noemen we ook wel het accommodatievermogen, en hoe jonger je bent, hoe groter dat vermogen is. Een kindje zonder bril heeft een accommodatievermogen van 14 dioptrieën, maar haar opa komt nog maar tot 2. Dit komt omdat vanaf je 40ste je ooglens minder elastisch wordt, waardoor die minder bol kan worden. Hierdoor wordt het moeilijker om scherp te stellen op voorwerpen die dichtbij staan. Dit fenomeen noemen we ‘presbyopie’, oftewel ‘ouderdomsverziendheid’, oftewel ‘ouderdoms-dichtbije-dingen-niet-goed-ziendheid’.
Gelukkig is dit ouderdomskwaaltje makkelijk op te lossen, door even een leesbrilletje te halen. En dan zie je alles opeens weer zo helder als glas. Als je glas tenminste helder is.
