Tijdens een vakantie op Texel ontmoet Samuel Tess. Tess is een bazige bikkel die nog nooit heeft gehuild en ook geen sorry zegt. Samuel oefent om alleen te zijn, hij is namelijk de jongste in zijn gezin en kan maar moeilijk leven met het idee dat hij alleen overblijft… Aimeline (10) vindt dat zonde, je kun maar beter genieten van je familie die je hebt.
Welkom bij De Waanzinnige Podcast. Ik ben Aimeline en dit is Mijn Bijzonder Rare Week Met Tess. Waarom is dit jouw lievelingsboek? Er zijn geen stukken waarbij er eigenlijk niks gebeurt. Er gebeurt altijd wel wat spannends of iets leuks of iets grappigs in het boek. Waar gaat het eigenlijk over? Het gaat over Samuel die naar Texel gaat voor een weekje. Samuel is 10. Hij is superbraaf en superlief. Samen met zijn superbrave en lieve ouders en broer is hij op vakantie. Op dag 1 loopt hij tegen Tess aan. Ze vraagt hem ten dans op de parkeerplaats en samen regelen ze een begrafenis voor een dode parkiet. Sam is betoverd door de bazige Tess en zij sleurt hem mee in haar avontuur. Wat is Tess voor een type? Het is een beetje een rare bikkel. Dan ze is heel uitgesproken, ze durft heel veel, maar ze heeft ook nog nooit gehuild. Nog nooit gehuild? En die moeder, die is ook echt een hele grote een beetje enge vrouw. En ja, ze mag dus eigenlijk geen “sorry” zeggen. Ze mag geen “sorry” zeggen? Ja, die moeder zegt dus dat vrouwen te vaak “sorry” moeten zeggen tegen mannen. Dus ja. Tess is dus een bikkel die nooit huilt en nooit “sorry” zegt. Samuel is heel anders. Hij vraagt zich af: Wist de laatste dino dat hij de laatste was? En dat die vraag die dwarrelde steeds een beetje door het boek heen tot het einde. Maar waarom zit Samuel zo in over die allerlaatste dino? Hij was de jongste, dus hij dacht: “als papa en mama en Jorre zo meteen dood zijn, dan ben ik de enige die over is”. Dus toen dacht hij “weet je wat, ik ga gewoon alvast oefenen, dan, ja, dan is het niet zo raar om alleen te zijn”. Hoe doet hij dat dan? Elke dag steeds langer zonder papa en mama en Jorre weg. En dan ontmoet hij Tess. Tess heeft dus een vader, die ze zelf niet kent, en dan eigenlijk had die moeder een fotoboek en alle namengegevens had zij beplakt met stickers en plakbandjes en wat papier.
Tess had het fotoboek natuurlijk al duizend keer bekeken. De achternaam van haar vader was zorgvuldig weggewerkt. Maar toen ze het toch nog een keer aandachtig bekeek… …toen zat er dus een stickertje los en die haalde zij eraf, en toen stond daar zijn naam: Hugo Faber. Tess googelt tot ze de juiste Hugo Faber heeft gevonden en ze stuurt hem een E-mail om hem naar Texel te lokken. Daar hebben ze namelijk een vakantiehuisje. “Jullie hebben de prijs gewonnen: een vakantiehuisje op Texel voor een week”. En daar trapte hij gewoon in? Ja, eigenlijk wel. Dat klinkt als een goed plan, toch? En dan gaan ze…, wil zij dus aan het einde van de week gaan vertellen dat hij eigenlijk al 11 jaar lang vader is. Het plan lukt. Tess’ vader komt met zijn vriendin naar Texel. Het is niet echt een vaderachtig type, hij draagt een blij T-shirt en hij heeft lampjes in zijn schoenen. Nou, Tess, die wou dus eigenlijk meer te weten komen over die vader en of het wel een goede vader was. Dus zij had een speurtocht gemaakt, maar die was speciaal gemaakt voor Hugo met allemaal dingen waar Hugo goed in was. En daarna gingen ze met hout een dier maken. Dat deden ze met gutsen, die ken je misschien van knutselles? Van die hele scherpe mesjes waarmee je heel diep kunt snijden. Toen ging Tess dus gutsen. En toen gutste hij vol in de hand van Hugo. Zij gutste! Hugo bloedde als een rund en moest naar de dokter. Maar… …de moeder van Tess, die werkte dus bij de dokter. Maar die twee mochten elkaar natuurlijk absoluut niet ontmoeten. Samuel verzon een geniaal plan om Tess uit deze rare situatie te redden. Toen belde hij de moeder van Tess en toen zei ze van “ja, je moet nu naar huis komen, je moet nu naar huis komen!”. En toen zei hij zo van “mag ik Tess even?”. “Nee, die zit huilend opgesloten in de badkamer”. “Ja, Tess is zwanger”. Tess racete naar huis om zich op te sluiten op de WC en verzon een smoes over zwanger zijn. Dit is volgens Aimeline niet het hoogtepunt van het boek.
Dat komt nu: Op een gegeven moment, toen zaten ze op het strand en toen waren ze allemaal een keer aan het gillen en aan het rennen. En toen zei Hugo… …“wat ben ik toch blij dat wij geen kinderen hebben” en toen waren ze aan het lachen met zijn tweeën. Tess werd stil. Ze slikte. Achter haar ogen begon het te prikken. En toen zei Tess “ja, ik moet mijn kat eten geven”. En toen gingen ze met zijn tweeën weg en toen, ja, ging Tess eigenlijk heel hard huilen. Het meisje dat nooit huilde was in tranen. Eén ding wist ze zeker:… …”hij wil me niet” en zij wist dat hun de volgende dag weggingen. Maar Tess is alles in één klap duidelijk: Hugo wil geen kinderen. Hij is blij met zijn leven zoals het is. Hij heeft een vriendin en hij heeft lampjes in zijn schoenen. Zij wil hem niet vertellen dat hij opeens een vader moet zijn. Maar Samuel denkt daar anders over… …de volgende dag opeens dacht Samuel “weet je wat, ik ga het gewoon vertellen voor Tess, ook al is het een heel groot geheim”. Samuel racet naar de boot en zoekt in de rij van auto’s naar de groene Saab van Hugo en Elise. En wat hij dan zegt, dat wel Aimeline het liefste voorlezen: “Dat klinkt ernstig”, zei Hugo, “gaat het over jou?”. Ik schudde mijn hoofd. “Het gaat over jou en het zal je leven veranderen”, “maar misschien wil je dat helemaal niet, misschien ben je gelukkig met Elise en met lichtjes in je schoenen”. Dan hoor je verder niks meer. En dan mag je dus doen alsof je het nooit gehoord hebt. Samuel, hij streek door zijn haar: “je begint me een beetje bang te maken, kun je me niet gewoon vertellen wat er aan de hand is?”. Ik knikte. “Tess is je dochter”. 3 seconden was hij stil. En toen begon hij te lachen. “Dat kan helemaal niet, gek, ik heb geen dochter!”. Hij schudde zijn hoofd. “Hoe kom je er nou bij dat ze mijn dochter is?”. Ik zei niks. “Vind je dat we op elkaar lijken, kwam je zo op het idee?”. Ik bleef stil. “Of was het omdat we zo gezellig met zijn vieren die speurtocht deden?”. Hij veegde over zijn voorhoofd en haalde een pakje kauwgum uit zijn zak. “Jij ook eentje?”. Ik schudde mijn hoofd. Toen sloeg ik mijn armen over elkaar en keek hem strak aan. “12 jaar geleden ging je op wereldreis met je vriendin”. “Hoe weet jij dat nou weer?”. “Jullie vlogen naar Bombay en reisden van India naar Nepal, naar Bhutan, naar Thailand. Na een paar maanden maakte je vriendin het uit en ging ze terug naar huis.”. Hugo vergat te kauwen op zijn kauwgum. Doodstil luisterde hij. Terug in Nederland ontdekte… Ik stopte. Ik weet haar naam niet. Ik ken haar alleen als de moeder van Tess. Hoe heette je vriendin van de wereldreis? “Ida”, zei hij en schudde zijn hoofd. “Dit bestaat niet”. “Terug in Nederland”, zei ik, “ontdekte Ida dat ze zwanger was, ze vertelde niks aan jou en kreeg een baby in haar eentje, jij werd dus vader zonder dat je het wist. Tess is 11 nu. En ze is je dochter.”.
Tess worstelt met het dilemma of ze van haar vader moet houden, of niet. Wat vind je daarvan? Ja, ik vond het in eerste instantie vond ik het allemaal een beetje raar, maar op een gegeven moment begreep ik ook wel weer: ja, zij heeft nog nooit een vader gehad dus. En snap je Sam, die probeert om zonder zijn familie te leven? Nee, eigenlijk niet, ik heb mezelf het nog niet afgevraagd, maar toen ik het voor de eerste keer las, ja, toen drong er toch wat door me heen. Maar ja, mijn zusje, is die dan ook alleen in dingen? Maar op een gegeven moment wist ik gewoon: het duurt nog heel lang voordat wij allemaal doodgaan, dus dat komt wel goed. Het komt wel goed. Daarom vindt Aimeline eigenlijk ook dat Samuel moet stoppen met oefenen om alleen te zijn. Het is eigenlijk moet je juist genieten nu nog van je familie tot zij er niet meer zijn. En misschien is dat dan de moraal van het verhaal. Heb je zin om dit boek te lezen? Ga dan gauw naar de boekhandel of naar de bibliotheek en vraag naar Mijn Bijzonder Rare Week Met Tess, van Anna Woltz. Tot over 2 weken. Dan zijn we er weer. Ik spreek dan Ariana, over Dummie De Mummie. Ja, elke keer als ze naar de bibliotheek gaan, dan neem ik er eentje, nu heb ik weer een nieuwe uit de bibliotheek. Iedereen houdt van verhalen, je moet alleen nog even ontdekken welk boek bij jou past.
