Een externe harde schijf is handig voor het opslaan van je foto’s, filmpjes of belangrijke documenten. Maar hoe wordt zo’n harddisk eigenlijk gemaakt? Daar komen een heleboel robots aan te pas en vooral geen stofdeeltjes.
Net als in de echte wereld, kun je in de digitale wereld altijd wel wat extra opslagruimte gebruiken. Een externe harde schijf bewaart je data apart van je computer. Zo kun je extra veel opslaan, of een reservekopie maken voor het geval de harde schijf in je computer crasht. Vijftig jaar geleden waren externe schijven nog zo groot als een koelkast, maar er kon nog vrijwel niks op bewaard worden. Tegenwoordig zijn ze zo groot als twee chocoladerepen. In de fabriek zul je werkelijk geen stofje vinden. Een filtersysteem houdt de lucht perfect schoon, want stofdeeltjes zijn dodelijk voor harde schijven. Het begint met de elektromotor. Die laat metalen schijven draaien terwijl een leeskop er magnetische gegevens op zet of vanaf leest. De koppen raken de schijf niet, maar zweven er boven, op afstanden kleiner dan een mensenhaar dik is. Een robotarm plaats een schijf op de motor. Een camera maakt een afbeelding, zodat de robotarm uiterst nauwkeurig kan bewegen. Dan plaatst de arm een tussenring, opnieuw met behulp van de camera. Er gaat een tweede schijf bovenop de tussenring. Deze drive heeft twee schijven, maar je hebt ze ook met meerdere. Hangt er vanaf hoeveel opslagruimte er nodig is. Bovenop komt een metalen klem, om alles stevig vast te zetten. Benieuwd wat dit gele stukje plastic doet? Daar rusten de leeskoppen op als de schijf niet bezig is met het lezen of schrijven van data. Een schrijf 'crasht' als een leeskop door een schok toch het oppervlak raakt en een beschadiging veroorzaakt. Om de atmosfeer in de schijf schoon te houden, zit er ook een dun katoenen filter in. Dat vangt eventuele stofdeeltjes op die toch in de schijf terecht zijn gekomen. Een robot plaatst nu een metalen afdekplaat. En zijn collega schroeft die vast aan de bodem, waar de motor op rust. Nu de binnenkant hermetisch is afgesloten, mag de schijf de extra schone ruimte verlaten. De harde schijven worden per vijfentwintig in dit transportkrat geplaatst. Het elektronische gedeelte wordt geplaatst en dan gaan de drives naar een testcabine. Achter gesloten deuren stroopt een robotarm zijn spreekwoordelijke mouwen op.
Hij pakt de drives een voor een uit het krat en plaatst ze in een testmachine. Mensen zouden daar al snel gek van worden, maar de robotarm gaat onvermoeibaar voort en test zo alle schijven. Als het hele krat getest en goedgekeurd is, schuift de robot ze naar buiten, waar een mens ze toch nog even inspecteert. Wie weet zit er een kras op, die aangeeft dat hij ruw behandeld is. Als de robot-arm papadag heeft, plaatst een medewerker de schijven op een lopende band, die lang een testmachine loopt. Er zijn meerdere testsystemen, want een schijf testen duurt aanzienlijk langer dan 'm in elkaar zetten.
Op de inpakafdeling is er nog een laatste controle. Het serienummer van de schijf wordt gescand, zodat de partij bij problemen altijd kan worden opgespoord. Deze is goed, dus mag hij in een antistatische verpakking.
Deze harde schijf is er helemaal klaar voor om je data te beschermen. Maar nu weet je dus dat je dit elektromechanische wondertje nooit mag laten vallen.
