Potloden zijn er in alle kleuren. En elke kleur heeft zijn eigen recept. In de fabriek worden de kleurpotloden in elkaar gezet en voorzien van een mooie scherpe punt.
Kleurpotloden zijn heus niet alleen voor kleine kinderen: grafische ontwerpers, kunstenaars en architecten kunnen ook niet zonder. De kwaliteit zit 'm niet in het kleurenpalet, maar in de hoeveelheid pigmentstof in de stift. In een potlood zit helemaal geen lood. De stift is een mengsel van kleurpigmenten, mineralen en bindmiddel. Dit bedrijf brengt een bijzonder potlood op de markt; als je je tekening af hebt, kun je 'm voorzichtig nat maken. De kleurstoffen lopen dan uit en zo krijg je het effect van waterverf. Voor kleurpotloden heb je veel kleurpigment nodig, in allerlei verschillende kleuren. Elke kleur heeft zijn eigen recept. Ze maken meteen een flinke hoeveelheid, maar dat wil niet zeggen dat ze maar wat doen: de ingrediënten worden uiterst nauwkeurig afgewogen.
In een ketel doen ze water, dat ze aan de kook brengen. Daarin gaat een geheime mix van was, hars en bindmiddel. Zo ontstaat een dikke pasta, die de drager is voor de kleurstof. De volgende machine dikt de kleurige pap in tot deze bijna droge snippers. Daardoor wordt de kleur nog intenser. Per lopende band gaan ze naar de volgende halte: een cilinder perst ze samen en voert aan aan een extrusiemachine. Die maakt er een rol van, zo dik als de stift. Dat proces is geheim. Uiteindelijk wordt die rol op de lengte van een potlood gesneden. Maar met die stiften kun je nog niet tekenen. Ze worden in een bad met gekleurde was gedompeld. De was trekt in de stiften, in dit geval dus rode. Voor hartjes en zo. De was is eigenlijk alleen maar een hulpmiddel om de kleurstof van de stift naar het papier over te brengen. De fabriek controleert met steekproeven of de stiften aan de kwaliteitseisen voldoen. Zo wordt gekeken hoe snel ze breken. Ook moet een stift minstens 90 meter onafgebroken kunnen schrijven. Deze fabriek gebruikt cederhout voor het omhulsel. In een rechthoekige plank schuurt deze machine groeven voor de stiften, en spuit er een dunne laag lijm op. Dit rad plaatst nauwkeurig een potloodstift in elke groef. Daar bovenop komt nog zo'n plankje, ook met groeven. De volgende machine snijdt zeshoekige staafjes van de rechthoek. De potloden worden een voor in een gekleurde vernislaag gedoopt, zodat de buitenkant dezelfde kleur heeft als de stift. Als de lak gedroogd is worden de bedrijfsnaam en de kleurcode op het potlood gestempeld. Maar hoe maken ze er nu een punt aan? Niet met een puntenslijper, maar met een gigantische schuurmachine. Goeie tip om thuis tijd mee te besparen!
De achterkant krijgt een dop, of wordt in lak gedoopt. Door de heldere kleur zie je precies waar je moet kauwen.
Een sorteermachine maakt een pakketje met alle kleuren voor de inpakkers. Maar voor het deksel dicht gaat, worden de potloden nog 1 keer gecontroleerd.
Het lijkt zo simpel, een kleurpotlood. Maar zonder deze artistieke hulpmiddelen was zelfs de allermooiste tekening niet meer dan vijftig tinten grijs.
