Gastarbeiders

---

Als het na de Tweede Wereldoorlog Nederland weer voor de wind gaat, ontstaat er een tekort aan arbeidskrachten. Hiervoor komen er arbeiders uit andere landen naar Nederland toe om tijdelijk te komen werken. Eerst voornamelijk Italianen, Spanjaarden en Grieken en daarna Turkse en Marokkaanse arbeiders. Wanneer er in 1974 een wet komt om gezinnen van gastarbeiders te herenigen, vestigen steeds meer Turkse en Marokkaanse gezinnen zich in Nederland. Later komen daar ook Surinamers bij en wanneer de Europese lidstaten hun grenzen opengooien komen er Oost-Europese arbeidsmigranten en later grote groepen vluchtelingen naar ons land. Door de komst van al deze migranten is Nederland een smeltkroes van culturen geworden.

Na de Tweede Wereldoorlog ligt Nederland in puin. Het land moet opnieuw worden opgebouwd. De opbouw gaat sneller dan verwacht en in de jaren zestig gaat het Nederland economisch weer voor de wind. Er ontstaat een tekort aan goedkope arbeidskrachten om al het werk te doen. Grote bedrijven gaan daarom op zoek naar arbeiders uit andere landen. De bedoeling van deze gastarbeiders is dat ze voor een bepaalde periode komen werken in Nederland. Daarna zullen ze weer teruggaan naar hun geboorteland. In eerste instantie komen er Italianen, Spanjaarden, Grieken en Joegoslaven naar Nederland. Na 1954 worden er ook Turkse en later Marokkaanse gastarbeiders geworven. Ze werken vooral in fabrieken. Daar moeten ze hard werken en maken ze lange werkdagen. De mannen leven eenvoudig, met velen op een kamer of in barakken. Toch hebben de gastarbeiders het goed in Nederland. In hun eigen land is vaak weinig en laagbetaald werk en hier kunnen ze veel werken voor een goed salaris. Als in 1974 de wet voor gezinshereniging wordt ingevoerd, kiezen veel gastarbeiders ervoor om in Nederland te blijven en hun vrouw en kinderen over te laten komen. Vanaf de jaren tachtig kunnen de Turkse en Marokkaanse gastarbeiders dan ook echt inburgeren en integreren in de Nederlandse samenleving. Maar ze houden ook vast aan hun eigen cultuur en gewoontes, zoals kleding, eten en geloof. Als Suriname in 1975 onafhankelijk van Nederland wordt, komen er veel Surinamers en later Antillianen naar Nederland. Vanaf de jaren tachtig komen er ook politieke vluchtelingen naar ons land. Hier vragen zij asiel aan, omdat ze in hun eigen land hun leven niet zeker zijn. Wanneer in 1995 de grenzen opengaan voor mensen uit de andere lidstaten van de Europese Unie, komen er ook Oost-Europese arbeiders naar ons land. Al deze nieuwe Nederlanders hebben ervoor gezorgd dat Nederland een multiculturele samenleving is geworden. Een land waarin veel verschillende groepen en culturen samenleven.
En de migratiestromen houden nog steeds aan. Dat zorgt voor veel discussies tussen voor- en tegenstanders. Mensen die vinden dat migranten altijd welkom zijn en mensen die vinden dat ons land te klein is om migranten te blijven toelaten.Dat gaat niet altijd beschaafd. Soms leiden de verhitte discussies tot discriminatie en racisme. Iets waar in onze multiculturele samenleving geen plaats voor is.