Europese slaven in Noord-Afrika

Ruim 1 miljoen Europeanen zijn in de 16e en 17e eeuw een tijd lang gevangen geweest in Noord Afrika. Ze moesten werken voor de plaatselijke heersers, totdat ze weer werden vrijgekocht.

Eeuwenlang halen slavenhandelaars van de Barbarijse kust zwarte slaven uit Afrika om hen te verkopen aan onder andere Portugal. Maar wanneer Portugal zelf Afrikaanse slaven gaat halen, komt daaraan een einde en wordt er een nieuwe bron van inkomsten gevonden: het kapen van Europese schepen op de Middellandse Zee. De bemanning komt in slavernij terecht.
Als je kijkt naar de hele Middellandse Zee, dus Algerije, Tunesië en Marokko, wat er zo tussen de 1 en 1,2 miljoen Europeanen een tijdlang gevangen hebben gezeten en weer terug zijn verkocht. Dus het gaat om een behoorlijk aantal. De Nederlandse, dat loopt uiteen, schattingen tussen de 10- en de 12.000. Schepen werden geënterd, werden in beslag genomen, de lading werd in beslag genomen, het schip werd in beslag genomen en de mensen die erop zaten. Dat betekende dus dat als je Europeanen had, dat je ze tegen een grote som geld kon terug verkopen aan Europa. En dat waren forse bedragen. Voor de kapitein betaalde je toen omgerekend zoiets van 20-, 25.000 Euro, een stuurman, dat was ook iets van 15 mille, een eenvoudige matroos was geloof ik 2000, 3000 Euro en een koksmaatje, dat was wisselgeld om het zo maar te zeggen. En dan zie je dus, dat er een systeem gaat ontstaan in Nederland waarbij hetzij door de Gemeente, hetzij door de Parochie, hetzij door de familie, hetzij door loterijen of door middel van redersgeld, losgeld wordt betaald aan Marokko.
Het krioelde hier van mensen die aan deze muren aan deze moskeeën en aan deze forten bouwden en waaronder dus een groot aantal van die Christenslaven. Als er niet hard genoeg gewerkt werd, werd er geslagen, er werd ook hard geslagen met stokken en met zwepen.
Deze prenten zijn bedoeld voor de Europese markt om het losgeld in te zamelen. En hoe gruwelijker de verhalen, hoe meer de mensen bereid waren geld bij elkaar te verzamelen om die mensen vrij te kopen. Dit is een afbeelding van een delegatie die door de Nederlandse Statengeneraal is gezonden naar Marokko onder leiding van Wiederkerke. Hij is de delegatieleider, hier te paard, die als taak heeft om 72 gevangen genomen Nederlandse zeelieden, om die vrij te kopen. Hij moest 72 mensen vrijkopen, maar hij is erin geslaagd om de helft vrij te kopen. Diegene die het wel gelukt is, is Michiel de Ruyter, die 2 jaar later als koopman wel ter plekke is gekomen en daardoor in geslaagd is om in drie keer de resterende 25 mensen vrij te kopen. Hij is dus drie keer naar Lich gegaan, hier waar we nu zijn om het restant van die gevangenen vrij te kopen.