In het begin is het gewoon helemaal zwart, je ziet niks. Je ziet eigenlijk alleen jezelf een beetje. Eigenlijk gewoon echt de donkerste plek die er bestaat. Als je daar dan bent, dat je dan een soort van het gevoel krijgt van: ik wil echt dat er iets gaat ontstaan. Iets waar op geleefd kan worden. Gewoon een of ander blok of zo. Net zoals bij onze aarde zit er ook een kern. En dan ben jij gewoon die kern. Dan zit jij daar in het midden. Als ik dan in die kern zit, dan voelt het net alsof je echt een opluchting hebt. Je denkt van eindelijk, ik heb iets laten ontstaan. Een nieuwe wereld. Planeten, sterren, zonnen, van alles. Misschien wel een of ander schip of zo. En dan ga ik weg, naar de zon en dan verdwijn ik.
