Voor het maken van een nanomedicijn heb je verschillende onderdelen nodig. Allereerst de pH-gevoelige schakelaars. Vervolgens de kanaaleiwitten. Deze komen voor in celmembranen en zorgen voor transport van stoffen in en uit een cel.
Dan lipiden. Ook deze komen voor in de celmembranen van onze cellen. Als laatste het geneesmiddel. Het vormen van de nanocapsule is een chemische synthese. De lipiden vormen een capsule en deze vult zich met het geneesmiddel. Het kanaaleiwit met daarin de schakelaar, neemt spontaan de natuurlijke positie in het membraan in. Dit principe heet zelf-assemblage en wordt veel toegepast in de nanotechnologie.
Wanneer het niet-ingepakte geneesmiddel in het bloed geïnjecteerd wordt, verspreid het zich door het hele lichaam. Het geneesmiddel is slechts enkele nanometers klein en kan overal de bloedbaan verlaten. Het zal dan niet alleen de kankercellen doden, maar ook het gezonde weefsel aantasten.
De nanocapsules zijn zo'n 100 nm groot. Ze zijn te groot om de bloedbaan te verlaten. Bij een tumor zijn de bloedvaten altijd een beetje lek. Hier zullen de capsules de bloedbaan verlaten. In de tumorcellen is de zuurgraad net iets lager dan in het bloed. Hier reageren de pH-gevoelige schakelaars op. Het geneesmiddel komt eruit en kan gericht de kankercellen bestrijden.
