Waar is dat plastic voor? Tegen het stof en het water. Dit is het enige wat ons beschermt tegen de verbouwing om ons heen. We proberen ons aan het stof te onttrekken. M'n moeder heeft astma en stikt zowat in het stof. Al vijf jaar lang woont Nuria Poch met haar ouders in een permanente verbouwing. De eigenaar splitste de andere woningen op in losse appartementen. Hij wist de andere huurders zover te krijgen om te vertrekken. Nuria is de laatste die nog weerstand biedt. Als inwoners van Barcelona zijn we iedere dag afscheid aan het nemen van de stad. Dat geldt in ieder geval voor mij en veel anderen die hier wonen. Je kunt geen plannen meer maken voor de toekomst. We leven in het moment en maken geen plannen. Mijn zoon gaat naar een school in de buurt. Hij is acht en heeft dit jaar vaker afscheid genomen van klasgenootjes dan ik van goede bekenden in al m'n 46 jaar. Het is een voortdurend afscheid.
Uit het oude centrum van Barcelona vertrokken de afgelopen tien jaar tijd 17.000 inwoners. De gevolgen daarvan zijn te zien in deze documentaire. 'Wij hebben ook onze rechten, we moeten herrie gaan trappen.' 'In het centrum komen steeds meer appartementen voor toeristen, er zijn nu meer bedden voor toeristen dan voor de inwoners van Barcelona'.
De inwoners worden verdreven. De stad staat in de verkoop en panden worden opgekocht. Maar we kaarten nog iets belangrijks aan in 'City for Sale': De overheid staat dit allemaal toe. Ze beschermen het recht op een woning niet meer, wat wel in de grondwet staat. Anders zou dit niet gebeuren.
We hebben veel tomaten. We moeten er een proberen. Ze zijn heerlijk. Dit is de moestuin van het verzet. Inderdaad. De moestuin van het verzet en de graffiti van het verzet. Vijf jaar geleden kraakten de buurtbewoners dit terrein in de binnenstad. Ze maakten er een stadspark van en organiseerden er lunches. De eigenaar hield deze grond achter de hand. Voor nieuwbouw? Ja, de eigenaren zijn blijkbaar van plan om hier nieuwbouw neer te zetten voor toeristen, zoals in deze wijk Raval gebeurt. Ze willen mensen die hier hun hele leven wonen uit de wijk verjagen. De bewoners trekken weg. Wat overblijft is toerisme. Massatoerisme.
De afgelopen jaren erkende de gemeente de zorgen van de inwoners. Maar er was ook veel onrust in de Catalaanse politiek rond de onafhankelijkheidsstrijd. Daardoor kwam er maar nauwelijks beleid van de grond tegen de uitwassen van het toerisme. Steden als Amsterdam, Lissabon, Barcelona en Praag staan in de verkoop. Maar uiteindelijk zie je dat toeristen zulke steden één of twee keer bezoeken en dan hebben ze het wel gezien. Wat gebeurt er met die steden waar de inwoners zijn weggestuurd? Als toeristen niet meer terugkeren, wat dan?
Ze doen niets om het karakter van Barcelona te behouden. Dat vind ik heel triest. Worden de inwoners er ongelukkig van? Ik wel. Ik merk het ook bij de anderen. Waar merkt u dat aan? De klanten die hier komen, zeggen allemaal hetzelfde. Ze vinden het jammer dat de winkels die van oudsher bij deze stad horen verdwijnen.
De 20 miljoen overnachtingen per jaar drukken zwaar op een stad als Barcelona, dat zelf anderhalf miljoen inwoners heeft. De onrust daarover neemt toe. Ik wil geloven dat de bewoners van Barcelona zich sterker verzetten dan de inwoners van Venetië, die helaas hebben verloren. Ik hoop dat dit in Barcelona niet gebeurt. De buurtcomités zijn sterk. Het lukt ze om steeds meer inwoners bij hun strijd te betrekken. Ze zullen de stad verdedigen. Barcelona is nu voor ons nog erger dan een dierentuin. Daar laten bezoekers de dieren tenminste met rust. Als inwoners hebben we dat geluk niet. Alleen al uit solidariteit met de inwoners ga ik niet naar Venetië of Amsterdam. Naar geen enkele stad waar hetzelfde gebeurt. Ik weet wat de inwoners daar overkomt. Ik ga liever naar plekken waar niemand naartoe gaat.
