Stel: een schoonmoeder vindt haar schoondochter maar vulgair. Ze praat zo hard en kleedt zich ordinair. Maar haar zoon is ontzettend verliefd. De schoonmoeder twijfelt aan zichzelf: ben ik misschien jaloers, bekrompen of ouderwets? Ze werpt een nieuwe blik op haar schoondochter, wat welwillender. En ziet nu: het meisje is niet plat, maar eenvoudig. Niet onbeleefd, maar spontaan. Niet kinderachtig, maar speels. Het is een bekend voorbeeld uit het filosofische werk van Iris Murdoch. En het geeft eigenlijk meteen al antwoord op de belangrijkste vraag in haar werk: hoe ben je een goed mens?
Murdoch heeft haar eigen filosofische stem kunnen ontwikkelen tijdens de Tweede Wereldoorlog, toen veel mannen naar het front waren. Haar stem wijkt nogal af van de abstracte manier van filosoferen die dan heerst. Filosofen focussen vooral op het waarneembare gedrag, de buitenkant. Alleen wat je ziet is volgens hen een bewijs van iemands juiste keuze of goede bedoelingen. Murdoch vindt dat nogal een beperkte kijk op het goede. Wat je denkt, voelt en verlangt, doet er wel degelijk toe. 'Het is niet stil en duister binnenin,' schrijft ze.
Ze verwijt haar collega's dat ze de ziel kapot hebben gemaakt. De schoonmoeder bijvoorbeeld blijft steeds even beleefd. Aan haar gedrag is niet te merken dat ze een innerlijke draai heeft gemaakt. En waarin zit dan de morele groei? Die schoonmoeder, zegt Murdoch, durft voorbij haar eigen vooroordelen te kijken. Als we aandacht schenken aan de ander, zonder met onszelf bezig te zijn, leren we iemand kennen zoals die echt is. Die empathische houding noemt ze liefde en is de motor van onze groei.
Maar dat is nog niet zo eenvoudig voor ons, egoïstisch en stijfkoppig als we zijn. Het 'dikke vette ego' staat in de weg. We zitten gevangen in ons 'web van zelfverheerlijkende en troostende wensen en dromen', schrijft Murdoch. Wie het goede wil ontdekken, moet volgens Murdoch leren boven zichzelf uit te stijgen. En goed verschilt van dat betreft niet eens zoveel van god. Je moet er alleen niet voor naar boven kijken. Maar opzij. Naar anderen. Of naar beneden. Er is nog een hele wereld onder je voeten. ook kunst kan een handje helpen om van het ego weg te blijven. De schoonheid van een roman of van muziek. Of je gaat zoals de flamboyante Murdoch het liefst naakt een eindje zwemmen in de rivier, om de werkelijkheid te ervaren zoals die is, in al haar aspecten.
